Franz Rafael Błędzki

Franciszek urodził się 24 października 1877 r. w Rożentalu.

Po studiach w Seminarium Duchownym w Pelplinie otrzymał 25 marca 1906 r. święcenia kapłańskie.

W duszpasterstwie pracował jako wikariusz w Grucznie, Strzepczu, Skórczu, Skarlinie, Wabczu, Pieniążkowie,Barłożnie, i w Grudziądzu.

W dniu 25 czerwca 1921 r. został mianowany proboszczem w Pączewie.

Staraniem księdza Franciszka Błędzkiego w 1923 r. sprowadzono do kościoła w Pączewie w miejsce starych dwóch dzwonów, które Niemcy w czasie pierwszej wojny światowej przetopili na armaty nowy dzwon o wadze 274 kg..

W 1925 roku, z inicjatywy proboszcza Błędzkiego, dokonano gruntownej renowacji kościoła w Pączewie. Od tego czasu bryła jego nie uległa zmianom (nie licząc naprawy zniszczeń wojennych). Przy tym remoncie prezbiterium, nawy boczne oraz środkowa, aż po chór, w miejsce drewnianego sklepienia otrzymały sklepienie murowane. W toku tych prac umieszczono w murze kościelnym dokumentację dotyczącą przebudowy i butelkę z ówczesnymi monetami.Wcześniej kościół wyposażony był w cztery ołtarze, ale ów czwarty ksiądz proboszcz Franciszek Błędzki ofiarował do nowego kościoła we Wdzie.

Ks. Błędzki był też wizytatorem nauki religii w dekanacie osieckim.

W nocy z 13/14 października 1939 r. Niemcy aresztowali go i przewieźli do więzienia w Starogardzie.

W dniu 16 października 1939 r. został zamordowany w Lesie Szpęgawskim koło Starogardu.

Fakt ten, upamiętniony został na tablicy okolicznościowej wiszącej w przedsionku Katedry w Pelplinie, poświęconej zamordowanym w czasie II wojny św. przez hitlerowców kapłanom pochodzącym z Diecezji Chełmińskiej.

W 1901 skazany przez Niemców na więzienie w toruńskim procesie polskiej organizacji uczniowskiej filomatów. Po niemieckim i rosyjskim najeździe na Rzeczpospolitą w 09.1939 i rozpoczęciu II wojny światowej, po rozpoczęciu okupacji niemieckiej, aresztowany przez Niemców 13.10.1939. Przewieziony do więzienia w Starogardzie Gdańskim. Tam torturowany. 16.10.1939 zamordowany: 30 zmaltretowanym uprzednio kapłanom kazano zdjąć buty i zejść — po czterech do dołu. Pierwsi musieli położyć się z rękami założonymi na czole lub na ziemi, następnych zmuszano do położenia się na zakrwawionych ciałach konfratrów. Strzelano w kark u nasady głowy. Żyjących przeważnie dobijano kolbami.