Henri Daniel (Hans) Wallig

Door mijn vader raakte ik nog directer verbonden met het lot van het Joodse volk. Als kind van een jaar of zes vroeg ik hem een keer waarom er een nummer op zijn arm getatoeëerd stond. Hij lachte een beetje en zei: ‘Dat is mijn telefoonnummer, zodat ik het nooit meer vergeet’. Ik vroeg verder niks, ook al voelde ik dat dit de waarheid niet was. Later hoorde ik dat hij zijn eerste vrouw Esther Mok, zijn dochters Meriam en Edith en zijn zoontje Hans in Auschwitz verloren had. Hijzelf overleefde het concentratiekamp door de plotselinge inval van de Russen.

In mijn poëziealbum schreef hij desondanks:

‘Leer in dit, jouw korte leven, te vergeven.te vergeven, te vergeven.’

Zie: Natascha sings