Isidore Jacques François Verheyden

https://nl.wikipedia.org/wiki/Isidore_Verheyden Afkomst en opleiding Hij was een zoon van Jean-François Verheyden, kunstschilder, en van Mélanie Horgnies. Isidore Verheyden huwde in 1874 met Julienne Rosalie Gérome, bij wie hij 5 kinderen had, o.w. François, die kunstschilder werd. Verheydens zuster Pauline was de moeder van de kunstschilder Jean van den Eeckhoudt. Verheyden woonde van 1874 tot 1883 te Hoeilaart, later in de Robianostraat 73, ca. 1888, in de Vertroostingstraat 78 en ten slotte in de Abdijstraat 45 te Elsene/Brussel.

Verheyden kwam reeds op elfjarige leeftijd in de Brusselse academie terecht, afd. "Lijntekenen" van 1857 tot 1859, van 1862 tot 1865 volgde hij de leergangen "Tekenen naar het antieke model", "Naar het antieke torso - fragmenten", ten slotte "Naar de antieke figuur". Joseph Quinaux was er zijn belangrijke leraar. Gedurende één jaar volgde hij ook de lessen in het atelier "Tekenen naar de natuur". Na zijn academietijd bekwaamde hij zich verder in het vrije atelier van Jean-François Portaels (de latere directeur van de Brusselse academie) in de Sinte-Appoliniasteeg.

Vroege carrière Verheyden opteerde niet voor één enkele schilderkunstige specialiteit, maar was even goed portrettist en figuurschilder als landschap en marineschilder. Deze veelzijdigheid die typisch is voor zijn modernisme, deelde hij met heel wat vooruitstrevende tijd- en geestesgenoten.

Als exposant debuteerde hij ca. 1866 met werk in somber-realistische stijl. Algauw kwam hij in contact met de leden en de werking van de Société Libre des Beaux-Arts, een vereniging van realistische schilders die in 1868 was gesticht. Hij exposeerde in haar salons en hield er een levenslange vriendschap met Alfred Verwee en Constantin Meunier aan over.

Hoeilaart, waar Verheyden zich na zijn huwelijk in een eigen huisje op de Dumberg vestigde in betrekkelijke isolatie van de Brusselse vrienden- en kennissenkring, was een belangrijke etappe in zijn leven. Hij had er vroeger – kortstondig – bevruchtende contacten gehad met Hippolyte Boulenger, die kort na de komst van Verheyden in Hoeilaart zou overlijden (1874). Boulenger was de hoofdfiguur van de "School van Tervuren" en wellicht de belangrijkste protagonist van de moderne landschapschilderkunst in België.

"Dames op het strand" In die jaren tachtig ontstonden daar heel wat landschappen met het Zoniënwoud en het platteland ten zuiden van Brussel als motief. Camille Lemonnier getuigde in de catalogus van Verheydens atelierverkoop (1910; zie Lit.) : "Ik kende hem tijdens mijn jonge jaren, in de boomgaard te Groenendaal waar ik "Un mâle" schreef. Terwijl ik hem zag schilderen, zag ik als het ware het decor van mijn boek zich voor mijn ogen ontrollen…” Lemonnier heeft het er ook over Verheydens tomeloze passie voor de pracht van de natuur.

"Zondagmorgen in de duinen", gemeentelijk patrimonium Knokke-Heist Verheyden genoot reeds zeer vroeg waardering. Hij verwierf goud in het Salon 1880 te Gent en werd hetzelfde jaar tot ridder in de Leopoldsorde benoemd. Werken uit de vroege jaren zijn o.a. “L’Enclos” en “April” (Salon Brussel, 1881). Sites die vaak in zijn landschappen voorkomen, zijn de Kempen (Genk), de oevers van de Schelde (veelal Baasrode), Nieuwpoort, Zelem, de Polders (Moerkerke), Koksijde, De Haan. Verheyden is ook een belangrijke figuur uit de Kempische Schilderschool. Kalmthout maar ook het Hôtel de la Cloche te Genk waren vaste etappes, waar hij tal van andere landschapschilders ontmoette, die dezelfde affiniteiten t.o.v. de Kempen hadden : Theodore Baron, Joseph Coosemans, Theodore Scharner. Ze worden om deze reden allemaal tot de Genkse School gerekend.