Jan Olimpiusz Kamiński

Pułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Jan Olimpiusz Kamiński urodził się 17 grudnia 1893 w Ciechanowie, w ówczesnej guberni płockiej. 15 grudnia 1916 został wcielony do Armii Imperium Rosyjskiego, jako jednoroczny ochotnik i przydzielony do 50 Samodzielnego dywizjonu artylerii ciężkiej. Na froncie pełnił służbę w obsłudze działa i zwiadowcy, a od 1 sierpnia 1917, po awansie na chorążego, dowódcy plutonu. Od 10 listopada 1917 służył w I Korpusie Polskim w Rosji. 26 czerwca 1918 powrócił do kraju.

1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu podporucznika, przydzielony do 9 pułku artylerii polowej w Garwolinie i wyznaczony na stanowisko oficera łączności. 21 marca 1919 objął stanowisko oficera ogniowego 8 baterii. Uczestnik wojny z bolszewikami. 1 lipca 1919 jego macierzysty oddział został przemianowany na 3 pułk artylerii polowej Legionów. 21 czerwca 1920 objął dowództwo 7 baterii. Od 26 listopada 1920 dowodził 1 baterią pułku. 7 kwietnia 1926 został I oficerem sztabu w dowództwie 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu. 18 lutego 1928 został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 26. lokatą w korpusie oficerów artylerii.

Od 6 marca do 10 września 1929 był słuchaczem Kursu Dowódców Dywizjonów w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu. 6 lipca 1929, w trakcie kursu, został mianowany dowódcą III dywizjonu 25 pułku artylerii polowej w Kaliszu. 23 marca 1932 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku. 18 kwietnia 1935 został przesunięty na stanowisko dowódcy I dywizjonu 25 pułku artylerii lekkiej detaszowanego w Ostrowie Wielkopolskim. Do stopnia podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 w korpusie oficerów artylerii. Od 11 lutego 1936 był zastępcą dowódcy 21 pułku artylerii lekkiej w Bielsku.

W październiku 1938 został mianowany dowódcą 2 dywizjonu artylerii konnej w Dubnie. W pierwszych dniach listopada przybył do Dubna i w ciągu dwóch dni przejął dowództwo od podpułkownika Mariana Jasińskiego, a następnie zameldował się u dowódcy Wołyńskiej Brygady Kawalerii generała brygady Adama Korytowskiego w Równem.

W czasie kampanii wrześniowej dowodził 2 dywizjonem artylerii konnej. Walczył w bitwie pod Mokrą. Dowodzony przez niego pododdział został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, a on sam Krzyżem Złotym. 27 września 1939 dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł 7 listopada tego roku. 4 stycznia 1940 przedostał się na Węgry. 8 lutego 1940 dostał się do Obozu dla Artylerzystów we Francji. Od 1 kwietnia do 20 czerwca 1940 dowodził 4 pułkiem artylerii ciężkiej. Od 22 czerwca 1940 dowodził 4 dywizjonem kadrowym artylerii lekkiej wchodzącym w skład 4 Brygady Kadrowej Strzelców. Od 21 września 1941 dowodził 2 Spadochronowym batalionem strzelców. 1 stycznia 1943 został awansowany do stopnia pułkownika i wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej[1]. W tym charakterze od 21 września do 15 października 1944 uczestniczył w operacji „Market Garden”.

1 marca 1945 odszedł z brygady do Inspekcji Wyszkolenia Wojska. 29 marca 1945 pełniący obowiązki Naczelnego Wodza, generał dywizji Władysław Anders mianował go dowódcą 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej. Od 4 czerwca do 6 listopada 1945 był słuchaczem Kursu Wyższych Dowódców, a od 7 listopada 1945 do 18 października 1946 pełnił służbę w dowództwie I Korpusu Polskiego na stanowisku zastępcy dowódcy artylerii korpusu. 1 listopada 1946 powrócił do kraju. Zmarł w Warszawie. Pochowany na Wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera D 12 rz. 2 m. 12).

W 1985 wpisany do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich.