Kornel Filipowicz

https://en.wikipedia.org/wiki/Kornel_Filipowicz

Kornel Filipowicz – powieściopisarz, nowelista, scenarzysta, poeta. Autor 37 książek, znany głównie z krótkich form literackich, jeden z najwybitniejszych polskich prozaików XX wieku. Wikipedia PL

Kornel Filipowicz (ur. 27 października 1913 w Tarnopolu[1], zm. 28 lutego 1990 w Krakowie) - polski powieściopisarz, nowelista, scenarzysta, poeta. Autor 37 książek, znany głównie z krótkich form literackich, jeden z najwybitniejszych polskich prozaików XX wieku.

Dzieciństwo i młodość spędził w Cieszynie (1923-1932), gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej, a później gimnazjum. Należał do grupy młodych cieszyńskich literatów działających pod kierunkiem Juliana Przybosia.

Przed II wojną światową studiował biologię na Uniwersytecie Jagiellońskim i współredagował miesięcznik Nasz Wyraz (1936-1939). Wtedy też debiutował opublikowanym w "Zaraniu Śląskim" opowiadaniem Zapalniczka i wierszem, który ukazał się w "Gazecie Artystów". Zainteresowanie sztuką współczesną, wpojone przez Przybosia, sprawiło iż obracał się w kręgach ówczesnej artystycznej awangardy (bliska znajomość z członkami Grupy Krakowskiej: Wicińskim, Sternem, Lewickim i in., kręgiem teatru Cricot założonego przez Józefa Jaremę), zajmował się również krytyką sztuki jako prasowy recenzent. Po wybuchu wojny brał udział w kampanii wrześniowej, po ucieczce z niewoli zaangażował się w działalność konspiracyjną. Po aresztowaniu był więźniem obozów koncentracyjnych Groß-Rosen i Sachsenhausen. Po wojnie zamieszkał w Krakowie.

Był mężem wybitnej polskiej artystki, Marii Jaremy (1908 - 1958), z którą miał syna Aleksandra (ur. 1943).

W 1943 r. wydał konspiracyjnie w 10 egzemplarzach tomik wierszy Mijani, zilustrowany przez Marię Jaremę. W latach osiemdziesiątych publikował poza cenzurą m.in. w NaGłosie i Zapisie. Sygnatariusz "Memoriału 59". Członek i działacz ZLP do 1981 r., wiceprezes Oddziału Krakowskiego. Członek Towarzystwa Kursów Naukowych. Współzałożyciel miesięcznika Pismo. Współautor (wraz z T. Różewiczem) scenariuszy filmów Moje miejsce na ziemi (1960), Głos z tamtego świata (1962). Laureat nagród Ministra Kultury i Sztuki, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pierwszy prezes krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Od 1969 roku do śmierci był związany z poetką Wisławą Szymborską (nie łączył ich jednak nigdy związek małżeński ani wspólne mieszkanie).

W swojej twórczości powracał do związków z ziemią cieszyńską m.in. w Profilach moich przyjaciół, Białym ptaku czy Ulicy Głębokiej. W pozostawionych przezeń materiałach zachowały się fragmenty Pana Tadeusza przełożone na gwarę cieszyńską[2].