Olga Dowgird

Mama już w wieku 16 lat zarabiała na swoją rodzinę: matkę i 3 siostry: Eleonorę, Margit, Irmę , rozpoczynając karierę artystki operetkowej w Operetce Budapeszteńskiej. Ojciec jej zmarł młodo i pozostawił rodzinę bez środków do życia. Operetka gościła często w europejskich stolicach, m.in. w Rydze, gdzie moi rodzice się poznali, ponieważ Ojciec bywał na spektaklach, zakochał się w pięknej Węgierce do tego stopnia, że jeździł w ślad za przemieszczającą sie trupą i , po burzliwych oświadczynach (groził pistoletem, jeśli odmówi - zastrzeli Ją i siebie... ) pobrali się tamże.

 Tutaj, na popasie,  w czasie tournee  - z Matką , moją Babcią, towarzyszącą Jej w licznych podróżach,  jako przyzwoitka... Ogromny aplauz wzbudziła w czasie występów w Warszawie, kiedy zaśpiewała swoją partię solową  po polsku. Brawa bito na stojąco. Dość  długo zachowałam  repertuar z jednego z występów, wytłoczony na jedwabiu, gdzie m.in. widnialo nazwisko mojej Mamy  - jako etoile Hungarisch... , ale ktoś z rodzinki ją przywłaszczył...

Mama, już jako mężatka. Była diwą operetkową, występowała z Operetką Budapeszteńską, która gościła niemal we wszystkich krajach w Europie. Na występach w Rydze, ojciec, zakochany w Niej , bez pamięci - oświadczył się, został przyjęty i wyjechali do majątku na Litwie. Początkowo, niezbyt przychylnie przyjęta (rodzina szlachecka, polska - ważała ten związek jako mezalians) - potem - zwana ciocią Węgielek (z racji urody i pochodzenia) - powszechnie lubiana za bezpośredni sposób bycia , spore poczucie humoru i pogodne usposobienie. Jeździli często za granicę do: Polski ( Bydgoszcz , Warszawa, ) , Austrii, Szwajcarii, Niemiec i in. Latem najchętniej przebywali w Zoppocie (Sopot, wówczas należący chyba do Niemiec ?), zimą w Szwajcarii. Mama opowiadała, jak zjeżdżała z ogromnej góry na sankach, nie mając pojęcia o technice zjazdowej - cudem uniknąwszy śmierci, bowiem w każdej chwili mogła zboczyć z trasy i zlecieć w przepaść. Była nie tylko nieustraszona, ale pełna optymizmu i wiary w swoją dobrą gwiazdę... Do czasu. Na razie żywot miała urozmaicony i zabawowy. Ziemiaństwo polskie często odwiedzało się wzajemnie, organizując przyjęcia na dziesiątki osób, z stołami uginającymi się od pysznego jadła, ze śpiewami, tańcami i popijaniem okowity, czy innych trunków. Ojciec miał tzw. silną głowę , nie tracił jej po wypiciu sporej ilości "ognistej wody". Mama założyła się z nim, że upije go winem węgierskim, z czego śmiał się z niedowierzaniem. Tak się też stało, kiedy ,będąc w Budapeszcie , Mama urządziła przyjęcie z tokajem... Mój tata, ogromny, dwumetrowy mężczyza, padł, podobno, jak... kawka. Czuł się fatalnie nie tylko z powodu kaca, ale i przegranego zakładu. Mamie tokaj nie zaszkodził, wiadomo -Węgierka. Ej, czasy, których ani ja, ani moje pokolenie nie miało szczęścia doznać ; na dodatek tym, którym dane było wieść życie bogate, zabawowe. Po latach wszystko się zmieniło: I wojna światowa, Ojciec ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego, pałacyk spalił się, częściowo, i po wojnie musiał go odbudowywać... Niemniej, aż do lat 30-tych powodziło im się nienajgorzej...bez porównania lepiej niż nam, następnemu pokoleniu.