The Rada of the Belarusian Democratic Republic[1] (Belarusian: Рада Беларускай Народнай Рэспублікі, Рада БНР, Rada BNR) was the governing body of the Belarusian Democratic Republic. Since 1919, the Rada BNR has been in exile where it has preserved its existence among the Belarusian diaspora[2] as an advocacy group promoting support to Belarusian independence and democracy in Belarus among Western policymakers.[3] As of 2022, the Rada BNR is the oldest existing government in exile.

RADA

Formation
The Belarusian national flag on the building of the Rada BNR in Minsk, 1918
Main article: Belarusian People's Republic

The Rada BNR was founded as the executive body of the First All-Belarusian Congress,[5] held in Minsk in December 1917 with over 1800 participants from different regions of Belarus including representatives of Belarusian national organisations, regional zemstva, main Christian denominations and Belarusian Jewish political parties. The work of the Congress was violently interrupted by the Bolsheviks.

After retreat of the Bolsheviks from Minsk, the Rada (council) declared itself supreme power in Belarus. After the Bolsheviks and the Germans had signed the Treaty of Brest-Litovsk the Rada declared independence of Belarus as the sovereign Belarusian Democratic Republic.

As of 25 March 1918 the Rada BNR had 77 members including:

   36 elected at the All-Belarusian Congress

   6 representatives of the Belarusian community of Vilnius

   15 representatives of ethnic minorities (Russian, Polish, Jewish)

   10 representatives of local authorities

   10 representatives of major cities

Germany did not give official recognition to Belarus and hindered the activities of the institutions of the Belarusian Democratic Republic. Nevertheless, the Rada managed to start organising its governing bodies in different parts of the country as well as working on establishing a national Belarusian army and a national education system.

The Rada established official diplomatic contacts with several states including Finland, the Ukrainian People's Republic, Czechoslovakia, the Baltic States, Turkey and others.

With the approach of Bolshevik armies to Minsk the Rada was forced to relocate to Vilnius, then to Hrodna and eventually, upon coordination with the Republic of Lithuania, to Kaunas.
In exile
1919–1947

In April 1919, the Polish army seized Hrodna and Vilnius. Jozef Pilsudski issued the Proclamation to the inhabitants of the former Grand Duchy of Lithuania stating that the new Polish administration would grant them cultural and political autonomy. The proclamation was welcomed by the Belarusian leadership, especially considering Soviet plans for the Sovietization of Belarus.[6] However, in later negotiations with the Belarusian leaders Pilsudski proposed to limit the Belarusian government's functions to purely cultural issues, which was rejected by the Belarusian prime minister Anton Luckievic. The government of Belarus managed to include a statement for minorities' rights in Poland in the resolutions of the Paris Peace Conference.[6]

The government of the Belarusian Democratic Republic protested the Polish military mobilization in the area of Vilnius, the Polish elections held there, and the annexation of the Augustów area to Poland. They also appealed to the League of Nations, Great Britain, France, the United States and other countries to recognize the independence of Belarus.[7]

In late 1920, the Belarusian government began negotiations anew with the Bolsheviks in Moscow and tried to persuade them to recognize the independence of Belarus and to release Belarusian political prisoners being held in Russian jails.[8] The negotiations were unsuccessful.
Celebration of an anniversary of the Belarusian Democratic Republic in the Belarusian Gymnasium of Vilnia, 1935.

On 11 November 1920, the Belarusian Democratic Republic signed a partnership treaty with the Republic of Lithuania to cooperate in liberating Belarusian and Lithuanian lands from Polish occupation.

After the establishment of the Belarusian Soviet Socialist Republic (Belarusian SSR) as part of the USSR, several members of the Rada laid down their mandates in 1925 and returned to Belarus. Officially the Rada BNR never recognized the Belarusian SSR. Most of the members of the Rada who returned to Belarus, including former Prime Minister Vaclau Lastouski, were later killed in the Soviet terror in Belarus in the 1930s.

During the Second World War and the German occupation of Czechoslovakia the Rada refused to cooperate with the Nazis or recognize the collaborationist government of Belarus, the Belarusian Central Rada.[9]
After the Second World War

The advance of the Red Army in 1945 forced the Rada of the BNR to relocate to the Western part of Germany, occupied by British and American troops.

In February 1948, the Rada passed a special manifesto, by which it declared its return to activity. In April 1948 the Rada, together with representatives of the Belarusian post-war refugees, held a conference in Osterhofen, Bavaria.[10]

The primary activities of the Rada BNR in the West were lobbying and contacts with Western governments to ensure recognition of Belarus as a separate country. Together with other anti-Soviet organisations in the West, including governments in exile of Ukraine and the Baltic countries, the Rada protested against human rights violations in the Soviet Union. In the 1950s the Rada BNR enabled the creation of the Belarusian edition of Radio Free Europe. Members of the Rada organized support to Belarus following the Chernobyl accident of 1986.[11]
After dissolution of the USSR
Ivonka Survilla, current president of the Rada BNR

After the dissolution of the Soviet Union in the 1990s, similar governments-in-exile of the neighboring countries (Lithuania, Poland and others) handed back their mandates to the corresponding independent governments.

Upon declaration of independence of the Republic of Belarus in 1990, interest in the Belarusian Democratic Republic has increased in Belarusian society. The Belarusian Popular Front, which was the main pro-Perestroika anti-Communist opposition party, has in many aspects appealed to the restoration of an independent Belarus as the Belarusian Democratic Republic since the late 1980s. In 1991, the Belarusian parliament adopted the state symbols of the Belarusian Democratic Republic, the Pahonia and the White-red-white flag, as state symbols of the Republic of Belarus.

In 1993, the government of the Republic of Belarus held official celebrations of the 75th anniversary of the Belarusian Democratic Republic in Minsk. Members of the Rada BNR took part in the celebrations along with the senior political leaders of the Republic of Belarus. It was stated then that the Rada was not ready to return its mandate to the Supreme Council of Belarus, which had originally been elected under Soviet rule. However, the Rada was prepared to hand its mandate to a freely elected Belarusian parliament.[11] However, these plans were cancelled after president Alexander Lukashenko, elected in 1994, established a return to Soviet policies in regards to Belarusian language and culture.[12]

Today the Rada BNR attempts to promote democracy and independence for Belarus using contacts and lobbyism in countries where it has its representatives: USA, Canada, The United Kingdom, Estonia and others. The President of the Rada regularly holds meetings with western policymakers and makes official statements criticizing the human rights violations and continuing Russification in Belarus.[13][14] The Rada became a consolidating center for several exiled Belarusian opposition politicians.
"Freedom Day" celebration rally held by the Belarusian opposition in 2007.

Since the late 1980s, 25 March, the Independence Day of the Belarusian Democratic Republic, is widely celebrated by the Belarusian national democratic opposition as Freedom Day (Belarusian: Дзень волі). It is usually accompanied by mass opposition rallies in Minsk and by celebration events of the Belarusian diaspora organizations supporting the Belarusian government in exile.
Structure and functions

The Rada was intended to be a provisional parliament which would perform its functions till a constitutional convention of Belarus was held. The Rada BNR formed a government consisting of its members.

Today the Rada sees itself as bearer of a symbolic mandate and as a guarantor of the independence of Belarus. The goal of the Rada is to transfer its mandate to a democratically elected Parliament of Belarus under the condition that no threat to the independence of Belarus should be present.[11]

The Rada is led by the President of the Rada BNR (Старшыня Рады БНР) and a Presidium (Executive council) consisting of 14 members.[15]

The Rada includes several Secretariates as working groups or individual secretaries responsible for specific areas, this include among others:[11]

   Secretariate for External Affairs

   Secretariate for Internal Affairs

   Secretariate for Information

   Secretariate for Education

The activity of the Rada BNR is regulated by the Provisional Constitution of the Belarusian People's Republic and the Statute of the Rada BNR.
Presidents of the Rada BNR

   Janka Sierada (9 March – 14 May 1918)

   Jazep Losik (14 May 1918 – 13 December 1919)

   Piotra Krečeŭski (13 December 1919 – 1928)

   Vasil Zacharka (1928–1943)

   Mikoła Abramčyk (1943–1970)

   Vincent Žuk-Hryskievič (1970–1980)

   Jazep Sažyč (1980–1997)

   Ivonka Survilla (since 1997)

Current Presidium

The current presidium consists of:[16]

• Ivonka Survilla – President
• Siarhiej Navumčyk, former member of the Supreme Soviet of Belarus and the Belarusian Popular Front – 1st Vice-President
• Viačasłau Stankievič, Belarusan-American Association – Vice-President
• Mikoła Pačkajeŭ, Association of Belarusians in Great Britain, former senior activist of the Belarusian Popular Front and Malady Front – Vice-President
• Palina Prysmakova, Board Member of the Belarusian Institute of America and the Krecheuski Foundation, Assistant Professor of the School of Public Administration at Florida Atlantic University - Secretary
• Viačasłau Bortnik, former Vice-President of the Belarusan-American Association
• Aleś Čajčyc – Information Secretary
• Valer Dvornik – Treasurer
• Ała Kuźmickaja – Recording Secretary
• Ała Orsa Romano, president of the Orsa Romano Foundation[17] – Secretary of Education
• Valancina Tryhubovič, Belarusan-American Association – Archivist
• Alaksandar Starykievič
• Alaksandar Kot
• Pavał Šaŭcoŭ, Association of Belarusians in Great Britain
• Siarhiej Piatkievič, Association of Belarusians in Great Britain
• Hanna Surmač, Belarusan-American Association

Awards and decorations of the Rada of the Belarusian Democratic Republic

In 1949, the Rada of the Belarusian Democratic Republic in exile under President Mikola Abramchyk has introduced a number of civic and military awards.[18] There has been a number of decorations in the 1950s.[18]

In 2016, the Rada of the BDR has announced plans to renew the decorations.[19] In 2018, the Rada has awarded 130 Belarusian activists and politicians, as well as a number of foreigners, with a newly created medal commemorating the 100th anniversary of the Belarusian Democratic Republic.

Рада Беларускай Народнай Рэспублікі, Рада БНР

 — найвышэйшы кіраўнічы орган Беларускай Народнай Рэспублікі, які з 1919 года дзейнічае на эміграцыі і ёсць адной з ключавых палітычных арганізацый беларускай дыяспары. Рада БНР захоўвае фармальна-працэдурную пераемнасць з радай Усебеларускага з’езда 1917 года і станам на 2022 год ёсць самым старым у свеце «ўрадам у выгнанні».

Гісторыя дзейнасці ў 1917—1919

Утварэнне Рады БНР. Першая і Другая Устаўныя граматы

Рада вядзе свае вытокі ад Рады І Усебеларускага Кангрэса, які адбыўся ў Мінску ў снежні 1917 года і сабраў 1872 дэлегаты з усіх рэгіёнаў Беларусі. Нягледзячы на разгон Кангрэса з боку бальшавікоў, дэлегатам атрымалася афіцыйна прызнаць Раду «найвышэйшаю ўстановаю краю», даручыўшы ёй «усю паўнату ўлады на Беларусі».

18 лютага 1918 года пачалося наступленне германскіх войск у Беларусі. У ноч з 18 на 19 лютага 1918 года бальшавіцкае кіраўніцтва Аблвыкамзаха і Савета народных камісараў Заходняй вобласці і фронту збегла з Мінску на ўсход. Выканаўчы камітэт Рады Усебеларускага з'езда змог выйсці з падполля і з турмы былі вызваленыя дзеячы Цэнтральнай беларускай вайсковай рады (ЦВБР). На надзвычайным пасяджэнні Выканкома ЦВБР было прынята рашэнне «прапанаваць Выканкому Рады 1-га Усебеларускага з’езда выканаць волю з’езда і ўзяць уладу ў свае рукі». Выканкам Рады Усебеларускага з’езда сабраўся ў доме пісьменніка Ядвігіна. Сваім загадам № 1 ад 19 лютага 1918 года Выканкам абвясціў, што ён «узяў уладу ў свае рукі»[1].

Першы склад Народнага сакратарыяту БНР

21 лютага 1918 была выдадзеная Першая Устаўная грамата да народаў Беларусі, у якой Выканаўчы камітэт абвясціў сябе часовай уладай Беларусі «для кіравання і склікання, як мага хутчэй, Устаноўчага сойму», а выканаўчую ўладу перадаў Народнаму сакратарыяту Беларусі.

9 сакавіка 1918 года Выканкам Рады Усебеларускага з’езда выдаў Другую Устаўную грамату да народаў Беларусі, паводле якой абвяшчалася Беларуская Народная Рэспубліка (БНР). 18 сакавіка 1918 года на пленарным пасяджэнні Рада Усебеларускага з’езда была перайменавана ў Раду БНР.

У Раду БНР увайшлі вядомыя дзеячы беларускага нацыянальна-вызваленчага руху, у тым ліку:

• Антон Аўсянік
• Палута Бадунова
• Язэп Варонка
• Тамаш Грыб
• Кастусь Езавітаў
• Васіль Захарка
• Лявон Заяц
• Макар Краўцоў
• Пётр Крачэўскі
• Язэп Лёсік
• Язэп Мамонька
• Сымон Рак-Міхайлоўскі
• Янка Серада
• Аркадзь Смоліч
• і іншыя.

У склад Рады БНР былі кааптаваныя 6 прадстаўнікоў Віленскай беларускай рады (ВБР):

   Вацлаў Ластоўскі

Мінскі гарадскі тэатр, у якім у снежні 1917 г. адбываліся пасяджэнні І Усебеларускага з’езду; яго Выканкам у далейшым быў пераўтвораны ў Раду БНР (сучасны выгляд).[%D0%BA%D1%80%D1%8B%D0%BD%D1%96%D1%86%D0%B0?]

   Антон Луцкевіч

   Іван Луцкевіч

   Ян Станкевіч

   Дамінік Сямашка

   Язэп Туркевіч

а таксама прадстаўнікі нацыянальных меншасцей, земстваў і гарадоў.

Старшынёй Рады БНР стаў былы старшыня Прэзідыума Усебеларускага з’езда Янка Серада.

Па стане на 25 сакавіка 1918 года налічвалася 77 членаў Рады:

   36 — абраныя на Усебеларускім з’ездзе,

   6 — ад Віленскай беларускай рады,

   15 — ад нацыянальных меншасцей (рускай, польскай, яўрэйскай),

   10 — ад земстваў,

   10 — ад гарадоў.

19 сакавіка 1918 Рада прыняла палажэнне аб вярхоўнай уладзе БНР, у якой абвяшчалася, што ніводзін закон не будзе мець сілы без зацвярджэння яго Радай БНР.

У складзе Рады дзейнічалі камісіі, у перыяд паміж пленарнымі пасяджэннямі працаваў Прэзідыум Рады БНР. З шэрагаў членаў Рады БНР фарміраваўся Урад БНР.
Трэцяя Устаўная грамата
Асноўны артыкул: Трэцяя Устаўная грамата

У 1918 годзе ў Радзе існавалі 2 плыні: аўтанамісцкая і незалежніцкая.

Аўтанамісты (прадстаўнікі земстваў, гарадоў, рускай, часткова яўрэйскай нацыянальных меншасцей і некаторыя члены БСГ на чале з М. Краўцовым) выступалі за аўтаномны статус Беларусі ў складзе Расіі. Яны прытрымліваліся рэзалюцыі Усебеларускага з’езда, паводле якой Беларусь павінна была застацца аўтаномнай адзінкай з рэспубліканскім ладам у складзе Расіі.

Незалежнікі выступалі за поўны дзяржаўны суверэнітэт Беларусі. Да незалежніцкай плыні належалі беларускія сацыялісты Язэп Лёсік, Сымон Рак-Міхайлоўскі, Браніслаў Тарашкевіч і іншыя на чале са старшынёй фракцыі БСГ Аркадзем Смолічам. Іх пазіцыі ўзмацніліся пасля прыезду з Вільні ў Мінск Антона Луцкевіча, Івана Луцкевіча і Янкі Станкевіча.

У ноч на 25 сакавіка 1918 года Рада БНР прыняла Трэцюю Устаўную грамату. Напярэдадні да незалежнікаў далучылася група Краўцова. Супраць незалежнасці БНР прагаласавалі члены Рады ад Бунда, гарадоў і земстваў, сярод якіх пераважалі прадстаўнікі агульнарасійскіх Расійскай сацыял-дэмакратычнай рабочай партыі (меншавікоў) і партыі сацыялістаў-рэвалюцыянераў. У знак пратэсту супраць абвяшчэння незалежнасці 9 прадстаўнікоў земстваў пакінулі пасяджэнне Рады. Пры галасаванні ўстрымаліся члены Рады ад Аб’яднанай яўрэйскай сацыялістычнай партыі (АЯСП) і Паалей-Цыёна. Пазней прадстаўнікі АЯСП далучыліся да большасці.

27 сакавіка 1918 года Рада абвясціла, што бярэ на сябе ўсю паўнату ўлады ў Беларусі. Нямецкія акупанты ў адказ разагналі Раду і Народны сакратарыят. У пачатку красавіка 1918 дзейнасць Народнага сакратарыята была забаронена.

12 красавіка 1918 года склад Рады папоўнілі 15 правых дзеячаў, членаў «Менскага беларускага прадстаўніцтва», у тым ліку

   Раман Скірмунт, былы дэпутат Дзяржаўнай думы

   Павел Аляксюк

   Аляксандр Уласаў, былы рэдактар газеты «Наша Ніва»

   генерал Кіпрыян Кандратовіч

   кс. Аляксандр Астрамовіч

   кс. Вінцэнт Гадлеўскі

Па меры таго, як Першая сусветная вайна набліжалася да канца і стала зразумелым, што на землі, якія знаходзіліся пад нямецкім кантролем, прыйдуць бальшавікі, вакол Рады зноў пачалі групавацца антыбальшавіцкія сілы. У канцы верасня ў склад Рады ўвайшлі прадстаўнікі мінскага праваслаўнага духавенства і мінскага праваслаўнага брацтва (10 чал.), польскай нацыянальнай меншасці (4), партыі кадэтаў (4), яўрэйскай меншасці, прафесійных арганізацый.

11 кастрычніка Рада зацвердзіла Часовую Канстытуцыю БНР і перайменавала Народны сакратарыят у Раду Народных Міністраў Беларускай Народай Рэспублікі, на чале якой стаў Луцкевіч.
Ад’езд з Мінска

Пасля Лістападаўскай рэвалюцыі 1918 у Германіі Віленская беларуская рада па даручэнні Луцкевіча дасягнула дамоўленасці з Літоўскай Тарыбай аб пераездзе Рады і ўрада БНР у Вільню. Апошняе пасяджэнне Рады БНР у Мінску адбылося 28 лістапада 1918, на якім прынята Грамата з заклікам ствараць беларускія рады сялянскіх і рабочых дэпутатаў. 3 снежня 1918 Рада і ўрад БНР пераехалі ў Вільню, а 27 снежня 1918 — у Гродна.
Рада БНР у эміграцыі
З 1919 г. па 1947 г.

У красавіку 1919 года польская армія заняла Вільню і Гродна. Прадстаўнікі Рады БНР усталявалі кантакты і вялі перамовы з польскім кіраўніцтвам і асабіста Юзафам Пілсудскім. У выніку гэтага Рада зрабілася арэнай жорсткіх дэбатаў што да стасункаў з польскімі ўладамі, што нават вылілася ў яе часовы раскол. Польскія акупацыйныя ўлады падверглі лідараў Рады рэпрэсіям. У турму трапілі Ластоўскі, Бадунова, Грыб і Мамонька; Захарка і Крачэўскі былі вымушаны эміграваць у Германію. Пасля вызвалення Ластоўскага і іншых Прэзідыум Народнай рады сабраўся ў Рызе. У снежні 1919 г. Старшынёй Рады БНР быў абраны Пётр Крачэўскі. Да пачатку 1921 года раскол Рады быў пераадолены.

Адначасова з гэтым на працягу 1920 года Рада БНР вядзе перамовы аб прызнанні з боку РСФСР. У чэрвені дэлегацыя БНР мае сустрэчу з Георгіем Чычэрыным, міністрам замежных спраў РСФСР.

Пасля заключэння 11 жніўня 1920 года мірнага дагавора паміж Латвіяй і РСФСР Рада БНР як антысавецкая арганізацыя не магла заставацца ў Рызе. У лістападзе 1920 года БНР заключае дамову аб узаемным прызнанні з Літоўскай Рэспублікай, што дало магчымасць Прэзідыуму Рады БНР пераехаць у Коўна (Каўнас).

У пачатку 1920-х гадоў кіраўніцтва Рады і ўрад БНР базаваліся ў Коўне і падтрымлівалі найбольш шчыльныя сувязі з урадам Літоўскай Рэспублікі. Тэрыторыя ЛР служыла базаю для партызанаў, якія пры падтрымцы ўладаў БНР вялі антыпольскую партызанскую барацьбу ў Заходняй Беларусі, што знаходзілася ў складзе Польшчы. 7 лютага 1921 года Урад БНР склаў Мемарандум на адрас Папы Рымскага Бенедыкта XV. У гэтым дакуменце беларускі ўрад крытыкаваў польскія касцёльныя ўлады за актыўную палітычную і нацыяналістычную агітацыю, якую палякі-ксяндзы праводзілі сярод беларускіх каталікоў, а таксама прапанаваў пашырыць выкарыстанне беларускай мовы ў касцёле на Беларусі ў інтарэсах беларускіх вернікаў[2].

У 1921 года на арганізаванай Радай БНР у Празе Нацыянальна-палітычнай нарадзе быў асуджаны Рыжскі мірны дагавор, паводле якога тэрыторыя Беларусі дзялілася паміж Польшчай і Савецкай Расіяй. Рада БНР была прызнаная як галоўны беларускі прадстаўнічы орган.

У выніку супярэчнасцей унутры ўрада БНР па тэме тэрытарыяльных саступак Літоўскай Рэспубліцы ў лістападзе 1923 г. Прэзідыум Рады пераехаў з Коўны ў Прагу.

Рада БНР працягвала кантакты з Лігай Нацый, урадамі замежных краін. Намаганнямі членаў Рады ў Чэхіі былі арганізаваныя стыпендыі для беларускіх студэнтаў.

Новая эканамічная палітыка, беларусізацыя, узбуйненне БССР, а таксама амністыя былым праціўнікам савецкай улады, прынятая ў 1923 годзе, парадзілі ў эмігранцкіх колах прасавецкія настроі. У 1925 годзе Аляксандр Цвікевіч і яго аднадумцы склікалі ў Берліне Другую Усебеларускую канферэнцыю, якая прыняла рэзалюцыю аб прызнанні Мінска адзіным цэнтрам адраджэння Беларусі. Пасля канферэнцыі шэраг членаў Рады БНР выехаў ў БССР (большасць у выніку была рэпрэсавана), але Прэзідыум Рады БНР не прызнаў рашэнні канферэнцыі.
Васіль Захарка, Прэзідэнт Рады БНР у 1928—1943 гг.

Пасля смерці Пятра Крачэўскага ў 1928 годзе яго паўнамоцтвы Старшыні Рады БНР перайшлі да Васіля Захаркі. У 1930-я гады назіраецца згасанне актыўнасці Рады БНР. У 1939 годзе Васіль Захарка накіраваў пратэст прэзідэнту Літоўскай Рэспублікі супраць пагаднення з СССР, паводле якога Вільня пераходзіла са складу БССР у склад Літоўскай Рэспублікі. Перад сваёй смерцю ў 1943 годзе Захарка перадаў паўнамоцтвы Старшыні Рады БНР Міколе Абрамчыку. Сакратаром Рады БНР стала Ларыса Геніюш.

Падчас Другой сусветнай вайны асноўныя органы Рады БНР працягвалі заставацца ў Празе.

Калі высветлілася, што немцы не гатовыя стварыць беларускую ўладу, а беларусам у будучыні адводзіцца месца выканаўцы загадаў нямецкага кіраўніцтва, Васіль Захарка спыніў супрацоўніцтва з немцамі і стаў у сваіх артыкулаў іх востра крытыкаваць[3]. Рада БНР не прызнае законным Другі Усебеларускі кангрэс, а таксама Беларускую цэнтральную раду[4]. Пад канец вайны па меры наступу савецкіх войскаў Рада была вымушана пераехаць у заходнюю частку Германіі, каб пазбегнуць арышту і захопу архіваў з боку савецкіх органаў.
Пасля Другой сусветнай вайны

Пасляваенная хваля палітычных уцекачоў з Беларусі папоўніла шэрагі Рады БНР і актывізавала яе працу. Рада стала кропкай прыцягнення для беларускіх эмігрантаў, якія не жадалі супрацоўнічаць з Беларускай цэнтральнай радай, якая была ўтвораная ў Мінску ў 1944 годзе пры падтрымцы нямецкіх акупантаў і якая таксама разгарнула сваю дзейнасць у выгнанні.

29 снежня 1947 года ў Остэргофене (Германія), на сходзе, прысвечаным 30-й гадавіне І Усебеларускага з’езду, было афіцыйна абвешчана пра аднаўленне дзейнасці Рады БНР на чале з прэзідэнтам М. Абрамчыкам. У склад адноўленай Рады ўвайшлі 72 члена.

У лютым 1948 года Рада спецыяльным маніфестам абвясціла аб аднаўленні сваёй дзейнасці і вернасці 3-й Устаўнай грамаце, у красавіку 1948 года Мікола Абрамчык быў абраны Прэзідэнтам Рады БНР. У снежні 1948 года быў зацверджаны Статут Рады БНР, у якім падкрэслівалася, што Рада на чале з яе прэзідэнтам з’яўляецца «адзіным паўнапраўным прадстаўніцтвам суверэнных правоў беларускага народа» і будзе заставацца ім «да часу вольных выбараў у незалежнай БНР канстытуцыйных заканадаўчых органаў». У сярэдзіне 1950-х гадоў у складзе Рады БНР налічваліся 142 члены.[5]

У гады «халоднай вайны» Рада БНР займалася беларускай асветніцкай і лабісцкай працай на Захадзе, пашыраючы інфармацыю пра Беларусь як самастойную краіну і аргументуючы неабходнасць падтрымкі незалежнасці Беларусі ва ўладных колах ЗША, Вялікабрытаніі і іншых краін.[6] Рада актыўна ўзаемадзейнічала і каардынавала сваю дзейнасць з арганізацыямі, якія прадстаўлялі ў эміграцыі іншыя народы СССР. У прыватнасці, Прэзідэнт Рады БНР Мікола Абрамчык у 1950-х — 60-х гадах узначальваў міжнародную Лігу за вызваленне народаў СССР.

Пры непасярэдным удзеле Рады БНР у 1954 годзе была створана Беларуская служба Радыё «Свабода».

У канцы 1980-х гадоў Рада звярнулася да сусветнай супольнасці з заклікам дапамагчы Беларусі ў ліквідацыі наступстваў Чарнобыльскай катастрофы, яе члены займаліся зборам дапамогі пацярпелым раёнам Беларусі.

Галоўнай кватэрай Рады БНР з’яўляліся Парыж (да 1970), Таронта (да 1983), Нью-Ёрк.
Паслясавецкі час
Івонка Сурвіла, 8-я старшыня Рады БНР

У пачатку 1990-х гадоў дзеячы Рады БНР уступілі ў кантакты з афіцыйнымі структурамі Рэспублікі Беларусь, якая набыла незалежнасць у 1991 годзе. У 1993 годзе ў Мінску на афіцыйным узроўні адбылося святкаванне 75-годдзя абвяшчэння БНР з удзелам кіраўніцтва Рэспублікі Беларусь і Рады БНР.

Вялася падрыхтоўка да перадачы Радай сваіх паўнамоцтваў на карысць парламента незалежнай Беларусі, але на тым этапе яна не магла перадаць іх Вярхоўнаму Савету 12 склікання, спасылаючыся на тое, што яго фармаванне адбылося пры савецкай уладзе і таму не магло лічыцца вынікам свабодных выбараў[6].

Далейшыя палітычныя змены ў Беларусі адклалі перадачу паўнамоцтваў Рады на нявызначаны тэрмін. Пасля таго, як улады Беларусі пад кіраўніцтвам Аляксандра Лукашэнкі скасавалі статус беларускай мовы як адзінай дзяржаўнай і змянілі дзяржаўныя сімвалы, Рада БНР пачала выступаць з пратэстамі супраць палітыкі афіцыйнага Мінска.

Пасля 1994 года Рада папоўніла свае шэрагі за кошт новай хвалі палітычных эмігрантаў і выступае з рэзкай крытыкай у адрас дзеючай у Беларусі ўлады.

Кіраўніцтва Рады БНР перыядычна мае сустрэчы з прадстаўнікамі ўрадаў заходніх краін[7][8], Старшыня Рады рэгулярна выступае з афіцыйнымі заявамі што да актуальнай сітуацыі ў Беларусі.

Прадстаўнікі Рады БНР працягваюць падкрэсліваць, што Рада бачыць сябе ў якасці надпартыйнай структуры і мае перадаць свае паўнамоцтвы дэмакратычна сфарміраванай беларускай уладзе пры адсутнасці пагрозы незалежнасці Беларусі[6].

У 2018 годзе быў зацверджаны медаль у гонар стагоддзя Беларускай Народнай Рэспублікі. Ён «уручаецца за пажыццёвыя заслугі ў працы дзеля здзяйсненьня ідэалаў Акту 25 сакавіка 1918 г., у тым ліку за даследаванні і папулярызацыю беларушчыны, здабыццё і ўмацаванне дзяржаўнай незалежнасці Беларусі, барацьбу за свабоду і дэмакратыю ў Беларусі»[9].

Функцыі і структура Рады

Паводле Другой Устаўнай граматы і Часовай Канстытуцыі Беларускай Народнай Рэспублікі, Рада БНР з’яўлялася часовай вышэйшай заканадаўчай установаю ў Беларусі. Ёй належала права прымаць законы, зацвяржаць урад (Народны сакратарыят, потым — Рада народных міністраў БНР) да моманту правядзення Устаноўчага сойма, які мусіў бы вызначыць далейшы канстытуцыйны лад Беларусі.

Фракцыя Беларускай сацыяілістычнай грамады (БСГ), якая дамінавала ў першапачатковым складзе Рады, ускладала на яе функцыі парламента. Антон Луцкевіч у 1928 годзе характарызаваў яе як «перадпарламент».

Пасля эміграцыі мэты дзейнасці і функцыі Рады БНР былі перафармуляваныя і палягаюць у прадстаўніцтве беларускага народа на міжнароднай арэне да моманту фарміравання дэмакратычна абранай улады ў Беларусі. Склад Рады БНР фармуецца перадусім з актывістаў арганізацый беларускай дыяспары дэмакратычнага і незалежніцкага кірунку[10].

Рада ўзначальваецца Старшынёй Рады БНР. У складзе Рады функцыянуюць Сакратарыяты па розных кірунках працы, сярод якіх:

• Сакратарыят вонкавых спраў
• Сакратарыят унутраных спраў
• Сакратарыят адукацыі
• Сакратарыят інфармацыі

а таксама дзейнічае скарбнік і Камітэт архіўных спраў[10]

Рада Белорусской Народной Республики, Рада БНР

(белор. Рада Беларускай Народнай Рэспублікі; дословно — Совет Белорусской Народной Республики) — высший государственный орган Белорусской Народной Республики (с 9 марта по 3 декабря 1918 года). С 1919 года Рада БНР в изгнании. По состоянию на 2020 год Рада БНР — самое старое действующее «правительство в изгнании».

[radabnr.org Рада БНР]

Создание

Основная статья: Белорусская народная республика

Рада БНР изначально возникла как исполнительный орган Первого всебелорусского съезда[%D0%B8%D1%81%D1%82%D0%BE%D1%87%D0%BD%D0%B8%D0%BA не указан 205 дней]. Съезд проходил в Минске в декабре 1917 года и собрал 1872 делегата со всех регионов Белоруссии[2], включая представителей общественно-политических организаций, земств, церквей. Работа съезда была насильственно прервана большевиками.

После оставления большевиками Минска Рада объявила себя высшей властью на территории Белоруссии. После подписания Брестского мира между Советской Россией и Германией Рада объявила о создании Белорусской Народной Республики в составе России, а затем объявила о независимости БНР.

Германия не дала официального признания БНР и препятствовала полноценной деятельности органов республики. Тем не менее, Рада БНР начала создавать на оккупированных Германией территориях свои структуры, вести работу по созданию белорусской армии и системы народного образования.

Рада БНР установила официальные контакты с несколькими странами, включая Финляндию, Украинскую Народную Республику, Чехословакию, страны Балтии, Турцию и другие. Белорусская Народная Республика открыла свои дипломатические представительства в соседних странах, которые признали ее существование de facto. В их числе была и Латвия — у Белорусской Народной Республики было представительство в Риге. Белорусы при этом претендовали на часть территории Латвии, которые считали «этническими» — Двинск (Даугавпилс) и некоторые волости Двинского и Люцинского (Лудзенского) уездов. Правда, Белорусская Народная Республика не смогла усилиться в политической и военной сферах настолько, чтобы выдвинуть соседям территориальные претензии[3].

После отхода германских оккупационных войск с оккупированных ими территорий Белоруссии Рада переехала в продолжавшую оставаться в зоне германской оккупации столицу новообразованной Литовской Республики Вильну, Минск был занят Красной Армией. Поскольку Вильна после отхода и оттуда немецких войск стала ареной борьбы между поляками и Красной Армией, Рада перебралась в оккупированное немцами Гродно, в котором действовали государственные структуры Литовской республики. Рада выдвинула проект создания литовско-белорусского государства в границах прежнего Великого княжества Литовского, который был одобрен руководством Литвы. В ноябре 1918 г. между Литовской Тарибой и Белорусской радой было заключено соглашение, согласно которому Виленская и Гродненская губернии должны были войти в состав Литовской Республики. Было создано Министерство белорусских дел Литвы, а в Литовской Тарибе шесть мест было выделено для белорусских представителей[4]. После отхода германских войск из Гродно город перешёл под польский контроль, а Рада, по согласованию с правительством Литвы, переехала во временную столицу Литвы Ковно.

В изгнании

1919—1947 гг.

В 20-е годы Рада вела активные, но безуспешные переговоры со странами Запада и Лигой наций о признании БНР. Из-за разногласий с правительством Литовской Республики по поводу статуса Виленского края, Рада переехала из Ковно в Прагу.

После образования БССР ряд членов Рады БНР сложили полномочия и вернулись в советскую Белоруссию. Большинство из них были впоследствии казнены в ходе сталинского террора 30-х годов. При ключевой финансовой и скрытой административной поддержке со стороны Секретариата ЦК КП(б)Б под гарантии выполнения политически выгодного требования и под контролем советника по белорусским делам при варшавском полпредстве Александра Ульянова с 14 по 15 октября 1925 года в Берлине состоялась Вторая Всебелорусская конференция[be]. На ней правительство БНР во главе с Александром Цвикевичем, несмотря на отсутствие законного права принимать в обход Рады БНР такого рода решения, передало свои полномочия правительству БССР, признала Минск единственным культурным и политическим центром, на который должно ориентироваться белорусское движение за рубежом и приняла решение о самороспуске. Все подписи под итоговым протоколом конференции кроме подписи самого Александра Цвикевича не имели должной и ожидаемой юридической силы, так как функционеры их поставившие ещё перед поездкой на конференцию как раз на подобный провокационный случай добровольно подали председателю Рады БНР заявления о своей отставке. Президиум Рады БНР, верховного органа государственной власти республики, в лице действующего председателя Петра Кречевского и его заместителя Василия Захарко решения правительства не признал и осудил этот акт как «предательство независимости Белоруссии». Однако, несмотря на это, несколько членов Президиума, а также рядовых членов, Рады БНР также переехали в БССР. Почти все они впоследствии были репрессированы. Вскоре после конференции на секретном заседании бюро ЦК КП(б)Б было принято постановление о том, что Александр Ульянов «целиком и полностью» выполнил порученные задания, Александру Цвикевичу и Александру Головинскому выражена «поддержка» в размере 430 долларов США каждому[5].

Анализируя в рамках конференции, посвященной 100-летию провозглашения БНР, последующий за самороспуском правительства ход событий историк Игорь Марзалюк позволил себе заявить, что после 1925 года Василий Захарко объявил себя президентом самовольно и что, по сути, во всём этом нет ничего действительно значимого, потому как «Белорусская Рада» являлась общественной организацией[6]. Такое общество действительно было создано в Праге в 1923 году, но руководил им не Василий Захарко, а Леонард Заяц, и было оно создано по своей сути в целях легализации и как ширма для продолжения деятельности переехавшей туда из Ковно Рады БНР, действующим председателем которой продолжал являться Петр Кречевский вплоть до своей смерти в 1928 году. После этого исполнять полномочия председателя продолжил его заместитель Василий Захарко, к нему официально перешли государственная печать и архив БНР. Однако в целом, в 30-е годы действительно наблюдается затухание активности Рады БНР[5].

Приход к власти в Германии национал-социалистов породил среди части белорусской эмиграции надежды на плодотворное сотрудничество с ними. Третий президент БНР Василий Захарко в 1939 году написал подробный доклад о политическом, экономическом и культурном положении Белоруссии, а также обратился с меморандумом к Гитлеру с заверениями поддержки. Исследователь истории БНР Сергей Шупа[be] объясняет меморандум следующим образом:

   Фактически, это было обращение к новым административным властям - немцам (которые в марте 1939 оккупировали Чехословакию и вошли в Прагу) с просьбой разрешить учреждение культурно-просветительских организаций в Праге, Берлине и Варшаве. Большинство содержания меморандума занимает аргументация о том, что белорусы - отличающийся и отдельный от русских народ. Господина Давыдько кто-то ввел в заблуждение. Никаких «призывов к Гитлеру о поддержке» в меморандуме нет. Есть только «просьба позволить создать»

Историк Андрей Николаевич Чернякевич утверждает что Советский Союз в том же 1939 г. заключает официальное соглашение с Германией и что если говорить о моральной стороне, то наверняка Захарко не сделал ничего такого, чего не сделали большевики. Когда стало ясно, что немцы не готовы к созданию белорусского правительства, а белорусам отведено место исполнителей приказов немецкого руководства, Василий Захарко прекратил сотрудничество с немцами и стал резко критиковать их в своих статьях. Рада БНР не признала законной Белорусскую центральную раду во главе с Радославом Островским, а также Второй Всебелорусский конгресс.

В 1941 году Захарко и другие члены Рады БНР помогли семье Вольфсонов получить документ, который мог подтвердить, что они православные белорусы, хотя всем было известно, что они евреи. Благодаря этому Аркадий Вольфсон пережил войну.

Во время войны Захарка оставался в Праге, а перед смертью в 1943 году передал полномочия Николаю Абрамчику, который в это время редактировал в Берлине белорусскую газету «Раніца», пропагандировавшую сотрудничество белорусов с немцами. В конце 1943 года Абрамчик вернулся в оккупированный немцами Париж. Многолетний друг и соратник Абрамчика Леонид Рыдлевский  в своих воспоминаниях утверждает, что Николай вынужден был покинуть Францию, попав на глаза гестаповцам.

После войны

Опасаясь наступления советских войск в 1945 г. Рада переехала из Праги в западную часть Германии, которую впоследствии заняли британские и американские войска.

В феврале 1948 г. Рада приняла заявление о возобновлении своей активной деятельности. В апреле 1948 года Рада провела конференцию в г. Остерхофен, Бавария, где в её ряды были приняты новые члены из числа бежавших в конце войны из Белоруссии от наступающих советских войск[13].

После Второй мировой войны конкурентом правительства БНР в изгнании была Белорусская центральная рада, сформированная Радославом Островским в 1943 году и продолжавшая существовать в эмиграции. В отличие от БЦР, почти целиком состоявшей из коллаборационистов, в правительство БНР входили как бывшие коллаборационисты (напр., Иосиф Сажич, Борис Рогуля), так и те, кто воевал против гитлеровской Германии (напр., Винцент Жук-Гришкевич, Леонид Рыдлевский  (белор.)рус., Пётр Сыч  (белор.)рус.).

После войны Рада БНР начала активно действовать в Северной Америке, установила контакты с правительствами стран Запада и активно занималась просветительской деятельностью, направленной на признание Белоруссии в качестве самостоятельной страны. Совместно с другими эмигрантскими антисоветскими организациями, включая правительства в изгнании Украины и стран Балтии, Рада протестовала против нарушений прав человека в СССР.

В 50-е гг. при активном участии руководства Рады БНР, в частности, президента Н. Абрамчика и будущего президента В. Жука-Гришкевича была создана белорусская служба Радио «Свобода»

При аресте в 1952 году заброшенного в Белоруссию при содействии ЦРУ Ивана Филистовича, у него было обнаружено удостоверение представителя правительства БНР, подписанное Н. Абрамчиком.

Члены Рады организовали благотворительную помощь Белоруссии после Чернобыльской катастрофы в 1986 году.
После распада СССР

После распада СССР в 1990—1991 годах, аналогичные правительства в изгнании соседних с Белоруссией стран (Эстонии, Польши, Украины и пр.) передали свои мандаты посткоммунистическим правительствам.

Белорусский народный фронт, основное демократическое движение Белоруссии конца 80-х — начала 90-х гг., также выступал за объявление независимости в форме восстановления Белорусской Народной Республики. В 1991 г. Верховный Совет Республики Беларусь принял символы БНР (герб «Погоня» и бело-красно-белый флаг) в качестве государственных символов.

В 1993 г. в Минске на официальном уровне праздновалось 75-летие провозглашения Белорусской Народной Республики. В праздничных мероприятиях участвовали члены Рады БНР и высшее руководство Республики Беларусь. Заявлялось, что Рада БНР готова передать свой мандат парламенту Республики Беларусь, который будет избран на демократических выборах. Верховный Совет XII созыва, белорусский парламент на тот момент, был сформирован во время «советской оккупации» и поэтому, по мнению членов Рады, ещё не мог считаться демократически избранным.

Ивонка Сурвилла, нынешний председатель Рады БНР

Передача Радой БНР своих полномочий была отложена на неопределённый срок после того, как парламентские выборы 1995 года не были признаны свободными и справедливыми со стороны международных наблюдателей, а также после того, как президент Александр Лукашенко, по мнению членов Рады, установил в стране авторитарный режим, вернул советские государственные символы и отменил статус белорусского языка как единственного государственного.

Сегодня Рада БНР продолжает свою работу в странах, где у неё есть представители (США, Канада, Великобритания, Эстония и др.). Руководство Рады регулярно проводит встречи с западными полиси-мейкерами, выступает с официальными заявлениями, критикующими нарушения прав человека и русификацию в Белоруссии[19][20]. Рада стала центром консолидации для ряда видных политических беженцев из Белоруссии[%D0%B8%D1%81%D1%82%D0%BE%D1%87%D0%BD%D0%B8%D0%BA не указан 813 дней].

С конца 80-х гг. 25 марта, годовщина провозглашения независимости Белорусской Народной Республики, широко празднуется белорусской оппозицией в качестве «Дня воли» (белор. Дзень волі). Празднование традиционно сопровождается массовыми демонстрациями в Минске и мероприятиями, проводимыми организациями белорусской диаспоры, поддерживающими Раду БНР.

В 2005 году выпустила резолюцию, в которой обвинила А. Лукашенко в проведении повальной русификации страны и осудила внешнюю политику России по отношению к Белоруссии.

В 2020 году во время крупных акций протестов по всей Беларуси после скандальных выборов президента страны Рада БНР поддерживала протестующих и различные организации, освещающие протесты в своих различных аккаунтах в социальных сетях. Также на сайте Рады её председатель — Ивонка Сурвилла сделала официальное обращение к гражданам Беларуси в поддержку протестующих.

Структура и функции

Изначально Рада носила характер временного представительного органа, который должен был исполнять свои функции до созыва Учредительного собрания Белоруссии (Учредительного сейма). Из числа своих членов Рада формировала временное правительство Белоруссии.

Сегодня Рада рассматривает себя в качестве носителя символического мандата и гаранта независимости Белоруссии. Конечной целью существования Рады является передача полномочий демократически избранному белорусскому парламенту при условиях отсутствия угрозы независимости страны.

Рада возглавляется Председателем Рады БНР и Президиумом, состоящим из 15 членов. Члены Рады принимаются из числа представителей белорусской диаспоры путём кооптации по рекомендации действующих членов.

В составе Рады действует несколько секретариатов по соответствующим направлениям работы:

• Секретариат по внешним связям;
• Секретариат по внутренним делам;
• Секретариат информации;
• Секретариат образования;

и другие.

Деятельность Рады БНР регламентируется Временной Конституцией Белорусской Народной Республики и Статутом (Уставом) Рады БНР.

Председатели Рады БНР

• Дата рождения Дата смерти Начало правления Окончание правления
• Ян Середа 1 мая 1879 после 19 ноября 1943 9 марта 1918 14 мая 1918
• Язеп Лёсик 6 ноября 1883 1 апреля 1940 14 мая 1918 13 декабря 1919
• Пётр Кречевский 7 августа 1879 8 марта 1928 13 декабря 1919 8 марта 1928
• Василий Захарко 1 апреля 1877 14 марта 1943 8 марта 1928 6 марта 1943
• Николай Абрамчик 16 августа 1903 29 мая 1970 6 марта 1943 29 мая 1970
• Винцент Жук-Гришкевич 10 февраля 1903 14 февраля 1989 29 мая 1970 27 ноября 1982
• Иосиф Сажич 5 сентября 1917 19 ноября 2007 27 ноября 1982 31 августа 1997
• Ивонка Сурвилла 11 апреля 1936 31 августа 1997

Нынешний Президиум

Президиум состоит из следующих лиц:

• Ивонка Сурвилла — председатель
• Сергей Наумчик, бывший член Верховного Совета Белоруссии и Белорусского народного фронта — первый заместитель председателя
• Вячеслав Станкевич, Белорусско-американское объединение — заместитель председателя
• Николай Пачкаев, Ассоциация белорусов в Великобритании — бывший активист Белорусского народного фронта и Молодого фронта — Заместитель председателя
• Алесь Чайчыц — секретарь информации
• Ала Кузьмицкая — протокольный секретарь
• Доктор Ала Орса-Романо, президент Фонда Орса Романо— секретарь образования
• Валентина Тригубович — архивист
• Вячеслав Бортник — в 2015—2017 зампредседателя Белорусско-американского объединения
• Алесь Кот
• Александр Старикевич
• Павел Шевцов, Ассоциация белорусов в Великобритании
• Сергей Пяткевич, Ассоциация белорусов в Великобритании
• Ганна Сурмач — в 2011—2017 председатель Белорусско-американского объединения

国：Рада Беларускай Народнай Рэспублікі、Рада БНР、Rada BNR）（ロシア語：Рада Белорусской 1919年以来、ラダBNRは亡命しており、西側の政策立案者の間でベラルーシの独立と民主主義への支援を促進する擁護団体として、ベラルーシのディアスポラの中でその存在を維持してきました。2022年の時点で、Rada BNRは亡命中の現存する最古の政府です。
形成
Rada BNRは、1917年12月にミンスクで開催された第1回全白ロシア会議の執行機関として設立され、ベラルーシの国家組織、地域のゼムストヴァ、主要なキリスト教宗派、ベラルーシのユダヤ人政党の代表者を含むベラルーシのさまざまな地域から1800人以上が参加しました。 。議会の仕事はボルシェビキによって激しく中断されました。ミンスクからボルシェビキが撤退した後、ラダ（評議会）はベラルーシで最高の権力を宣言した。ボルシェビキとドイツ人がブレスト・リトフスク条約に署名した後、ラダはベラルーシの独立をベラルーシ人民共和国として宣言しました。 1918年3月25日の時点で、RadaBNRには以下を含む77人のメンバーがいました。全ベラルーシ会議で選出された36人ビリヌスのベラルーシ人コミュニティの代表者6人少数民族（ロシア、ポーランド、ユダヤ人）の代表者10人地方自治体の代表者10人主要都市の代表者ドイツ人はベラルーシに公式の承認を与えず、ベラルーシ民主共和国の機関。それにもかかわらず、ラダは国のさまざまな地域で統治体を組織し始め、国のベラルーシ軍と国の教育システムの確立に取り組んだ。ラダは、フィンランド、ウクライナ人民共和国、チェコスロバキア、バルト三国、トルコなど、いくつかの州との公式な外交関係を確立しました。ボルシェビキ軍がミンスクに接近すると、ラダはビリニュスに移住することを余儀なくされました。その後、Hrodnaに、そして最終的にはリトアニア共和国との調整により、Kaunasに向かいます。
亡命中
1919〜1947
1919年4月、ポーランド軍はHrodnaとVilniusを押収しました。ユゼフ・ピルスツキは、旧ポーランド大公国の住民に、新しいポーランド政権が彼らに文化的および政治的自治権を与えると述べた布告を発行しました。宣言は、特にベラルーシのソビエト化のためのソビエトの計画を考慮して、ベラルーシの指導者によって歓迎されました。しかし、その後のベラルーシの指導者との交渉で、ピルスツキはベラルーシ政府の機能を純粋に文化的な問題に限定することを提案し、それはベラルーシの首相アントン・ルッキエビッチによって拒否されました。ベラルーシ政府は、パリ講和会議の決議にポーランドにおけるマイノリティの権利に関する声明を含めることができました。ベラルーシ人民共和国政府は、ビリニュス地域でのポーランド軍の動員、そこで行われたポーランドの選挙、およびアウグストゥフ地域のポーランドへの併合に抗議しました。彼らはまた、国の連盟、イギリス、フランス、米国および他の国々にベラルーシの独立を認めるよう訴えました。1920年後半、ベラルーシ政府はモスクワのボルシェビクと新たに交渉を開始し、彼らにベラルーシを認めるよう説得しようとしましたベラルーシの独立と、ロシアの刑務所に収容されているベラルーシの政治犯を釈放すること。交渉は失敗に終わった。 1920年11月11日、ベラルーシ民主共和国はリトアニア共和国とパートナーシップ条約に署名し、ポーランドの占領からベラルーシとリトアニアの土地を解放することに協力しました。ソビエト連邦の一部としてベラルーシソビエト社会主義共和国（ベラルーシSSR）が設立された後、ラダの何人かのメンバーは1925年に任務を定め、ベラルーシに戻りました。公式には、ラダBNRはベラルーシのSSRを認識していませんでした。ベラルーシに戻ったラダのメンバーのほとんどは、前首相のヴァクラ・ラストスキを含めて、1930年代にベラルーシでのソビエトのテロで殺されました。第二次世界大戦とチェコスロバキアのドイツによる占領の間、ラダはナチスと協力すること、またはベラルーシの協力政府であるベラルーシ中央ラーダを承認することを拒否しました。ベラルーシに戻ったラダのメンバーのほとんどは、前首相のヴァクラ・ラストスキを含めて、1930年代にベラルーシでのソビエトのテロで殺されました。第二次世界大戦とチェコスロバキアのドイツによる占領の間、ラダはナチスと協力すること、またはベラルーシの協力政府であるベラルーシ中央ラーダを承認することを拒否しました。ベラルーシに戻ったラダのメンバーのほとんどは、前首相のヴァクラ・ラストスキを含めて、1930年代にベラルーシでのソビエトのテロで殺されました。第二次世界大戦とチェコスロバキアのドイツによる占領の間、ラダはナチスと協力すること、またはベラルーシの協力政府であるベラルーシ中央ラーダを承認することを拒否しました。
第二次世界大戦後
1945年の赤軍の前進により、BNRのラダはイギリスとアメリカの軍隊によって占領されていたドイツの西部に移転することを余儀なくされました。 1948年2月、ラダは特別なマニフェストを可決し、それによって活動への復帰を宣言しました。 1948年4月、ラダは、ベラルーシの戦後難民の代表者とともに、バイエルン州オスターホーフェンで会議を開催しました。西側でのラダBNRの主な活動は、ベラルーシを別個のものとして認識させるためのロビー活動と西側政府との接触でした。国。ウクライナやバルト諸国の亡命政府を含む西側の他の反ソビエト組織とともに、ラダはソビエト連邦での人権侵害に抗議した。 1950年代に、Rada BNRは、Radio FreeEuropeのベラルーシ版の作成を可能にしました。1986年のチェルノブイリ事故後、ラダのメンバーはベラルーシへの支援を組織しました。
ソ連解散後
1990年代にソビエト連邦が解散した後、近隣諸国（リトアニア、ポーランドなど）の同様の亡命政府は、対応する独立政府にその任務を返還しました。 1990年にベラルーシ共和国の独立が宣言されると、ベラルーシ社会におけるベラルーシ民主共和国への関心が高まりました。主要な親ペレストロイカ反共産党の野党であったベラルーシの人気戦線は、1980年代後半以来、多くの面で独立したベラルーシをベラルーシ民主共和国として復活させることを訴えてきました。 1991年、ベラルーシ議会は、ベラルーシ共和国の州のシンボルとして、ベラルーシ民主共和国、パホニア、白赤白の旗の州のシンボルを採用しました。 1993年、ベラルーシ共和国政府は、ミンスクでベラルーシ人民共和国の75周年の公式祝賀会を開催しました。 Rada BNRのメンバーは、ベラルーシ共和国の上級政治指導者とともに祝賀会に参加しました。その時、ラダは元々ソビエトの支配下で選出されてい