Adolf Sarnecki

   ADOLF SARNECKI

   Adolf Sarnecki urodził się 8 maja 1898 r. w Szreńsku w powiecie

   mławskim na Mazowszu. Ojciec, Stanisław, zmarł w 1901 r. Matka,

   Stefania ze Smolińskich, najpierw wychowywała piątkę dzieci, później

   żyła u ich boku, raz na utrzymaniu córki, później, już po II wojnie

   światowej, syna Adolfa. Zmarła w 1948 r. w Lesznie.

   Z kart historii

   W 1904 r. Adolf wraz z braćmi, Stanisławem i Romanem oraz siostrami, Franciszką

   i Kazimierą, przenosi się do Mławy. Po

   ukończeniu 7 - klasowej szkoły powszechnej

   w Nieborowie, od 1913 roku jest słuchaczem

   Seminarium Nauczycielskiego w Siennicy.

   Wybucha wojna. Przesuwający się front

   rozdziela rodziny. W sierpniu 1915 roku,

   niesiony nadzieją niepodległościową, Adolf

   Sarnecki zaciąga się do Legionów, formowanych z Polaków przez Niemców przeciwko

   Rosji. Po przebytej kampanii na froncie, w

   czasie tzw. kryzysu przysięgowego w połowie

   1917 roku, ucieka z Legionów odmawiając

   złożenia przysięgi na wierność państwu niemieckiemu. Po kilkumiesięcznym ukrywaniu

   się aresztowany przez Niemców i osadzony

   w więzieniu w Łowiczu. Potem brawurowa

   ucieczka z więzienia do Warszawy, gdzie

   już od połowy 1917 r. tworzyło się polskie

   szkolnictwo wszystkich szczebli.

   Tu Sarnecki uzupełnia wykształcenie:

   najpierw kończy roczny kurs maturalny w

   Państwowym Seminarium Nauczycielskim

   im. Stanisława Konarskiego / 1918 - 1919

   r./, później studia w Państwowym Wyższym

   Kursie Nauczycielskim / 1926 r./. Nauka

   była możliwa dzięki płatnym urlopom z

   pracy w państwowym szkolnictwie podstawowym, w którym zobowiązywał się odpracowywać stypendia.W czasie nauki już,

   począwszy od 1919 r., rozpoczyna praktykę

   nauczycielską w Chruślinie, by w 1924 r.

   być już kierownikiem dwuklasowej szkoły

   powszechnej w Nieborowie. Po studiach,

   gruntownie wykształcony i, mimo młodego

   wieku, posiadający kilkuletnią praktykę,

   Sarnecki rozpoczyna pracę w administracji

   szkolnej na terenie Kuratorium Okręgu

   Szkolnego Wileńskiego, kolejno jako

   podinspektor, a od 1927 r. jako inspektor

   szkolny. 1 XI 1929 r. obejmuje stanowisko

   inspektora szkolnego powiatu słonimskiego

   w województwie nowogrodzkim / obecnie

   na Białorusi/, gdzie pracuje do wybuchu II

   wojny światowej.

   Za udział w walkach niepodległoścowych

   w czasie I wojny odznaczony został po 1930

   r. Krzyżem Niepodległości, by w 1935 r.

   zostać posłem na Sejm Rzeczpospolitej

   Polskiej, rekomendowany przez Okręg Wileński i Nowogródzki Związku Nauczycielstwa Polskiego. Ponownie wybrany posłem

   w 1938 r. pracował w komisjach wojskowej

   i oświaty, koncentrując się na organizacji

   szkolnictwa powszechnego i budowy szkół.

   Za wkład w rozwój szkolnictwa odznaczony

   Złotymi Krzyżami Zasługi.

   Wybuch kolejnej wojny zastaje Adolfa

   Sarneckiego w Warszawie, a podróż służ-

   bowa na obrady Sejmu prawdopodobnie

   ratuje mu życie, kiedy po 17 września 1939

   r. na tereny Kresów wkracza  krwawo Armia Czerwona. W czasie okupacji dorabia

   naprawą damskich pantofli, współorganizując tajne nauczanie. Później wybuch i

   upadek powstania warszawskiego, obozy

   przejściowe w Ursusie i Pruszkowie, wywózka do Nowego Sącza, gdzie zastaje go

   wyzwolenie.

   Jeszcze przed końcem wojny Sarnecki

   wraca do Warszawy, włączając się do organizowania nowego szkolnictwa polskiego.

   Już w końcu marca 1945 r. oddelegowany

   do pracy w Lesznie, gdzie w lipcu 1945

   r. kończy się pierwszy powojenny i jakże

   nietypowy, bo trwający tylko 5 miesięcy,

   rok szkolny.

   W czerwcu 1945 roku Sarnecki obejmuje

   funkcję inspektora szkolnego w Lesznie,

   mianowany nim przez Kuratorium Okręgu

   Szkolnego Poznańskiego. Niestety, kwalifikacje i wykształcenie, jakie posiadał okazały się newystarczające, a właściwie zbyt

   wysokie, w okresie najbrutalniejszej walki

   klasowej przełomu lat 40. i 50. XX wieku.

   Wspaniale zapowiadająca się kariera zawodowa w powojennej Polsce, której dalszymi

   etapami były kolejne funkcje w Komisji

   Kontroli Szkół i przewodniczącego Komisji

   Zdrowia przy Powiatowej Radzie Narodowej w Lesznie oraz funkcja ławnika przy

   Sądzie Okręgowym, została przerwana. W

   czerwcu 1950 r., po ujawnieniu szczegółów

   przedwojennej pracy zawodowej w szkolnictwie tzw. sanacyjnym, a w szczególności

   pełnienia obowiązków posła na Sejm RP i to

   w okresie dwóch kadencji, decyzje Komisji

   Kontroli Partyjnej przy KW PZPR w Poznaniu pozbawiają go dotychczasowych funkcji

   i skutkują przeniesieniem w stan spoczynku

   - tak zaczyna się ,,zesłanie”. Pozbawiony

   stanowisk, funkcji i dorobku zawodowego,

   we wrześniu 1950 r. Sarnecki po raz kolejny

   zaczyna wszystko od początku - najpierw

   w Powszechnej Szkole Specjalnej nr 6 w

   Lesznie, a po przeniesieniu w marcu 1951

   r., w szkole specjalnej, działającej przy

   Państwowym Zakładzie Wychowania Zapobiegawczego w Antoniewie pod Skokami.

   Był kolejno nauczycielem kontraktowym,

   wychowawcą świetlicowym, kierownikiem

   szkoły podstawowej, aż po funkcję wicedyrektora szkoły specjalnej w Antoniewie.

   Również życie osobiste Sarneckiego nie

   było usłane różami. Kalectwo, ciągłe przeniesienia w pracy, wybuch II wojny światowej, krótka kariera w Lesznie a potem

   praca w odległej od centrów placówce w

   Antoniewie, nie sprzyjały zakładaniu rodziny. Całe życie opiekował się też samotną

   siostrą Kazimierą, która wiernie podążała

   za nim. W połowie lat 50. Sarnecki żeni

   się jednak z koleżanką z czasów powstania

   warszawskiego, Haliną Kulczyk, łączniczką

   AK na teren Wielkopolski, psychologiem z

   wykształcenia. Małżeństwo ich jednak nie

   było szczęśliwe, żona nie potrafiła adaptować się w antoniewskich lasach. Chcąc być

   może ratować ten związek, jeszcze w marcu

   1954 r. Sarnecki starał się o przeniesienie do

   Szczecina, jednak bezskutecznie. Krótko po

   ślubie jego żona wyjechała do Wrocławia.

   Ten niezwykły człowiek zmarł 9 stycznia

   1960 r. i został pochowany w Skokach. Po

   kilku latach w tym samym grobowcu obok

   niego spoczęła siostra, Kazimiera. Niestety,

   informacji o niej próżno szukać na tablicy

   nagrobnej. Ponoć osoba, która po śmierci

   Kazimiery miała zadbać o wyrycie jej imienia nie uczyniła tego.

   Warto jednak zatrzymać się czasami przy

   mogile, znajdującej się w cieniu wielkiego

   dębu - tym bardziej, że prywatnymi środkami odnowiona ona została w ubiegłym

   roku.