Andrzej Radomicki (h. Kotwicz)

• Starosta Poznański
• Wojewoda Poznański
• Fundator Pałacu w Konarzewie

Radomicki Andrzej (Jędrzej) Aleksander h. Kotwicz (przed 1660–1726), wojewoda poznański. Był drugim synem Kazimierza Władysława, kaszt. kaliskiego, i jego pierwszej żony Zofii z Ossowskich, rodzonym bratem Macieja (zob.) i przyrodnim bratem Władysława (zob.).

R. otrzymał staranne wykształcenie. Początkowo uczył się zapewne w szkole w Widawie (1671), następnie studiował na uniwersytetach w Krakowie i w Pradze. Odbył ponadto podróż do Włoch; 17 III 1683 wpisał się do albumu nacji polskiej w uniw. padewskim zaznaczając, iż zatrzymał się «przejazdem z Wenecji do Rzymu». Dn. 12 XI 1690 ożenił się z Franciszką, córką Adama Uriela Czarnkowskiego (zob.) i zapewne w wyniku tego związku wszedł w posiadanie star. osieckiego (w woj. pomorskim), trzymanego przez brata żony Władysława. Na sejmiku w Środzie 1 XII 1694 wybrano R-ego do komisji skarbowej wielkopolskiej w Poznaniu. Był posłem z woj. poznańskiego na sejm konwokacyjny 1696 r., 28 IX t.r. podpisał zawiązaną na konwokacji konfederację. Na elekcji 1697 r. wraz z woj. kaliskim głosował na elektora saskiego. Od tego też czasu był wiernym stronnikiem Augusta II. Został marszałkiem sejmiku średzkiego z 15 II 1698, gdzie mimo jego zabiegów szlachta wielkopolska poparła prymasa Michała Radziejowskiego, stojącego na czele opozycji przeciw Augustowi II. Na sejmiku średzkim z 5 V 1699 wybrano R-ego na posła z woj. poznańskiego na sejm 1699 r. Podczas sejmu powołano go w skład komisji elbląskiej oraz komisji mającej rozpatrzyć spory pograniczne między woj. wielkopolskimi a Śląskiem. Był następnie marszałkiem sejmiku średzkiego z 15 IX 1700, limitowanego na 8 XI 1700, 14 II i 11 IV 1701. Pełnił funkcję marszałka także na następnym sejmiku z 27 VI 1701, pięciokrotnie limitowanym aż do 15 V 1702. Aktywnie działał tam na rzecz Augusta II, przeciwstawiając się coraz silniej szerzącym się nastrojom opozycyjnym. Szczególnie niechętnie ustosunkowany był wobec Leszczyńskich. W r. 1701 był deputatem z województw wielkopolskich do Trybunału Kor. i marszałkiem Trybunału. Dn. 16 VIII 1702 otrzymał, dzięki poparciu Jana J. Przebendowskiego, nominację na kaszt. gnieźnieńską. Prawdopodobnie uczestniczył wówczas w zawiązaniu proaugustowskiej konfederacji sandomierskiej z 1702 r. Już 13 IX t. r. awansował na kaszt. kaliską. W poł. września t. r. przybył do Warszawy do boku Augusta II. Wziął udział w radzie senatu, lecz opuścił następnie Warszawę na znak protestu przeciw wyborowi Stefana Leszczyńskiego na delegata województw wielkopolskich do konfederacji sandomierskiej. Jesienią t. r. zapewniał Augusta II o swej wierności. Uczestniczył w toruńskiej radzie senatu z listopada–grudnia 1702, a następnie w malborskiej radzie senatu z marca–kwietnia 1703. Obecny był także na sejmie lubelskim 1703 r. Udzielał tam pełnego poparcia Augustowi II, wzywał do szybkiego zakończenia obrad i wypowiedział się (6 VI) za wprowadzeniem pogłównego generalnego. Uczestniczył następnie w jaworowskiej radzie senatu z listopada 1703. Utrzymywał wówczas bliskie kontakty z J. J. Przebendowskim. Wraz z nim próbował też przeciwdziałać aktywności stronników szwedzkich w Wielkopolsce.