Bronisław Prüffer

Prüffer (Prueffer) Bronisław (1900–1980), inżynier rolnik, naczelny hodowca Mazurskiej Hodowli Roślin. Ur. 11 X w Warszawie, był synem Józefa Prüffera, inżyniera kolejowego, i Heleny z Wiśniewskich, bratem stryjecznym Jana (zob.).

W l. 1910–18 P. uczęszczał do Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Warszawie i po uzyskaniu matury w r. 1918 zapisał się na Wydział Rolniczy Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW), lecz już po kilku tygodniach przerwał studia i wstąpił ochotniczo do wojska, brał udział w kampaniach l. 1919–20. Po zdemobilizowaniu jesienią 1920, kontynuował naukę i w r. 1923 uzyskał absolutorium, a 1 VII 1925 dyplom inżyniera rolnika. Praktykę rolniczą odbywał w gospodarstwie mleczno-warzywniczym «Tadzinek» pod Warszawą oraz w stacji selekcji buraków cukrowych Wielkopolsko-Sandomierskiej Hodowli Roślin w Krakowie. W okresie 1 I 1924 – 1 VIII 1931 był administratorem majątku Rentfiny (Rętfiny) w pow. rypińskim, stanowiącego własność Stanisława Noskowskiego, a następnie zakupił majątek Brominy w pow. grójeckim, gdzie gospodarował do r. 1936. Po sprzedaży Bromin nabył w t. r. Janowiczki w pow. miechowskim, które pozostawały jego własnością do parcelacji w r. 1945. Gospodarstwo to nastawione było na produkcję nasienną, głównie nasion buraka cukrowego, warzyw i zbóż, a także kwalifikowanych sadzeniaków ziemniaka.

W r. 1939 w stopniu podporucznika P. brał udział w wojnie i 6 X w bitwie pod Kockiem dostał się do niewoli niemieckiej. Do r. 1945 przebywał w obozach jenieckich 11 B Choszczo (Arnswalde) i II D Borne (Grossborne). Po wyzwoleniu przez wojska alianckie prowadził wykłady z rolnictwa dla wojskowych z dywizji gen. Stanisława Maczka. W kwietniu 1946 powrócił do kraju i podjął pracę w stacjach podległych Państwowym Zakładom Hodowli Roślin (obecnie Zjednoczenie Nasiennictwa Rolniczego i Ogrodniczego) w Warszawie. Wraz z zespołem prof. Kazimierza Roguskiego, którego był uczniem, zabezpieczył na Pomorzu Zachodnim materiały hodowlane z siedmiu niemieckich hodowli ziemniaka, co umożliwiło zorganizowanie pierwszych tego typu polskich placówek hodowlanych. Głównym kierunkiem prac P-a była hodowla nowych wczesnych odmian jadalnych. Doskonałe wyniki uzyskał już w okresie od 1 VII 1946 do 31 XII 1952, będąc zatrudnionym w zorganizowanej przez siebie Stacji Hodowli Roślin (SHR) Sławutówko w pow. puckim, gdzie od r. 1950 pełnił funkcję zastępcy dyrektora do spraw hodowli ziemniaka. W Sławutówku wyhodował jedną z najbardziej rozpowszechnionych w Polsce odmian ziemniaków wczesnych «Pierwiosnek». Dn. 1 I 1953 został przeniesiony na stanowisko naczelnego hodowcy w nowo powstałej SHR Płochocin koło Warszawy, a 1 VII 1959 mianowany naczelnym hodowcą Mazurskiej Hodowli Roślin z siedzibą w Płochocinie, później w Olsztynie. W ramach tej instytucji zorganizował w r. 1966 Stację Hodowli Krzyżówkowej w Dybowie koło Mikołajek. Kierował pracą stacji hodowlanych na terenie województw: warszawskiego, olsztyńskiego i białostockiego, prace badawcze prowadził jednak głównie w SHR Płochocin. Po przejściu na emeryturę 1 X 1969 pracował tam do 30 VI 1972, na niepełnym etacie, jako doradca do spraw hodowli ziemniaka.

W Płochocinie, leżącym w okręgu szybkiej degeneracji ziemniaków, powodowanej przez choroby wirusowe, posiadającym więc warunki charakterystyczne dla znacznej części obszaru Polski, P. prowadził tzw. doświadczenia degeneracyjne oraz kontynuował hodowlę odmian odpornych na choroby i był współautorem kilku nowych odmian (Synteza doświadczeń degeneracyjnych ziemniaka, „Hodowla Roślin i Nasiennictwo. Biul. Branżowy”. Dod. publ. specjalny 1970 z. 8; Projekt skróconego schematu hodowli twórczej ziemniaka, tamże 1971 z. 9). Równocześnie prowadził badania w zakresie hodowli zachowawczej i nasiennictwa ziemniaka i zastosowania na szeroką skalę «metody holenderskiej» w profilaktyce chorób wirusowych (Uwagi o zastosowaniu metody holenderskiej w hodowli ziemniaków wczesnych, „Biul. Inst. Hodowli i Aklimatyzacji Roślin” 1959 nr 6). Duże znaczenie posiadały prace P-a obejmujące kontrolę zdrowotności materiałów hodowlanych na podstawie prób oczkowych i testów serologicznych oraz diagnostyka chorób wirusowych. Wspólnie z K. Roguskim, Pawłem Puchalskim i Marianem Wojciechowiczem opracował Atlas odmian ziemniaków (W. 1963, Wyd. 3, 1978), stanowiący podstawę polowej kwalifikacji odmian oraz doboru odmian zalecanych do uprawy w danym rejonie. Obok pracy hodowlanej prowadził działalność szkoleniową.

P. w latach pięćdziesiątych używał spolszczonej formy nazwiska: Prueffer, gdyż na takie nazwisko miał wystawiony dowód osobisty; w latach sześćdziesiątych uzyskał przywrócenie właściwej pisowni: Prüffer. W ostatnich latach życia przebywał u córki w Piastowie koło Warszawy, gdzie zmarł 27 III 1980 i pochowany został w Pruszkowie-Żbikowie. Był odznaczony m. in. Krzyżem Walecznych (1921), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1965), Brązowym Medalem za Wysokie Osiągnięcia w Produkcji Rolnej (1956).

Z małżeństwa z Janiną z Malinowskich (od r. 1924) P. miał czworo dzieci: Elżbietę, zamężną za Henrykiem Łuniewskim, Barbarę, zamężną Dumania, nauczycielkę, Zbigniewa i Teresę, lekarza stomatologii.