Ds. Jacob Dirk van Ginhoven

• Predikanten_die_joden_hielpen

104. Jacob Dirk van Ginhoven (geboren 9.6.1902 Marken, zoon van hoofdonderwijzer-overleden 22.7.1975 Den Helder; begraven Algemene Begraafplaatste Huisduinen), studie theologie aan de VU te Amsterdam; gereformeerd predikant te Vledder (Nijensleek; 6.7.1930- november 1946), Westervoort (17.11.1946-1.9.1968 wegens emeritaat); in tijdelijke dienst te Medemblik (6.9.1968-17.12.1972); geestelijk verzorger bejaardentehuis ‘Goede Ree’ te Den Helder (1972-1975); op 2.7.1930 gehuwd met Francisca Catharina (Sisca) van den Ende (geboren 26.6.1901 te Nisse, dochter van Marinus Cornelis van den Ende en Catharina Francina de Buck-overleden 11.7.1994 te Den Helder). Haar broer Gijsbregt Francois Cornelis van den Ende werd op 5.1.1904 geboren te Middelburg en overleed op 14.1.1945 te Hamburg-Neuengamme). In Vledder bouwden de bezetters het eerste Jodenkamp. Jaap van Ginhoven bood daar materiële en geestelijke hulp. Dit bracht hem onder de schuilnaam ‘Ome Jaap’ in het verzetswerk. Hij regelde een onderduikplek voor Johan Klein, verpleger van ‘Het Apeldoornsche Bosch’ te Apeldoorn, bij zijn zus en zwager, het echtpaar Vreeken-van Ginhoven aldaar en later bij een andere zus en zwager, het echtpaar Adrianus Wijntje en Hendrika Adriana Wijntje-van Ginhoven te Rotterdam. Op 28 juli 1943 werd hij als eerste predikant uit de illegaliteit gearresteerd door de Sicherheitsdienst. Twee etmalen werd hij ondervraagd door de SD’ers Knorr en Kindel en beestachtig met gummiknuppels mishandeld in het beruchte ‘Scholtenshuis’ te Groningen (29.7-19.10.1943). Het was een wonder dat hij dit overleefde. In de gevangenis werd geconstateerd: gekneusde en gebroken ribben, een beschadigde nekwervel, een kaakfractuur, kapot en los geslagen tanden en kiezen, een zwaar beschadigd rechter dijbeen en zware bloeduitstortingen op zijn buik, rug en rechterbeen. De littekens van dit lijden moest hij zijn leven lang meedragen. Na vervolgens in Vught (19.10.1943-15.12.1943) en in het ‘Oranjehotel’ te Scheveningen (15.12.1943-6.3.1944) gevangen te hebben gezeten kwam hij terecht in het Huis van Bewaring te Rotterdam. Vier maal werd hij door de bezetter ter dood veroordeeld. Vlak voor de executie van het vonnis werd hij met nog 17 andere verzetsstrijders op 6 juni 1944 door een knokploeg van de ondergrondse bevrijd. Op D-Day ging de celdeur open, maar hij moest zich schuilhouden, bleef gescheiden van zijn gezin en was tot de bevrijdingsdag ondergedoken bij Delft en later te Berkel. Lit.: Croes/ Tammes, 166: Th. Delleman, 222; R. Der Nederlanden, In memoriam, in: Jaarboek 1976 GKN, 515v.; G.J.P. de Vries, Achter de schermen, 34; Yad Vashem, 981.