E.P. Ghisleen Van Doorsselaer

Pater Ghisleen VAN DOORSSELAER (1910-2012)

Ghisleen Van Doorsselaer werd geboren in Sint-Pauwels, Oost-Vlaanderen, op 4 mei 1910, uit een zeer kroostrijk gezin waarvan de vader vlashandelaar was en de moeder huisvrouw.

Van 1924 tot 1930 liep hij de Latijns-Griekse humaniora aan de Apostolische School te Turnhout om daarna, vele jaren bij de jezuïeten te blijven. De eerste stap: intreden in Drongen op 23 september 1930. Zijn jongere broer zou hem daar enkele jaren later volgen. In Drongen studeerde hij ook een jaar klassieke filologie waarna hij zijn legerdienst vervulde. Dit was slechts een intermezzo.

Een nieuwe grote stap werd gezet toen hij op 24 december 1934 afreisde naar India. Zijn studies in de filosofie voltooide hij in Shembaganur (Tamil Nadu) en die in de theologie in Kurseong (Himalayas).Ondertussen had hij stage gelopen als leraar in Gumla (1938-1940) en een jaar besteed aan de studie van de taal in Hazaribagh.In die eerste jaren heeft hij dus nogal wat omzwervingen gemaakt. Daaraan kwam een einde toen hij, na zijn priesterwijding in 1943, leraar werd aan diverse scholen. Eerst in de St Mary’s HighSchool van Samtoli (tot 1958) en later in het St Xavier’s School van Ambikapur (tot 1973). Hij was een minzame leraar die glimlachend bleef omgaan met anderen tot en met zijn laatste jaren. Terwijl hij onderricht gaf in Ambikapur stichtte en beheerde hij tevens een tehuis voor studenten van het Loyola College. Die laatste functie oefende hij uit,van 1979 tot 1986, in het Snel Sadan Hostel,Jabalpur. De jongvolwassenen maakten daar wel eens misbruik van zijn eenvoud en edelmoedigheid,maar leerden allengs hoezeer hij hun waardering verdiende.

In 1986 werd hij pastoor van de nieuwe,uit te bouwen missiepost van Junadith. Dat zuivere parochiewerk heeft hij slechts gedurende vier jaar gedaan.

In 1990 was hij nodig als econoom in het provinciale huis Pathalgeon.  Hij werd toen ook, meer dan voorheen, retraitepredikant. Hij hield ervan retraites voor schoolkinderen te leiden. Die kwamen gemakkelijk in de ban van zijn levendige vertellingen. Bovendien werd hij uitverkoren om geestelijke leider te worden van de Daughters of Saint Anne in de hele provincie van Ranchi. Vele leden van deze congregatie, waaronder de provinciale overste en een afgevaardigde van de generale overste, zouden later trouwens zijn uitvaart bijwonen en zo getuigen van hun erkentelijkheid voor de geestelijke rijkdom die hij hun had meegedeeld.

De laatste jaren van zijn lange leven bracht Ghisleen door in een tehuis voor bejaarde jezuïeten in Ambikapur. Daar zette hij zijn geestelijke dienstverlening verder door zijn glimlachende aanwezigheid te midden van zijn min of meer zieke en verzwakte confraters. Maar een periode van volstrekte rust was dit niet. Hij maakte ervan gebruik om het leven van Franciscus Xaverius in het Hindi te vertalen, te laten drukken en uit te delen.

Na zijn 101ste verjaardag hield hij doorgaans het bed, maar bleef ook dan nog getuigen van een grote levenswil. Zo mogelijk mochten er nog tien jaren bij, zo zegde hij en hij wees erop dat een lange levensduur kennelijk ingebouwd was in de familiale genen. De laatste week voor zijn dood bracht hij door in het hospitaal: hij had een infectie in de keel opgelopen. Maar hij bleef glimlachen tegen iedereen die hij tijdens zijn verplaatsingen met zijn rolstoel ontmoette in de gangen van het ziekenhuis. In die geestesgesteltenis is hij overleden op 8 juli 2012.

Zijn lange leven kan samengevat worden als een voorbeeld van goedheid en van eenvoudig godsgeloof, als een toonbeeld ook van geduld en tevredenheid. Hij was een man die nooit mopperde en die de anderen stilzwijgend aanspoorde om hem daarin na te volgen. Zijn lijfspreuk was:“Ik zou met niemand willen ruilen en dit leven als missionaris nog duizend maal verkiezen”.

Ghisleen heeft als het ware zijn roeping in het bloed gehad. Sinds zijn eerste vertrek is hij slechts drie maal naar zijn eigen land teruggekeerd. De eerste maal na 33 jaren, in 1967. Toen deed hij op Pinksteren zijn plechtige eremis in zijn geboortedorp. Een tweede maal in 1980 en de laatste maal in 1990. Hij heeft niet geaarzeld om de Indiase nationaliteit aan te nemen en om Indiër met de Indiërs te worden.