Engebret Torkjellson Imre

Som 6-åring hadde han lært seg mykje av Pontoppidan ved å høyre på systrene sine under lekselesing. Mora las ofte or Bibelen, og var nok den som gav Embrik åndeleg påverknad. Som unggut fekk han laga seg ein svarve-stol og dreia mykje tre-skåler og rokkar.

   Embrik var kjempesterk og gjekk frikar på moen som far sin. Han var leug og mjuk og vistnok ein av dei beste lausdanserane i dalen. Etter eit vanleg livat liv ungdomsliv, vart Embrik "vekkt" og fann sin plass blant haugianarane.

   Det skjedde vistnok etter eit meisterleg hallingkast, han sette hælen i taket, men druste i golvet så han svima av. "Detta vart min siste dans." Embrik heldt seg for seg sjølv, las og bad og gret. Folk tok til å ottast for vetet hans.

   Etter å høyrt legpredikanten Jon Nilsen Fjell frå Valdres forkynne i Torpo, bestemte han seg:

   Frå 1855 for han landet ikring som lek-predikant. Om sumrane arbeidde han for å skaffe pengar til forkynnings-ferdene om vinteren. Ein bolk arbeidde han som bibelbod for Bibelselskapet. 

   Ein gong vart han overfalle på fjellet innanfor Numedal, der kom ein røvar med kniv og pistol. Men Embrik ordna opp, "talte alvorlig til Morderens Samvittighed", og rusla vidare. Ein annan variant lyder: røvaren fekk ein omgang juling, og det var gjort såpass grundigt at Embrik fekk takkebrev frå sambygdingane hans! (1379) s 573

   Med Guri fekk han noko medel, og dei kjøpte Imre i Hemsedal i 1860. I Hemsedal tok han del i ymse styr og stell, var m.a. ordførar. 

   Han vart kjend med Svend Foyn i Tønsberg, og arbeidde der i 3 periodar fram til 1906 (som leiar og forkynnar ved arbeidar-bustadane). I fylgje Tønsberg Historie hadde Embrik særleg givnad i å skildre "syndens følger for Tid og evighed".