Immediate Family
-
daughter
-
daughter
-
daughter
-
daughter
-
wife
About Geikhatu Ilkhan Hulaguid, Grand Khan of Persia
- From Wikipedia, the free encyclopedia
Gaykhatu (Mongolian: Gaikhalt; Mongolian Cyrillic: Гайхалт, died 1295) was the fifth Ilkhanate ruler in Iran. He reigned from 1291 to 1295. During his reign, Gaykhatu was a noted dissolute who was addicted to wine, women, and sodomy, according to Mirkhond.[1] His Buddhist baghshi gave him the Tibetan name Rinchindorj.
His name means "amazing/surprising" in the Mongolian language as in "gaikhakh" (to get surprised).
Reign
He had originally been governor of Seljuk Anatolia, and was nominated for the throne by an influential Mongol commander, Ta'achar, who had murdered Gaykhatu's brother, the then paralyzed Ilkhan Arghun. Ta'achar intended to promote Baydu, but when Baydu didn't appear at the quriltai, Gaykhatu was enthroned instead.[2] During his reign, the princess Kökötchin had arrived from the court of his Khagan Kublai, escorted by none other than Marco Polo. The new Ilkhan decreed that the princess be married to his nephew Ghazan, who had fully supported his right to rule. Gaykhatu's wife, Padshah, was the daughter of Kütlugh Turkan (Turkan Khatun) of Kirman. Padshah had taken the title of Safwat al-dunya wa al-Din (literally, Purity of the earthly world and of the faith) after Djalal da-Din Abu'l-Muzzafar was deposed as head of the Mongol tribe that reigned in southeastern Iran. Padshah was known for the murder of her stepbrother, Suyurghatamish. One of his clansmen, Khurdudjin, managed to avenge him by putting her to death, with the tacit approval of the later Ilkhan, Baydu.
In 1292, Gaykhatu had sent a message to the Egyptian Mamluk Sultan Al-Ashraf Khalil, threatening to conquer the whole of the Levant if he was not allowed to live in Aleppo. Al-Ashraf replied: "The khan has the same ideas as me. I too hope to bring back Baghdad to the fold of Islam as previously. We will see which of us two will be quicker".[3]
Royal extravagance
Gaykhatu is known to have spent government money in an extravagant way. Among his beneficiaries were the Nestorian Christians, who praise him abundantly for his gifts to the Church, as apparent in the history of Mar Yahballaha III.[4]
Introduction of paper money
In 1294, Gaykhatu wanted to replenish his treasury emptied by royal extravagance and a great cattle plague. In response, his vizier Ahmed al-Khalidi proposed the introduction of a recent Chinese invention called Chao (paper money). Gaykhatu agreed and called for Kublai Khan's ambassador Bolad in Tabriz. After the ambassador showed how the system worked, Gaykhatu printed banknotes which imitated the Chinese ones so closely that they even had Chinese words printed on them. The Muslim confession of faith was printed on the banknotes to placate local sentiment.
The plan was to get his subjects to use only paper money, and allow Gaykhatu to control the treasury. The experiment was a complete failure, as the people and merchants refused to accept the banknotes. Soon, bazaar riots broke out, economic activities came to a standstill, and the Persian historian Rashid ud-din speaks even of "'the ruin of Basra' which ensued upon the emission of the new money".[5] Gaykhatu had no choice but to withdraw the use of paper money.
He was assassinated shortly after that, strangled by a bowstring so as to avoid bloodshed.[6] His cousin Baydu, another puppet placed by Ta'achar, succeeded Gaykhatu but only lasted a few months before himself being assassinated. An alternative story of Gaykhatu's death claims Baydu made war on him because of his introduction of paper money and subsequently killed him in battle.[1]
References
- Stevens, John. The history of Persia. Containing, the lives and memorable actions of its kings from the first erecting of that monarchy to this time; an exact Description of all its Dominions; a curious Account of India, China, Tartary, Kermon, Arabia, Nixabur, and the Islands of Ceylon and Timor; as also of all Cities occasionally mention'd, as Schiras, Samarkand, Bokara, &c. Manners and Customs of those People, Persian Worshippers of Fire; Plants, Beasts, Product, and Trade. With many instructive and pleasant digressions, being remarkable Stories or Passages, occasionally occurring, as Strange Burials; Burning of the Dead; Liquors of several Countries; Hunting; Fishing; Practice of Physick; famous Physicians in the East; Actions of Tamerlan, &c. To which is added, an abridgment of the lives of the kings of Harmuz, or Ormuz. The Persian history written in Arabick, by Mirkond, a famous Eastern Author that of Ormuz, by Torunxa, King of that Island, both of them translated into Spanish, by Antony Teixeira, who liv'd several Years in Persia and India; and now render'd into English.
- Atwood, p. 234
- Al-Maqrizi, p.242/vol.2
- Luisetto, p.146
- Ashtor 1976, p. 257.
- Steppes, p. 377
Sources
- Atwood, Christopher P. (2004). The Encyclopedia of Mongolia and the Mongol Empire. Facts on File, Inc. ISBN 0-8160-4671-9.
- René Grousset, Empire of the Steppes: A History of Central Asia, 1939
- Luisetto, Frédéric, "Arméniens et autres Chrétiens d'Orient sous la domination Mongole", Geuthner, 2007, ISBN 978-2-7053-3791-9
External links
https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%B0%D0%B9%D1%85%D0%B0%D1%82%...
Гайхату (Кайхату, Гейхату; монг. Гайхат; ? — 24 марта 1295) — пятый ильхан государства Хулагуидов (1291—1295), брат и преемник Аргуна. Имя Иринджин (Иринчин) Дорджи (от тиб. རིན་ཆེན་རྡོ་རྗེ, Вайли rin chen rdo rje; монг. Ринчиндорж) — «Драгоценный дорже», — которое выбито на его монетах, Гайхату получил после вступления на престол от своих буддийских священников (бакши).
Гайхату был сыном ильхана Абаги и Нукдан-хатун. По вступлении на престол Аргуна (1284) Гайхату стал наместником Рума. После смерти Аргуна его кандидатура рассматривалась монгольской знатью наряду с Газаном и Байду, который первоначально даже пользовался поддержкой большинства. Но окончательный выбор был сделан в пользу Гайхату, который был провозглашён ильханом 23 июля 1291 года близ Ахлата. Вторичная церемония в Аладаге 29 июня 1292 года, вероятно, связана с получением официального подтверждения избрания от великого хана Хубилая, номинального сюзерена ильханов.
С точки зрения внешней политики правление Гайхату было малосодержательным. Войска ильхана прибыли слишком поздно, чтобы предотвратить захват в июне 1292 года египетским султаном Ашрафом Халилем крепости Кал’ат ар-Рум, но мамлюки не стали развивать свой успех и дальнейших боевых действий с ними в ближайшие годы не было. Весной 1294 года было получено предложение мира от другого противника — золотоордынского хана Тохты.
Прорицатели убедили Гайхату, что Аргун правил только семь лет, так как пролил слишком много крови. Поэтому заговорщики, желавшие посадить на престол царевича Анбарчи, были пощажены. Один из них, эмир Тогачар, стал командующим частью армии, а другой, Садр ад-Дин Зенджани, 18 ноября 1292 года был назначен сахиб-диваном, получив беспрецедентный контроль над финансами.
Гайхату стремился к установлению мира между различными религиозными общинами. По словам автора «Истории мар Ябалахи III и раббан Саумы», «он дал каждому из представителей религий официальное положение и почтил глав всех учений (догм) — христиан, арабов, евреев и язычников»[1]. В противоположность правлению его предшественника, особое покровительство оказывалось мусульманам. Садр ад-Дин Зенджани получил титул Садр-и джихан («Садр (опора) мира») и военный чин темника. Его брат Кутб ад-Дин Ахмед как главный кади носил титул кутб-джихан. Монгольских эмиров Садр ад-Дин полностью отстранил от управления государством. Все попытки эмиров свергнуть министра потерпели неудачу. Жалобщики, по приказу Гайхату, были выданы Садр ад-Дину, однако они были им помилованы; было строго запрещено в дальнейшем подавать такие жалобы.
Денежная реформа[%D0%BF%D1%80%D0%B0%D0%B2%D0%B8%D1%82%D1%8C | править вики-текст] Основная статья: Чау Стремясь укрепить свою власть, Гайхату делал щедрые подарки ханшам, царевичам, эмирам. «Не было предела его раздачам и не прекращались его подарки. Ибо каждый, кто у него просил, получал, как сказано, и искавший — находил,.. так как золото в его глазах считалось за навоз»[1]. Вскоре казна опустела; к этому прибавился большой падёж скота. Взимать новые налоги с разорённого населения не представлялось возможным и для покрытия расходов двора пришлось взять взаймы значительные суммы. В данных обстоятельствах осенью 1294 году была сделана попытка выпустить по китайскому образцу бумажные деньги (чау) с принудительным курсом, чтобы сосредоточить золото в руках правительства. Однако эта мера лишь обострила хозяйственный кризис и окончательно подорвала авторитет государя и его министра Садр ад-Дина Зенджани. Уже спустя два месяца выпущенные ассигнации пришлось изъять.
Гибель Гайхату описывается в большинстве источников как сумасбродный и развратный монарх, отдававшийся половым сношениям с детьми монгольской знати (сведения продолжателя Абу-ль-Фараджа и Вассафа). Абу-ль-Фида объясняет свержение ильхана лишь враждебностью, вызванной этими привычками. Но падению Гайхату скорее способствовали пренебрежение управлением страной вкупе с излишними великодушием и милосердием.
Большой ошибкой Гайхату было оскорбление Байду и игнорирование совета эмиров, призывавших ильхана казнить своего двоюродного брата. Байду восстал зимой 1294/1295 гг., убив поставленного Гайхату наместника Багдада. Против него был послан Тогачар, перешедший на сторону противника. Вместо того, чтобы укрыться в Руме, ильхан направился в Билясувар, где был схвачен сторонниками Байду, которых он заключил в Тебризе и которые были выпущены по приказу Тогачара. Гайхату был предан смерти 24 марта 1295 года, вероятно, без ведома и утверждения Байду.
Семья и потомки
Убийство Гайхату. «Вертоград историй стран Востока» Гетума Патмича. Рукопись XV века, Франция В Джами ат-таварих Рашид ад-Дина содержатся сведения о жёнах и детях Гайхату.
Жёны:
Айшэ-хатун, дочь Тугу, сына Элькэй-нойона (Илгай-нойона) из племени джалаир. Донди-хатун, дочь Акбуки, сына Элькэй-нойона. Ильтузмыш-хатун, дочь Кутлуг-Тимура из племени/рода кунгират (конкурат). Падшах-хатун, дочь керманского султана Кутб ад-Дина. Урук-хатун, дочь Саручи из племени кереитов. Булуган-хатун. Сыновья:
Алафранг, от Донди-хатун. Казнён в правление Олджейту. Был отцом ильхана Джахан-Тимура (1339—1340). Иран-шах, от Донди-хатун. Чинг-Пулад, от Булуган-хатун. Дочери: (от Айшэ-хатун)
Ула-Кутлуг, выдана за Гурбатая (вариант — Ула-Мелик, выдана за Курумиши, сына Алинака). Иль-Кутлуг, выдана за Кутлугшаха. Ара-Кутлуг.
Succede a Arghun Khan. First Currency notes. Yut - discontinued Assassine a Tabriz par les generaux mongols pour son attachement a l'Islam. [... the scandalous depravity of Gaykhatu Khan...] re p 258 The Mongols in Iran by George E. Lane [The Oxford Handbook of Iranian History]
5e Ilkhan
He had originally been governor of Seljuk Anatolia, and was nominated for the throne by an influential Mongol commander, Ta'achar, who had murdered Gaykhatu's brother, the then paralyzed Ilkhan Arghun. Ta'achar intended to promote Baydu, but when Baydu didn't appear at the quriltai, Gaykhatu was enthroned instead.[2] During his reign, the princess Kökötchin had arrived from the court of his Khagan Kublai, escorted by none other than Marco Polo. The new Ilkhan decreed that the princess be married to his nephew Ghazan, who had fully supported his right to rule. Gaykhatu's wife, Padshah, was the daughter of Kütlugh Turkan (Turkan Khatun) of Kirman. Padshah had taken the title of Safwat al-dunya wa al-Din (literally, Purity of the earthly world and of the faith) after Djalal da-Din Abu'l-Muzzafar was deposed as head of the Mongol tribe that reigned in southeastern Iran. Padshah was known for the murder of her stepbrother, Suyurghatamish. One of his clansmen, Khurdudjin, managed to avenge him by putting her to death, with the tacit approval of the later Ilkhan, Baydu.
In 1292, Gaykhatu had sent a message to the Egyptian Mamluk Sultan Al-Ashraf Khalil, threatening to conquer the whole of the Levant if he was not allowed to live in Aleppo. Al-Ashraf replied: "The khan has the same ideas as me. I too hope to bring back Baghdad to the fold of Islam as previously. We will see which of us two will be quicker".
http://www.iranicaonline.org/articles/gaykatu-khan- GAYḴĀTŪ KHAN, fifth Mongol Il-khan of Persia (690-94/1291-95); his coins also bear the name Īrinjīn Dūrjī (Tibetan Rin-chen rDo-rje “Jewel Diamond”) bestowed upon him by Buddhist lamas. He was the son of the Il-khan Abaqa (q.v.) by Nūqdān Ḵātūn of the Tatar tribe; the date of his birth, which is garbled by Rašīd-al-Dīn (p. 230), is unknown. On the accession of his brother Arḡūn (q.v.) in 683/1284, Gayḵātū was sent to govern Anatolia (Rūm).
His Buddhist name was : Irinjin Turji
About گیخاتو خان Hulaguid, Grand Khan of Persia (Persian)
گیخاتوخان برادر ارغونخان و پنجمین شاه ایلخانان مغول در ایران بود. ارغونخان هنگام به پادشاهی رسیدن حکومت بغداد را به بایدوخان نوادهٔ هولاکو واگذاشت و حکومت روم را به برادر خود گیخاتو سپرد، پس از مرگ ارغونخان، گیخاتو در رجب ۶۹۰ قمری به سلطنت رسید. در همان آغاز فرمانروایی با شورش ترکمانان روم بر ضد مغولان آنجا مواجه شد و خود برای رفع آن شورش، لشکر به روم برد و آن فتنه را فرو نشاند. وزارت خود را به صدرالدین زنجانی داد و او را صدرجهان لقب داد و قدرت فوقالعادهای به او تفویض کرد؛ حتی در عزل و نصب شاهزادگان و امراء. گیخاتو بعد از نیل به فرمانروایی اوقات خود را به کلی به عیش و عشرت سپرد. بوالهوسی و ولخرجی او موجب شد که خزانه تهی شود و ناچار به تدبیر و تشویق صدرجهان به نشر و ترویج نوعی پول کاغذی به نام چاو اقدام کرد اما چاو که یک بدعت بود مورد قبول عامه واقع نشد و لاجرم متروک گردید. گیخاتو به سبب افراط در شهوت رانی مورد نفرت شدید ارکان دولت گشت وی درین کار چنان افراط کرد که به زنان و دختران امرای خویش نیز دستاندازی کرد. بایدوخان نوادهٔ هولاکو که به خاطر او از قبول سلطنت که بعد از ارغون به او پیشنهاد شد، خودداری کرده بود چون یک بار در مجلس او در مستی مورد اهانت شدید او واقع شد، در مقابل وی سر به شورش برداشت و امرای گیخاتو هم که از او ناخرسندی داشتند او را در صحرای مغان فرو گرفتند و به بایدو تسلیم کردند. بایدو هم به قتل او فرمان داد و خود در همدان به سلطنت نشست.[%DB%B1]
Geikhatu Ilkhan Hulaguid, Grand Khan of Persia's Timeline
1265 |
1265
|
Maraghah, Adhorbijan Province, Persia, Iran
|
|
1295 |
March 24, 1295
Age 30
|
||
???? | |||
???? | |||
???? | |||
???? | |||
???? | |||
???? | |||
???? |