Karol Karnicki

Po ojcu odziedziczył część majątku Karnicz - folwark zwany Kruszynszczyzną - w Mołodeczańskiem (zob. Kalendarz mołodeczański na rok 1928, Wyd. Sejmiku Mołodeczańskiego, s.48 - http://kresowa-biblioteka.w8w.pl/zbior/kal_molodecz/directory.djvu). Była to najstaranniej prowadzona część dóbr ojcowskich, którą puszczano w dzierżawę; jednak każdego lata rodzina, pracująca i mieszkająca na stałe w Warszawie, przyjeżdżała na wieś i czyniła wszystkie możliwe w tym czasie i stosowne gospodarskie starania.

W 1892 r. ukończył VI gimnazjum w Petersburgu, wyróżniony złotym medalem. po czym wstąpił na Cesarską Wojskową Akademię Medyczną w Petersburgu. Podczas studiów praktykował w zakładach dla niewidomych w Epifanii w gub. tulskiej (1896) i w Porzeczu w gub. smoleńskiej (1897). W 1897 r. ukończył studia, uzyskując stopień lekarza, i od listopada tr. pracował w petersburskiej lecznicy okulistycznej cesarzowej Marii, dochodząc w kwietniu 1902 r. do stanowiska młodszego lekarza państwowego. Jednocześnie kierował placówkami okulistycznymi w Syczewku w gub. smoleńskiej (1898) i Duchowszczynie w tejże gub. (1899). Od stycznia 1898 r. był też zwierzchnim lekarzem państwowym ambulatorium Aleksandrowskiego Zgromadzenia Sióstr Czerwonego Krzyża, a od stycznia 1899 r. ambulatorium Św. Trójcy Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Z kolei od października 1900 r. pełnił funkcję lekarza handlowo-sanitarnego dzielnicy rożdiestwienskiej Petersburga. W latach 1898-1899 zdał na macierzystej uczelni egzaminy na stopień doktora nauk medycznych, który uzyskał na podstawie dysertacji pt. Материалы к вопросу о повреждениях глаза (wyd. 1902; odbitka w zbiorach Biblioteki Narodowej w Warszawie, https://polona.pl/item/materialy-k-voprosu-o-povrezdeniah-glaza,MTE...; tamże zawodowe curriculuum vitae do 1902 r.). Ponadto opublikował pracę "Случай разрыва chiasmae nervosum opticorum и праваго tractus optici при переломе основания черепа" ("Вестник Офтальмологический" z 1900 r.)

Podczas I wojny światowej był członkiem komisji rewizyjnej Polskiego Związku Lekarzy i Przyrodników w Piotrogrodzie. Mieszkał wówczas wraz z rodziną pod adresem Newski 109 m. 6 (Polski kalendarz piotrogrodzki na rok przestępny 1916, Petersburg 1916, cz. adresowa, s. 19).

Po odzyskaniu przez Rzeczpospolitą niepodległości w 1918 r. służył w Wojsku Polskim jako oficer w stopniu majora lekarza; awansowany na pułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 r. Wg Rocznika oficerskiego z 1924 r. został przydzielony do wojskowego Szpitala Okręgowego nr IV w Łodzi i tamtejszego 4 batalionu sanitarnego, natomiast w 1928 r. należał do kadry oficerskiej służby zdrowia, z przydziałem do Szkoły Podchorążych Sanitarnych. W połowie lat 20. XX w. został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.

Uczestniczył w licznych sympozjach naukowych, m.in. w IV Międzynarodowym Kongresie Medycyny i Farmacji Wojskowej w Warszawie (30 V-4 VI 1927 r.), a we wrześniu 1929 r. w ramach 20-osobowej polskiej delegacji - jako przedstawiciel Ministerstwa Spraw Wojskowych - w XIII Międzynarodowym Kongresie Okulistycznym w Amsterdamie i nadmorskim Scheveningen, który zgromadził przeszło tysiąc lekarzy z całego świata ("Gazeta Lwowska", 15 IX 1929 r.).

Wg tradycji rodzinnej to jego miał na myśli marszałek Józef Piłsudski, pisząc we wstępie do swojego głośnego artykułu Dno oka, czyli wrażenia chorego człowieka ze sesji budżetowej w Sejmie, opublikowanego w prasie sanacyjnej ("Głos Prawdy", "Rzeczpospolita" i in.) na początku kwietnia 1929 r., o "miłym doktorze w wojskowym mundurze", który w szpitalu Ujazdowskim badał mu wzrok.

W okresie międzywojennym kontynuował też prywatną praktykę okulistyczną. Mieszkał najpierw w Łodzi, gdzie w 1921 r. pracował w Lecznicy Lekarzy Specjalistów przy ul. Piotrkowskiej 17 (anons w łódzkim "Głosie Polskim" z 11 VII 1921 r.). Następnie zaś przeprowadził się do Warszawy: w 1926 r. mieszkał przy ul. Wielkiej 5, podobnie wg Książki informacyjno-adresowej Cała Warszawa z 1930 r., natomiast wg Spisu abonentów warszawskiej sieci telefonów PAST z 1938/1939 r. - przy ul. Polnej 58 (w latach 30. XX w. przemianowano ten odcinek ulicy, w wyniku czego dom otrzymał nowy adres: Noakowskiego 4; kamienica ta istnieje do dzisiaj).

Podczas wojny obronnej 1939 r. został przez Zaleszczyki ewakuowany do Rumunii, gdzie popełnił samobójstwo.

Bibliografia:

• Leczenie rzeżączki spojówki śródmięśniowemi zastrzykiwaniami mleka, "Lekarz Wojskowy", t. II, 1921, nr 16, s. 481-486
• Przypadek kostniaka oczodołu, "Lekarz Wojskowy", t. XI, 1928, nr 3-4, s. 253-258
• Przypadek śluzakowłókniaka oczodołu, "Lekarz Wojskowy", t. XVIII, 1931, nr 7, s. 273-275
• Uszkodzenia oczu przez gazy bojowe, "Lekarz Wojskowy", t. IX, 1927, nr 4, s. 303-315
• rec.: I. Abramowicz, Okulistyka w nagłej potrzebie, Wilno 1932, "Lekarz Wojskowy", t. XX, 1932, nr 1, s. 60
• rec.: A. Bednarski, Historia okulistyki w Polsce w wieku XIII- XVIII, Lwów 1928, "Lekarz Wojskowy", t. XIII, 1929, nr 1, s. 36
• rec.: J. Szymański, W. H. Melanowski, Atlas anatomii patologicznej oka, Wilno 1927, "Lekarz Wojskowy", t. IX, 1927, nr 4, s. 364