Mikolaj Łukomski

Mikołaj, syn Adama i Mańkowskiej, ur. w r. 1662, odprawił 1690.1/I. r. profesję jako cysters w Lądzie, pod imieniem Antoniego, wyświęcony na kapłana w r. 1696, obrany opatem w Lądzie 1697.31/VIII. r. (Nekr. Bledzew; Nekr. Przemęt), sekretarz królewski 1743 r. (LB Droszew). Ojca skwitował w r. 1697 z majątku rodzicielskiego (Py. 156 s. 118). Od r. 1733 faktyczną władzę w konwencie sprawował już jego przyszły następca, obrany 1733.14/VIII. r. (Nekr. Bledzew). Wobec rozpoczetego 51-go roku kapłaństwa odbywał 1747.1/I. r. powtórne prymicje (K. P. nr 527). Zmarł w Lądzie 1750.8/V. r. (Nekrologi: Obra, Owińska, Przemęt, Bledzew; K. P. nr 714).

olek na płótnie, Józef Rajecki, 1747 r.
Mikołaj Antoni Łukomski herbu Szeliga, ur. w roku 1672, zm. 1750. Syn Adama Łukomskiego i Heleny z Mańkowskich. Opat klasztoru w Lądzie w latach 1697-1750. Za jego rządów opactwo cysterskie w Lądzie przeżywało rozkwit, a opat Łukomski został nazwany jego drugim fundatorem. Głównie z Jego finansów podjęto budowę zachodniej części kościoła, w 1720 roku zwieńczono wieże kościelne hełmami, wyposażono kościół oraz przebudowano i wyposażono klasztor. W latach 30. XVIII wieku opat Łukomski wzniósł według projektu Pompea Ferrariego nowy pałac opacki (rozebrany na przełomie XIX i XX w.). Odbudował i naprawił też niektóre kościoły w dobrach klasztornych m.in. w Kłodawie na Pomorzu, Koszutach, Zagórowie, z jego inicjatywy wybudowano osobny dom dla nowicjatu. W latach 1718, 1730 i 1740 został wybrany na komisarza generalnego polskiej prowincji cysterskiej; w 1718 r. erygował Kolegium Cysterskie w Mogile (dom studiów cysterskiej prowincji), którego był wykładowcą. Za jego kadencji w 1745 roku opactwo świętowało 600-lecie swojego istnienia]. W 1747 roku z racji 75 urodzin i 50-lecia rządów opackich powstał portret Mikołaja Aantoniego Łukomskliego, który został oprawiony w specjalnie dedykowanych ramach.

Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i Innych Krajów Słowiańskich wyd. w latach 1880 -1902 w Warszawie pod redakcją Filipa Sulimierskiego, Bronisława Chlebowskiego i Władysława Walewskiego.

…Albo np. Kurzyjama, wieś szlachecka po drodze do miasteczka Grabowa, które niedawno od Kretkowskich kupił p. Stan. Kossecki właściciel ślicznej bibljoteki w Warszawie. Do Kurzyjamy umyślnie odbyłem podróż wprawdzie niewielką, ale zawsze umyślnie. Pierwszy raz w życiu widziałem czysto zaścianek szlachecki, nie był to właściwie zaścianek bo tutaj drobnej szlachty nie dużo, ale z konieczności tak wypadło że gniazdo rodzinne kurzyjamskich drobiło się i drobiło coraz bardziej, aż rozpadło się na cząsteczki. Znalazłem tutaj czegom chciał, dowody że wieś była gniazdem (jak ja nazywam te wioski od których wyrabiały się nazwiska szlacheckie). Kurzyjamskich jednak nie ma wcale w Niesieckim. W dzisiejszej Kurzyjamie znalazłem potomków rodzin historycznych, którzy coś ledwie słyszeli o swojej świetniejszej przeszłości, ale tak podupadli, że herbów swoich nawet nazwać nie umieją. Chałupy ich chłopskie, ubóstwo wszędzie świeci, niewiadomość ogromna, a przecież powierzchownością, ubiorem, rysami twarzy wybitnie od włościan się odróżniają. Zaraz poznać w każdym waszecia. Co jeszcze charakterystyczniejsze, jeden i drugi mają familijne, kontrakta, sprzedaże, processa kryminalne, zapozwy, a nawet rodowody. Jeden z nich mówił mi o swoim krewnym opacie łędzkim Łukowskim[l%C4%85dzkim Łukomskim] i on także nazywał się Łukowski[%C5%81ukomski]! … Julian Bartoszewicz
Dziennik Warszawski Nr 194, Piątek 16/28 Lipca 1854r. str. 2 linia Łukomskich z Kurzejamy: Marcin Lukomski