Olga Iliwicka-Dąbrowska

Olga Iliwicka-Dąbrowska – laureatka X nagrody III Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1937). Olga Iliwicka-Dąbrowska – używająca na afiszach swych koncertów panieńskiego nazwiska Iliwicka – naukę muzyki rozpoczęła po I wojnie światowej, gdy rodzina – po ucieczce przed Niemcami z Łodzi do Rosji – powróciła do Polski. Kształcenie muzyczne odbywała prywatnie pod kierunkiem znakomitego pianisty i pedagoga łódzkiego, ucznia Teodora Leszetyckiego – Antoniego Dobkiewicza. To on w znacznym stopniu ukształtował artystycznie przyszłą pianistkę, rozwinął jej aparat techniczny i uwrażliwił ją na piękno dźwięku fortepianu. W 1928 roku, po zdaniu matury, Olga Iliwicka została przyjęta do Wyższej Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, na wyższy kurs fortepianu w klasie prof. Jerzego Żurawlewa. Studia ukończyła z najwyższym odznaczeniem w 1931 r. Wtedy też zadebiutowała w Łodzi na koncercie symfonicznym, wzbudzając swą grą żywe zainteresowanie słuchaczy i prasy. W 1932 r. Olga Iliwicka wzięła udział w II Konkursie Chopinowskim, ale bez sukcesu w postaci nagrody. Dopiero pięć lat później (1937), jej występy na III Konkursie Chopinowskim zostały zauważone – jury przyznało pianistce X nagrodę. W 1933 r. startowała w Międzynarodowym Konkursie Muzycznym w Wiedniu, gdzie uhonorowano ją dyplomem uczestnictwa w II etapie. Działalność koncertową zaczęła rozwijać w latach trzydziestych XX w., występując jako solistka i kameralistka. Brała udział w programach muzycznych transmitowanych na żywo przez Polskie Radio. W 1934 r. dała prawykonanie Koncertu fortepianowego Adama Wieniawskiego (bratanka Henryka i Józefa Wieniawskich). Pracę pedagogiczną podjęła w 1932 r. w Wyższej Szkole Muzycznej im. Chopina w Warszawie, jako asystentka prof. Jerzego Żurawlewa; po dwóch latach, prowadziła swoją klasę fortepianu na kursie średnim i wyższym wspomnianej uczelni (do wybuchu II wojny światowej). Lata wojny spędziła w Warszawie, utrzymując się z udzielania lekcji gry na fortepianie oraz występów konspiracyjnych. Podczas Powstania Warszawskiego (1944), została schwytana przez Niemców i wywieziona na tzw. roboty do Rzeszy Niemieckiej. Po kapitulacji hitlerowców, wróciła (1945) do kraju, gdzie rozpoczęła pracę pedagogiczną początkowo w toruńskim Instytucie Muzycznym, następnie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie, a od 1951 r. do śmierci w Akademii Muzycznej w Poznaniu. Artystkę wysoko ceniono za świetne interpretacje II Koncertu f-moll Chopina, IV Koncertu G-dur Beethovena, Wariacji symfonicznych Francka, Wariacji b-moll op. 3 Szymanowskiego, parafraz Liszta oraz kompozycji Bacha-Liszta, Bacha-Busoniego i Debussy’ego. Krytycy muzyczni w jej grze podkreślali świetną technikę pianistyczną, objawiającą się w swobodnym pokonywaniu najtrudniejszych fragmentów i dojrzałość interpretacyjną. W 1967 r. była pierwszą wykonawczynią I Koncertu fortepianowego Floriana Dąbrowskiego (swojego męża), a w 1970 – II Koncertu fortepianowego tego samego autora. W 1975 r. była jurorem IX Konkursu Chopinowskiego w Warszawie. Stanisław Dybowski

Za: http://pl.chopin.nifc.pl/chopin/persons/detail/id/1602