Samuel Halvardsen Thunheim

Time Gard og ætt VI page 164 Tunheim (5.13.1), Lunds historie I page 320 Haukland br. 15 Brekken (V), page 330 Haukland br. 34 Midbø (I).

Time Gard og ætt VI side 164 Tunheim (5.13.1), Lunds historie I side 320 Haukland br. 15 Brekken (V), side 330 Haukland br. 34 Midbø (I).

https://slektogdata.no/gravminner/grav/9e11736b-44d1-40cf-a544-8bb7...

Samuel arbeidet på farsgården på Tunheim i Time til han var 23 år, og begynnte da i 1881 i 1 1/2 års snekkerlære hos Tønnes Mikkelsen i Sandnes. Men han likte seg ikke og reiste hjem etter 1/2 års tid. Han var så tjenestegutt på Lende i Time i noen mnd., men reiste senere i 1881 til Moi i Lund og fikk arbeid ved Moi Snelle og Dreiefabrik. I 1890-årene gikk han sammen med en del andre bygdefolk og grunnla Haukland Trevarefabrikk der han var disponent i over 30 år. Sammen med sønnen Harald Johan bygde han Thunheim Møbelfabrikk som hadde jærstoler som spesialitet.

Det ligger et radioinnslag på Nasjonalbiblioteket der bl. a. Samuel Tunheim ble intervjuet i 1947: https://www.nb.no/nbsok/nb/a5231a25db5513e19821fd341b85543f.nbdigit... Varig lenke: https://urn.nb.no/URN:NBN:no-nb_dra_1996-01174P

I Jærbladet ?.12.1954 skrev Aksel E. Røyland følgende: "Trygg og stødig gjekk han sin eigen veg. Ein skulle ikkje tru at bygda Lund i Dalane med sine små gardar kunne vera noko for jærbuen å slå seg ned på. Men endå det ikkje er ofte, finst det då ein og annan som har flytta hit, funne seg eit yrke og vorte eitt med bygda. Likevel er det sjeldan jorda som har lokka dei hit. Det er industrien på Moi som mest har fanga dei inn og held dei fast i ættleder framover. Såleis og med jærbuen Samuel Tunheim. Tunheim var fødd 23. mai 1858 i Time sokn. Faren heitte Halvard Samuelsen Tunheim (f. 14. april 1824), mora Karen Jonasdotter Lende (f. 22. april 1832). Dei sat trongt i det økonomisk, måtte sistpå flytta frå garden Tunheim til eit lite bruk som ligg nord i enden av Mossigemarka. Der kunne dei skrapa saman for til eit par kyr. Halvard dreiv salmakarhandverk, og ho Karen var makelaus flink til å veva og spinna. Her levde Samuel Tunheim barnedagane sine. Det synte seg tidleg at guten interessera seg for maskinar og slikt som sveiv. Han laga små treskjeverk, sette drivsnor frå spinnerokken, og mora laut trø. Sjøl fann han kornaks som han stakk inn i maskina som rispa kornet av. I 17-årsalderen kom han til Sandnes i snikkarlære, men lika seg ikkje og rømde heim att etter å ha vore der eit halvt års tid. Han var så tenestgut på Lende nokre månader. Men då fekk han veta at på Moi i Lund var det kome i gang ein dreiefabrikk der dei laga sneller og andre dreia ting. Enn om han freista å koma inn der? Jarnvegen frå Stavanger var då under byggjing og var nådd fram til Egersund. Dit fylgde Samuel toget og tok så apostelhestane vidare sørover. På ei bru i Heskestad møtte han Jesper Taksdal. Guten hadde berre eit lite raudt knytte i handa, og Taksdal spurde kor han akta seg hen. - Til Moi i Lundesokn , svara Samuel og drog vidare. Komen fram fekk han straks arbeid på Moi Snelle- & Dreiefabrikk (no Moi Stolfabrikk) der Salve Olaus Salvesen var disponent. Her arbeidde så Tunheim trutt nokre år og lærde seg til ein dugande dreiar og maskinsnikkar. Men dt er serleg i samband med A.s Haukland Møbelfabrikk at Samuel Tunheim er landskjend. I førsten av 1890-åra gjekk han saman med 10 andre oppsitjarar på Moi, skipa lutlag og gjekk i gang med ein ny fabrikk i Hauklandsvassdraget. - Tunheim vart vald til disponent og fekk nok å gjera med å få avsett vara som vart produsera. På sine reiser kring i landet og på sitt eige kontor kom han i samband med folk av ymse typar. - Men Samuel høyrde til bondestanden og skjemdest ikkje av å syna det. Sitt heimemål snakka han til høg og låg, og var lite for stas og fine klede. Til kvardags gjekk han jamnast i vadmålsbrok, arbeidstrøye og så treskor. Ein dag han stod på Moi stasjon, steig ein fin handelsreisande ut or toget og spurde Samuel etter Hauklands Møbelfabrikk. - Jau, eg skal dit, svara Samuel. Agenten tok han for ein bonde og spurde om han ville bera kofferten. - Det kan eg gjerne. Vel framme spør "storkaren" etter disponenten. - Det er nok han som har bore kofferten din, svara Tunheim. Slik var han. Ein såg han aldri i stivekrage og slips. Dette gjorde at han ikkje vart godkjend av "snobben" i byane. Det hende jamvel at serveringsdama på storhotella nekta å servera avdi han ikkje var fin nok. Slik då ein firmasjef bad han med seg til middag på "Grand" i ein av storbyane. - De har å lystra! sa sjefen og slo i bordet. Då dama kom med maten, sa Tunheim roleg: - Eg skal seia deg ein ting: du skal 'kje døma hunden etter håran' og fanden etter fillen'. I 1885 gifte han seg med Jensine (fødd Skulevoll, Lund). Dei hadde tre born, to av dei lever. Attåt fabrikkverksemda dreiv han og eit småbruk ved Moi st. Han kunne berre føda ei ku frå først av. Men gjennom åra dyrka han bruket opp så det i dag har for til fem-seks naut. Huset sermerkjer seg av husa på Moi med di det er bygt i drakestil. Samuel lika fine utskjeringar, så mykje av husbunaden fortel om mannen med sans for det fagre i gamal norsk brukskunst. Då han slutta som disponent på Haukland-fabrikken i midten av 1930-åra, bygde han saman med sonen Harald ny fabrikk på eigedomen sin og kalla han Tunheim Møbelfabrikk. Det første laga dei møblar for matstover og soverom. Men sidan var det dei velkjende "Jærstolar" som vart hovudproduktet. Desse vert det seld mykje av innanlands, men også til utlandet. Såleis til sjømannskyrkjene i San Francisco, New Orleans o. fl. stader. Desse stolane skil seg ut frå andre med di setet er fletta av sevstrå som veks langs Jærstranda. No vert sevet innført frå Holland. Samuel Tunheim døydde den 6. august 1948. Ein av bygda sine orginalar som folk vil minnast. Bonde i hug og hått samstundes som han åtte det gløgge hovud og den jærske humoren. Han var i si tid ein av dei største skattytarar i bygda, men pengane gjekk han ikkje til hovudet. Storlæte og narreskap var ting han sette på plass der det høyrde heime. Trygg og stødig gjekk han sin eigen veg, endå om sume drog på smilen. - Slike orginale menneskje merkjer seg ut i miljøet. Difor vert dei ofte sakna." (Avskrift av Helge Bjørgen).