Stanisław Pajorek

Żołnierz Wojska Polskiego. Podczas spotkania jego pułku w Piłsudskim, Marszałek uścisnął mu rękę. Podobno był w jakiejś organizacji a la młodzieżówka Legionów, ale nazwy nikt z rodziny nie pamięta.

Na początku II wojny światowej zaginął na kilka miesięcy. Później wrócił. Twierdził, iż uciekł z transportu do Katynia. Jako strażak dostał od Niemców przepustkę na Generalną Gubernię. Handlował baranami w Sandomierzu, jeździł do Łodzi z przemytem. W piwnicy przez całą wojnę chował rodzinę Mordków - Żydów z Markuszowa. W dniu wycofywania się Niemców zostali przez ostatniego hitlerowca zastrzeleni podczas jego ucieczki. Tego samego dnia ów Niemiec został rozstrzelany po złapaniu przez Sowietów.

Zapiekał w chlebie broń i woził partyzantom.

Nienawidził komunistów.

Zawsze nosił czapkę maciejówkę - nawiązanie do Legionów.

Piosenki dziadka:

Nie ma jak to kawaleria,

Niech się schowa artyleria,

O piechocie nie ma mowy,

Bo to kapuściane głowy.

...........................................................................................

Widziałem ja brzózkę,

Wiatr silny ją zgiął,

Dla swojej igraszki

Gałązki jej zmiął.

I stała złamana,

I zbrakło jej sił,

Bo promień słoneczny

Za góry się skrył.

Widziałem motyla,

Jak leciał wśród drzew;

Na skrzydłach zranionych

Mieniła się krew.

Chciał wzlecieć do góry,

Lecz zbrakło mu sił,

Bo promień słoneczny

Za góry się skrył.

Widziałem żołnierza,

Jak dosiągł go strzał,

Jak upadł zraniony,

Przed śmiercią tak drżał.

Chciał walczyć o wolność,

Lecz zbrakło mu sił,

Bo promień słoneczny

Za góry się skrył.

Bo każdy na świecie

Słoneczko swe ma

I żyje, dopóki

Ten blask jego trwa.

A gdy słońce zgaśnie,

To nie chce się żyć,

Bo życie bez słońca

Nie warte jest nic.