bp. Jarosław z Bogorii h. Bogoria

Jarosław Bogoria ze Skotnik, Jarosław Bogoria Skotnicki herbu Bogoria (ur. ok. 1280, zm. 17 września 1376 w Kaliszu) – arcybiskup gnieźnieński.

Jego ojciec Piotr Bogoria był wojewodą krakowskim. W latach 1316-1322 studiował teologię i prawo w Bolonii. Po powrocie do kraju został kanonikiem krakowskim i kanclerzem biskupa Nankiera (1323-1325). W 1326 był już archidiakonem krakowskim, w 1334 kanonikiem kujawskim i kanonikiem gnieźnieńskim. W latach 1331-1337 był kanclerzem kujawskim. Kazimierz Wielki mianował Jarosława swoim pełnomocnikiem w procesie warszawskim z zakonem krzyżackim w 1339. 8 lipca 1342 otrzymał sakrę arcybiskupią gnieźnieńską w Awinionie z rąk papieża Klemensa VI. Z ramienia papieża był kolektorem świętopietrza w swojej archidiecezji. Był jednym z autorów pokoju kaliskiego 1343 z Krzyżakami. Zrzekł się wówczas odszkodowań za zniszczenie metropolii gnieźnieńskiej przez napady zakonu. W 1349 brał udział w wytyczaniu granicy pomorsko-krzyżackiej. W latach 1358-1363 dzierżył nadaną mu przez króla kasztelanię nakielską. 17 listopada 1370 koronował w katedrze wawelskiej króla Ludwika Węgierskiego. Pod koniec życia był ślepy i w 1374 złożył urząd, przenosząc się do klasztoru w Lądzie. Zmarł 17 września 1376 w Kaliszu.

Jako wybitny prawnik był redaktorem kodyfikacji polskiego prawa karnego i cywilnego dokonanej na polecenie Kazimierza Wielkiego. Był autorem statutów wiślickich i wielkopolskich. W Kaliszu w 1357 ogłosił statuty dla całej polskiej prowincji kościelnej.

Budował wiele kościołów i klasztorów, a te już wzniesione hojnie uposażał. Odbudował katedrę gnieźnieńską, ufundował kościoły w Kurzelowie, Opatówku, utworzył kolegiatę w Kamieniu Krajeńskim oraz w Uniejowie i ufundował tam klasztor benedyktynów. Zbudował zamki w Łowiczu, Uniejowie, Kamieniu Krajeńskim i Opatówku, dwory biskupie w Gnieźnie, Kaliszu, Wieluniu i Łęczycy oraz murowany kościół w rodzinnych Skotnikach. Około roku 1355, gdy w miejscu starego grodu w Łowiczu, arcybiskup Jarosław Bogoria Skotnicki wzniósł gotycki murowany zamek, wkrótce stał się rezydencją arcybiskupów gnieźnieńskich i prymasów Polski. W 1359 arcybiskup Jarosław Bogoria ze Skotnik przyjął w Skierniewicach księcia mazowieckiego Siemowita III. Książę, którego państewko obejmowało swym zasięgiem Skierniewice, potwierdził w nim arcybiskupią własność tych terenów, a mieszkańców wsi obdarzył nowymi przywilejami. Arcybiskup Jarosław Bogoria był prawdopodobnie pierwszym z prymasów Polski, który na stałe przebywał w swoich siedzibach w Łowiczu i Skierniewicach. Za jego panowania Skierniewice i całe dobra arcybiskupie zaczęły odnotowywać rozwój ekonomiczny i szybko rozrosły się do całkiem dużej osady, którą można było przekształcić w miasto.

Nowo budowane kościoły uposażał ze swoich dóbr stołowych. Szczyt jego działalności budowlanej przypadał na lata 1357-1365.