Dina Bruinje

Ik maak uit tante Dientje's (Neeltje Bruinje's jongere zus) ;profile op dat ze een mentaal probleem gehad zou hebben. Volgens mij is dat niet juist.

Ik heb haar als kind vrij veel meegemaakt, omdat ze heel veel bij mijn Oma (Neeltje) was en ook bij ons op bezoek kwam, met Oma mee, voor verjaardagen etc. Oma bleef dan een nachtje slapen en tante Dientje ging alleen huiswaarts, van Badhoevedorp naar Amsterdam, met de bus en de tram, en mij werd opgedragen tante Dientje lopend naar bus G. te begeleiden.

Van haar heb ik het rijm geleerd: Amsterdam,die grote stad, is gebouwd op palen, hij die..............................(weet ik niet precies meer) moet er voor betalen.

Tante Dientje liep met behulp van een wandelstok, haar ene been was al vanaf geboorte, korter dan de andere.

Ik ken nog het verhaal van mijn vader dat als hij als kind in een hoekje zat te lezen, en z'n moeder zei: Arnold,'is bedtijd,dat tante Dientje dan gelijk opstond en zei:Je kan d'r door. zodat het uitgesloten was dat ie 't nog even kon rekken. Ik heb nu begrepen dat ze de gewoonte had dat bij meer tante zeggertjes te doen, wat haar dus blijkbaar niet in dank afgenomen werd.

Nog een herinnering van m'n vader: Als ze bleef eten, en z'n moeder schepte de borden vol, dan zei tante Dientje: 'Je man eerst, Neel!".
Goed, ze was dus wel eens moeilijk, maar niks verkeerd met 't ' koppie.
Mij vertrouwde ze eens toe tijdens een wandeling naar bus G, dat ze altijd een jongen had willen zijn, want zei ze, dan had kunnen reizen. "In mijn tijd kon je dat niet doen als meisje", legde ze uit.