duke Francis Xaverius Drutsky-Lubetsky

Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki książę herbu Druck - polityk, minister skarbu Królestwa Polskiego w latach 1821–1830, członek Rządu Tymczasowego Królestwa Polskiego w 1815, założyciel Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego (1825) i Banku Polskiego (1828). Wikipedia PL

Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki was an important politician of the first half of the 19th century in the partitioned Poland. He was a prince and minister of the treasury in the Congress Kingdom of Poland. He is known as one of the prominent economists and financiers of his era. He was nicknamed "Small Prince" because of his height.

Biography Franciszek was born to Genowefa Olizar-Wołczkiewicz and Franciszek Drucki-Lubecki of the Drucki-Lubecki aristocratic family of Princes of Lubecz near Druck :pl:Druccy-Lubeccy in Pohost Zahorodzki in Polesie on 4 September 1778. After graduation from an infantry cadet school he joined the Russian military in 1794 and remained in service until 1800. He served under the command of Alexander Suvorov and participated in his campaigns in Italy and Switzerland. Then he became the Marshal of Nobility of Grodno gubernia.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Franciszek_Ksawery_Drucki-Lubecki

Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki książę herbu Druck (ur. 4 stycznia 1778 w Pohoście na Polesiu, zm. 10 maja 1846 w Sankt Petersburgu), polski polityk, minister skarbu Królestwa Polskiego w latach 1821–1830, założyciel Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego (1825) i Banku Polskiego (1828). Choć był samoukiem, okazał się genialnym finansistą i organizatorem gospodarki. Zwany był "Małym Księciem". Spis treści [ukryj] 1 Biografia 2 Źródła 3 Przypisy 4 Zobacz też Biografia[edytuj]

Wychowywał się w podupadłej rodzinie magnackiej, ojciec książę Franciszek Drucki-Lubecki matka Genowefa Olizar-Wołczkiewicz. W wieku siedmiu lat, razem z młodszym o rok bratem Hieronimem, został oddany przez ojca do Korpusu Kadetów w Petersburgu. Według przekazu rodzinnego stało się tak z powodu rozkazu lub na życzenie potężnego rosyjskiego feldmarszałka Potiomkina[1]. W 1797 r. ukończył naukę w kuźni kadr rosyjskiego imperium ze stopniem podchorążego i przeszedł do nizowskiego pułku muszkieterów. Nauka i brutalna tresura w petersburskim korpusie zaważyła na poglądach o Rosji i dalszym życiu księcia. Poza perfekcyjną znajomością języka rosyjskiego z akcentem petersburskim zaowocowała osobistymi znajomościami z Rosjanami, którzy w późniejszych latach objęli wiele istotnych stanowisk w instytucjach Petersburga. Będąc oficerem w armii rosyjskiej w latach 1798-1799 służył pod komendą feldmarszałka Suworowa, brał udział w czteromiesięcznej kampanii włoskiej przeciw Francji, nie walczył jednak bezpośrednio przeciw legionom Dąbrowskiego. Według opinii na temat służby siedmiokrotnie brał udział w walce, a za męstwo wykazane w starciu z wojskami francuskimi w okolicach Alessandii w czerwcu 1799 został mianowany kawalerem Orderu św. Anny 3 klasy. Z powodu kontuzji żebra w grudniu 1800 zwolnił się z wojska i po kilkunastu latach powrócił na Litwę. Osiadł w Czerlonie na Grodzieńszczyźnie, po ślubie ze swoją czternastoletnią siostrzenicą, Marią, 20 czerwca 1814 r., przeniósł się do Szczuczyna. W 1806 roku został wybrany członkiem komitetu gubernialnego do spraw żydowskich. W styczniu 1809 roku, w wieku 30 lat, został wybrany przez szlachtę na marszałka powiatu grodzieńskiego. W latach 1813-1815 był członkiem Rady Najwyższej Tymczasowej Księstwa Warszawskiego. Zwolennik polityki prorosyjskiej na Litwie. Wiązał nadzieje na odbudowę Polski z Aleksandrem I. W styczniu 1814 został zainicjowany w loży masońskiej Świątyni Izis. Będąc w latach 1821-1830 ministrem skarbu Królestwa Polskiego, wprowadził politykę oszczędnościową, egzekwował bezwzględnie zaległości podatkowe, nałożył podatek pośredni na niektóre artykuły pierwszej potrzeby, rozbudował monopol państwowy na sól i wyroby tytoniowe, a także wspierał program poszukiwań soli. W ten sposób zlikwidował deficyt budżetowy oraz zapewnił budżetowi nadwyżkę, która mogła być przeznaczana na inwestycje. Zapewnił także Polsce zewnętrzne rynki zbytu i zabezpieczył ją przed obcą konkurencją. Wydał decyzję o budowie rządowej warzelni soli w Ciechocinku. Przed podjęciem decyzji zabiegał o poparcie i zgodę namiestnika, księcia Józefa Zajączka i przychylność króla Polski i cesarza Rosji. Inicjator założenia Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w 1825 roku i Banku Polskiego w 1828. Jego dziełem była wstępna industrializacja ziem Królestwa, rozwój starych gałęzi przemysłu jak hutnictwo w Zagłębiu Staropolskim oraz nowych jak górnictwo w Zagłębiu Dąbrowskim czy włókiennictwo w Łodzi. Dzięki swoim wpływom w Sankt Petersburgu i argumentacji politycznej doprowadził do zniesienia bariery celnej między Rosją i Polską, co zapewniło wyrobom polskim nieograniczoną niemal możliwość zbytu na terenie Rosji i tranzyt przez Rosję dalej na wschód. Chroniąc kraj od konkurencji wyrobów pochodzących z krajów niemieckich, wprowadził protekcyjne cła przywozowe na granicy z Prusami. Spowodowało to tzw. wojnę celną z Prusami. Widocznym efektem tych wydarzeń jest Kanał Augustowski, mający umożliwić transport rzeczny z obszaru Królestwa na Bałtyk bez potrzeby przekraczania granicy pruskiej. Zbudował w Polsce nowoczesne drogi. Jako zwolennik polityki ugody z Rosją wystąpił przeciwko powstaniu listopadowemu. W grudniu 1830 roku zawiózł, wraz z Janem Jezierskim, petycję do cara, żądając przestrzegania konstytucji, wyprowadzenia wojsk rosyjskich z obszaru Królestwa oraz włączenia w jego skład tzw. Ziem zabranych. Po odrzuceniu petycji i wybuchu wojny polsko-rosyjskiej zdecydował się pozostać w Rosji. Od 1832 był członkiem rosyjskiej Rady Państwa. W 1816 odznaczony Orderem Orła Białego, w 1785 kawaler Orderu Świętego Stanisława, w 1815 odznaczony rosyjskim Orderem św. Włodzimierza[2]. Był członkiem honorowym Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk.[3] Z małżeństwa z Marią Scipio del Campo pozostawił dwóch synów i pięć córek: Józef Gabriel Gustaw ks. ur. 1817 Augusta Siemieńska ks. ur. 1820 Julia ks. Pusłowska ur. 1820 Genowefa Paulina Emilia ks. Pusłowska ur. 1821 Aleksander Medard Franciszek ks. ur. 8 VII 1827 Seweryna Achilles Zaleska ks. ur. 1830 Jadwiga ks. Bychowiec. Wizerunek Ksawerego Druckiego-Lubeckiego został umieszczony na złotej monecie okolicznościowej o nominale 200 zł wyemitowanej 30 marca 2009 roku z okazji 180. rocznicy założenia pierwszego banku centralnego w Polsce[4].