Aleksander Stanisławowicz Dębowiecki

Illegitimate son of Tsar Alexander II.

The owner of Berdówka.

The career that Aleksander Stanisławowicz Dębowiecki was rapidly making was possible thanks to the fact that he was the illegitimate son of Tsar Alexander II. Apparently, his foster father was a Polish nobleman, an official in the tsarist service, who adopted an unborn child at the request or command of the emperor himself. Young Aleksander Dębowiecki was educated at the Kiev Imperial University of St. Włodzimierz. He finished it in 1860 and started working at the Ministry of the Interior in St. Petersburg to quickly climb the ranks of a clerk career. In 1865 he married a general's daughter, Maria Gryn, a Lutheran woman from Livonia, who later bore him two sons and two daughters. In 1872 Tsar Alexander II appointed Dębowiecki general-governor of Mogilev with the task of leading the city out of stagnation. The young, 32-year-old governor fulfilled his obligations in an extraordinary way. The streets were quickly cleaned up and wooden pavements were laid, bridges connected both banks of the Dnieper, a water supply and telephone line were established, a city park and a drama theater were built, buildings of several schools were built, including a female gymnasium and a felcher school. No wonder then that the highest imperial decorations began to adorn the governor's chest, and in 1893 he was awarded the title of senator. Working in the distant Mogilev, and then in St. Petersburg, allowed Dębowiecki to make rare stays in Berdówka - the palace built here by the Berdowskis was just a summer home for him. When he came with his family on vacation in the summer, the inhabitants of Berdówka greeted him enthusiastically, and he generously distributed sweets to children lined up along the road, who recited poems, sang songs and danced in his honor. You can read about such greetings and the fact that Aleksander Dębowiecki was an outstanding Belarusian chronicler and a social and political activist worthy of the highest recognition in the periodical published today in Lida (Lidski Letapisiec, 2005, No. 1-2, pp. 79-82). After the death of Aleksander Stanisławowicz Dębowiecki in 1914, his younger son, Aleksander Aleksandrowicz, became the owner of Berdówka. However, he did not enjoy the inherited property for a long time - he died on one of the fronts of World War I, as did his older brother, Piotr. After the outbreak of the October Revolution, the daughters of Aleksander Stanisławowicz, Olga and Natalia Dębowieckie, fled from Russia to the West and Berdówka was left without owners.

Nieślubny syn Cara Aleksandra II.

Właściciel Berdówki.

Kariera, jaką błyskawicznie robił dwudziestoparoletni Aleksander Stanisławowicz Dębowiecki, była możliwa dzięki temu, iż był on nieślubnym synem cara Aleksandra II. Ponoć jego przybranym ojcem został polski szlachcic, urzędnik w carskiej służbie, który zaadoptował nienarodzone jeszcze dziecko na prośbę lub polecenie samego imperatora. Młody Aleksander Dębowiecki nauki pobierał w Kijowskim Uniwersytecie Imperatorskim św. Włodzimierza. Zakończył je w 1860 roku i podjął pracę w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w Petersburgu, by szybko piąć się po szczeblach urzędniczej kariery. W 1865 roku ożenił się z generalską córką, Marią Gryn, luteranką pochodzącą z Inflant, która urodziła mu potem dwóch synów i dwie córki. W 1872 roku car Aleksander II mianował Dębowieckiego generał-gubernatorem Mohylewa z zadaniem wyprowadzenia miasta ze stagnacji. Młody, 32-letni gubernator wywiązał się z nałożonego obowiązku nadzwyczajnie. Szybko zostały uporządkowane ulice i ułożone drewniane chodniki, oba brzegi Dniepru połączyły mosty, założono wodociąg i linię telefoniczną, powstał miejski park i teatr dramatyczny, wyrosły budynki kilku szkół, w tym żeńskiego gimnazjum i szkoły felczerskiej. Nic więc dziwnego, że najwyższe imperatorskie odznaczenia poczęły zdobić pierś gubernatora, a w 1893 roku uzyskał on godność senatora. Praca w odległym Mohylewie, a potem w Petersburgu pozwalała Dębowieckiemu na rzadkie pobyty w Berdówce – zbudowany tutaj przez Berdowskich pałac był dla niego tylko letnim domem. Kiedy przyjeżdżał latem z rodziną na okres urlopu, mieszkańcy Berdówki witali go entuzjastycznie, a on wspaniałomyślnie rozdawał słodycze ustawionym wzdłuż drogi dzieciom, które na jego cześć recytowały wiersze, śpiewały pieśni i tańczyły. O takich powitaniach oraz o tym, że Aleksander Dębowiecki był wybitnym białoruskim kronikarzem oraz godnym najwyższego uznania społecznym i politycznym działaczem można dzisiaj przeczytać w wydawanym współcześnie w Lidzie czasopiśmie (Lidski Letapisiec, 2005, nr 1-2, str.79-82). Po śmierci Aleksandra Stanisławowicza Dębowieckiego w 1914 roku, właścicielem Berdówki został jego młodszy syn, Aleksander Aleksandrowicz. Niedługo jednak cieszył się odziedziczonym majątkiem – zginął na którymś z frontów I wojny światowej, podobnie jak i jego starszy brat, Piotr. Po wybuchu rewolucji październikowej córki Aleksandra Stanisławowicza, Olga i Natalia Dębowieckie, uciekły z Rosji na Zachód i Berdówka została bez właścicieli.

Nieślubny syn Cara Aleksandra II.

Właściciel Berdówki.

Kariera, jaką błyskawicznie robił dwudziestoparoletni Aleksander Stanisławowicz Dębowiecki, była możliwa dzięki temu, iż był on nieślubnym synem cara Aleksandra II. Ponoć jego przybranym ojcem został polski szlachcic, urzędnik w carskiej służbie, który zaadoptował nienarodzone jeszcze dziecko na prośbę lub polecenie samego imperatora. Młody Aleksander Dębowiecki nauki pobierał w Kijowskim Uniwersytecie Imperatorskim św. Włodzimierza. Zakończył je w 1860 roku i podjął pracę w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w Petersburgu, by szybko piąć się po szczeblach urzędniczej kariery. W 1865 roku ożenił się z generalską córką, Marią Gryn, luteranką pochodzącą z Inflant, która urodziła mu potem dwóch synów i dwie córki. W 1872 roku car Aleksander II mianował Dębowieckiego generał-gubernatorem Mohylewa z zadaniem wyprowadzenia miasta ze stagnacji. Młody, 32-letni gubernator wywiązał się z nałożonego obowiązku nadzwyczajnie. Szybko zostały uporządkowane ulice i ułożone drewniane chodniki, oba brzegi Dniepru połączyły mosty, założono wodociąg i linię telefoniczną, powstał miejski park i teatr dramatyczny, wyrosły budynki kilku szkół, w tym żeńskiego gimnazjum i szkoły felczerskiej. Nic więc dziwnego, że najwyższe imperatorskie odznaczenia poczęły zdobić pierś gubernatora, a w 1893 roku uzyskał on godność senatora. Praca w odległym Mohylewie, a potem w Petersburgu pozwalała Dębowieckiemu na rzadkie pobyty w Berdówce – zbudowany tutaj przez Berdowskich pałac był dla niego tylko letnim domem. Kiedy przyjeżdżał latem z rodziną na okres urlopu, mieszkańcy Berdówki witali go entuzjastycznie, a on wspaniałomyślnie rozdawał słodycze ustawionym wzdłuż drogi dzieciom, które na jego cześć recytowały wiersze, śpiewały pieśni i tańczyły. O takich powitaniach oraz o tym, że Aleksander Dębowiecki był wybitnym białoruskim kronikarzem oraz godnym najwyższego uznania społecznym i politycznym działaczem można dzisiaj przeczytać w wydawanym współcześnie w Lidzie czasopiśmie (Lidski Letapisiec, 2005, nr 1-2, str.79-82). Po śmierci Aleksandra Stanisławowicza Dębowieckiego w 1914 roku, właścicielem Berdówki został jego młodszy syn, Aleksander Aleksandrowicz. Niedługo jednak cieszył się odziedziczonym majątkiem – zginął na którymś z frontów I wojny światowej, podobnie jak i jego starszy brat, Piotr. Po wybuchu rewolucji październikowej córki Aleksandra Stanisławowicza, Olga i Natalia Dębowieckie, uciekły z Rosji na Zachód i Berdówka została bez właścicieli.