Antonina Maria Marszewska

Kurjer Warszawski 1864 nr 176

Niespodziewany cios zranił głęboko serca Rodziny, i zasmucił całą okolicę Sieradzką. Dnia 5go Czerwca b. r., w Rybniku, własnej majętności, oddała ducha BOGU ś. p. Marja z Domaniewskich Marszewska, zostawiwszy w nieopisanym smutku strapioną Matkę, Męża, pięcioro osieroconych Dzieci, Rodzeństwo i Przyjaciół. Jak kwiat prędko rozkwita i zaledwie zachwyci swą przecudną barwą i przyjemną wonią, a już więdnieje i niknie, tak też było z życiem ś. p. Marji Marszewskiej. Króciutko, bo zaledwie 24 wiosen życia swego przeżywszy, rzeczywiście kwitła na tej ziemi i blaskiem cnót zabłysła. Wychowana w zasadach moralności, obdarzona pięknemi przymiotami duszy, rzec można rzadkiej dobroci, wszystkich serca zjednała. Przywiązana Córka, najlepsza i nieoceniona Żona, troskliwa Matka swych Dzieci, które wzorowo chowała, ujmująca Rodzeństwo i Przyjaciół. Takiemi to przymiotami głośna, zjednawszy sobie miłość i szacunek u wszystkich, zbyt wcześnie zgasła, bo już ją BÓG powołał do siebie. Jak kwiat więc prędko rozkwitła i znikła; a w sercach ją otaczających pozostała tęsknota, w kółku rodzinnem próżnia, co nie łatwo, a może nigdy zastąpić się nie da. Kto bowiem zastąpi Matce ukochaną jedynaczkę, na której łonie miała resztę dni swoich spędzić, i której ręka miała jej martwą zawrzeć powiekę? Co może zastąpić najczulej kochającemu, a dziś żałośnie w grób za nią śledzącemu Mężowi drogą i jedyną dlań Żonę, który ratując jej życie gdy już wszelkie środki lekarskie nie skutkowały rad był ostatniem tchnieniem swej piersi ogrzać ją i ocalić? Co zdoła w zupełności zastąpić osieroconym dzieciom macierzyńską opiekę pełną poświęcenia, z jakiem się około tych drobnych niewiniątek oddawała? Któż nakoniec zastąpi tę życzliwość, to serce jakiem całą Familję i Przyjaciół darzyła? To też świetny obrzęd pogrzebowy, zdobny licznem zebraniem Duchowieństwa, Familji i Przyjaciół; ten mówię grób, a nawet cały cmentarz w Brzeźniu, gdzie została pochowana, łzami żałości zroszony, świadczący najwymowniej jaki pomnik w sercach żyjących zostawiła nieboszczka, stać się powinien dla stroskanych i boleścią dotkniętych serc jedyną pociechą, którą jeszcze wiara i poddanie się woli Opatrzności BOŻEJ, wzmocnić powinna i zaspokoić. Pokój Ci zatem Marjo! niech BÓG Najwyższy przyjmię Cię do chwały swojej, a w miejsce garstki ziemi, której na grób przy pochowaniu Twych zwłok dorzucić nie mógłem, te kilka słów moich poświęcam Ci jako hołd cnót i pamięci Twej Marjo. Wieczny odpoczynek Twej duszy, Sz.... Ba.... ski.