Bernard Maciejowski h. Ciołek

Kardynał Bernard Maciejowski herbu Ciołek (ur. 1548 – zm. 19 stycznia 1608 w Krakowie) – biskup łucki i krakowski, arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski w latach 1606-1608.

Był bratankiem biskupa krakowskiego Samuela Maciejowskiego. Nauki pobierał w kolegium jezuickim w Wiedniu. Od 1570 r. chorąży nadworny króla Zygmunta Augusta. W latach 1579-1581 uczestnik wojny z Rosją za panowania Stefana Batorego. Pod wpływem księdza Piotra Skargi podjął decyzję o studiach teologicznych w Rzymie, które odbywał od 1582. W 1586 w Rzymie przyjął święcenia kapłańskie, w tym samym roku został kanonikiem krakowskim. Po śmierci Stefana Batorego poparł starania o tron polski Zygmunta III Wazy. Za to poparcie dostał nominację w 1588 na biskupstwo łuckie. Jako biskup łucki ufundował w Lublinie kolegium jezuickie (1591-1596). Brał udział w przygotowaniu unii brzeskiej. W 1600 został biskupem krakowskim, ingres do katedry wawelskiej odbył 12 sierpnia 1600. Jako biskup Krakowa zwołał w 1601 synod i wydał list pasterski skierowany do proboszczów, uważany dzisiaj za pierwszy podręcznik duszpasterstwa. List ten w 1607 został spopularyzowany w całej Polsce. W 1603 Maciejowski otrzymał kapelusz kardynalski (mianowany przez Klemensa VIII), a 3 lata później nominację na arcybiskupa gnieźnieńskiego i prymasa Polski. Był reformatorem Kościoła w duchu soboru trydenckiego. Popierał kontrreformację, był zwolennikiem kultu królowej Jadwigi Andegawenki oraz jej czarnego krucyfiksu z katedry wawelskiej. Mecenas artystów, poetów i uczonych. Pochowany został w katedrze wawelskiej, w kaplicy Matki Bożej Śnieżnej, gdzie spoczął obok stryja Samuela Maciejowskiego, również biskupa krakowskiego. Zachował się portret biskupa przechowywany zgodnie ze zwyczajem w krużgankach klasztoru Franciszkanów.