Bolko I the Strict

Bolko (Bolesław) I the Strict also known as the Raw or of Jawor (Polish: Bolko I Surowy or Srogi or Jaworski; German: Bolko I. von Schweidnitz; 1252/56 – 9 November 1301), was a Duke of Lwówek (Löwenberg) 1278–81 (with his brother as co-ruler) and Jawor (Jauer) after 1278 (with his brother as co-ruler until 1281), sole Duke of Lwówek after 1286, Duke of Świdnica-Ziębice from 1291.

Life

He was the second son of Bolesław II the Bald, Duke of Legnica by his first wife Hedwig, daughter of Henry I, Count of Anhalt.

Most likely because he was still too young to actively participate in politics, Bolko appears rarely in the chronicles before his father's death. It is possible that he took part in the victorious Battle of Stolec in 1277.

Bolesław II died on 26 December 1278. Bolko I and his younger brother Bernard the Lightsome inherited Jawor (Jauer) and Lwówek (Löwenberg) as co-rulers, and their older brother Henry V the Fat retained Legnica. In 1281 Bolko I and Bernard divided their domains: Bernard kept Lwówek, and Bolko I became in a sole ruler of Jawor.

One of the first tasks of Bolko I as sole ruler was to protect his modest inheritance from the growing power of Henry IV Probus, Duke of Wroclaw. To that end, he decided to enter into an alliance with the Margraves of Brandenburg. In order to cement this alliance, a marriage was arranged between Bolko I and Beatrice, the daughter of Margrave Otto V the Tall of Brandenburg. The betrothal was performed in the city of Spandau on 19 April 1279; however, because of the close relationship between groom and bride, the formal wedding was performed more than five years later, in 1284 (although the Papal dispensation to allow the wedding was announced only one year later, in 1285). Bolko I's relation to the House of Ascania engaged him in an armed conflict with the German King Rudolf I of Habsburg and Henry IV Probus. An expedition made on Wroclaw in 1280 and on Prague in the following year, instead of expected successes, brought him a retaliatory action from the Duke of Wroclaw.

After the death of his brother Bernard in 1286 without issue, Bolko I inherited the Duchy of Lwówek, by virtue of a reciprocal inheritance treaty signed by the brothers around 1281.

In the second half of the 1280s, Bolko I tried to avoid the dangers from the rising power of Henry IV Probus and began to approach the King Wenceslaus II of Bohemia. On several occasions, he travelled to Prague and took part in many court ceremonies, for example in 1289, when Bolko I took part in the homage of Duke Casimir of Bytom to King Wenceslaus II. However, despite the fact that Bolko I strongly resisted the complete dominance of Prague, he received minor benefits from the Kingdom of Bohemia, such as the possession of the strategical Schömberg Castle (now Chełmsko Śląskie) on the Bohemian frontier.

The unexpected death of Henry IV Probus in 1290 caused a complete change in Silesian politics. Bolko I's brother Henry V the Fat occupied Wroclaw and took control of all of Henry IV's domains, but had to face the opposition of the Wroclaw nobility and the pretensions of the rightful heir of Henry IV, Duke Henry III of Głogów. Bolko I decided to give his brother assistance; however, the price for it was quite high. Only after Henry V give him the towns of Świdnica, Ząbkowice, Ziębice and Strzelin Bolko I sent troops and food to Wroclaw and Legnica. The help for Henry V, however, was inadequate; at the end, Henry V was defeated and imprisoned in an iron cage by Henry III. Named regent of Henry V's domains during his absence, Bolko I never attempted to obtain the release of his brother.

The 1290s were also a period of difficult relations with the neighboring Kingdom of Bohemia. It's unknown why relations between them altered, but this could be probably thanks to the willingness of the Duke of Jawor-Świdnica. Bolko I, in order to secure his domains, began the intensive building of fortifications in his Duchy (particularly in the Bohemian frontier towns of Świdnica, Wleń, Strzegom and Kamienna Góra). After this, Bolko I tried to take full control over the Duchy of Nysa-Otmuchów, given to the Bishopric of Wroclaw in Henry IV's will.
Resentful of Bolko I's ambitions, Bishop Jan Romka decided to use the biggest weapons available to him against the Duke: in 1294 Bolko I was excommunicated, and all his lands were placed under interdict. Forced by this actions, Bolko I renounced his pretensions and freed the Bishop's castles that he had occupied.

The tensions between Bolko I and King Wenceslas II finally erupted in 1295 and war began. The Bohemian King didn't expect a significant resistance; however, to his great surprise, he had to watch the effective defense of the Duke of Jawor. In the war with Bohemia, Bolko I could use the fortifications built by him (the Bohemian army was stopped at Kamienna Góra). Bolko I also demonstrated that he was a wise politician; immediately after stopping the Bohemian troops, he put his domains under the protection of Pope Boniface VIII, which eventually led King Wenceslaus II to seek a settlement. The peace was signed probably at the beginning of 1297, since on 2 June of that year Bolko I was present at the coronation of King Wenceslaus II in Prague.

At the beginning of 1296 Henry V, the Fat died, leaving three minor sons. As the closest male relative, the guardianship of Henry V's children and the regency of his domains were given to Bolko I. In this situation Bolko I tried to extract all the benefits he could and took for himself Sobótka castle. Bolko I's regency had to face several difficulties: first, the resistance of the powerful Wrocław nobility, who feared that the well-known Bolko I's hard-to rule could affect their privileges. Soon, Henry III of Głogów decided to exploit the difficulties of the Duke of Jawor and began a war against him. However, in this instance, Bolko I achieved complete success, not only because he managed to repel the invasion of the Duke of Głogów, but additionally he managed to take the castles of Chojnów and Bolesławiec.

Bolko was energetic in developing his lands and building castles. Although a Slavic Piast by origin, he encouraged colonization of his lands by German settlers and a patron of the Cistercian movement, notably founding the Cistercian monastery of Grüssau (Krzeszów).

He was a patron of literature. An 8000-line poem in Middle High German on the exploits of Ludwig III, Count of Thuringia, was composed by an unnamed priest at Bolko's instigation.

To resolve the tense situation in Upper Silesia, by March 1297 an annual congress of Silesian Dukes in Zwanowicach was convened, where Bolko I made the final settlement with Henry III. Bolko I spent the last years of his life strengthening his position as the most powerful of the Silesian princes, which he achieved after his recognition as a Papal vassal on 21 March 1299.

Bolko I died suddenly on 9 November 1301 and was buried in Krzeszów Abbey. He was succeeded by his sons, but because they were minors at that time, his brother-in-law Herman, Margrave of Brandenburg-Salzwedel assumed the regency of his domains and the guardianship of his children. The custody of Henry V's sons and the regency of his lands were taken by King Wenceslaus II.

Marriage and issue

In Berlin on 4 October 1284, Bolko I married Beatrice (b. ca. 1270 – d. bef. 26 April 1316), daughter of Otto V "the Tall", Margrave of Brandenburg-Salzwedel. They had ten children:

1. Judith (b. ca. 1287 - d. Landshut, 15 September 1320), married in 1299 to Stephen I, Duke of Bavaria.
2. Bolko (b. ca. 1288 - d. 30 January 1300).
3. Beatrix (b. 1290 - d. Munich, 25 August 1322), married by 14 October 1308 to Louis IV, Duke of Bavaria, later German King and Holy Roman Emperor.
4. Bernard (b. ca. 1291 - d. 6 May 1326).
5. Henry I (b. 1292/96 - d. by 15 May 1346).
6. Elisabeth (b. and d. 1300).
7. Margareta (b. and d. 1300) (twin of Elisabeth?).
8. Bolko II (b. 1 February 1300 - d. 11 June 1341).
9. A son (b. early 1301? - d. 24 December 1307).
10. Anna (b. posthumously, 21 November 1301 - d. by 24 June 1334), Abbess of St.Clara, Strehlen (1327).

Bolko I. von Schweidnitz (auch Bolko I. von Jauer und Schweidnitz, Boleslaw III. von Liegnitz, polnisch Bolko I Surowy, tschechisch Boleslav I. Javorsko-Svídnický Surový; * um 1253; † 9. November 1301) war ab 1278 Herzog von Schweidnitz und Jauer und 1286 Herzog von Löwenberg.

Herkunft und Familie

Bolko entstammte dem Geschlecht der schlesischen Piasten. Seine Eltern waren Herzog Boleslaw II. von Schlesien, ab 1248 von Liegnitz und Hedwig († 1259), Tochter des Grafen Heinrich von Anhalt. 1286 heiratete Bolko Beatrix († 1316), eine Tochter des Markgrafen Otto V. von Brandenburg. Der Ehe entstammten die Kinder"

1. Boleslaw (* 1285/90, † 30. Januar 1320)
2. Judith/Jutta (* 1285/87; † 15. September 1320), ⚭ Stephan I. von Niederbayern
3. Bernhard II. († 1326), ⚭ Kunigunde († 1333), Tochter des polnischen Königs Władysław I. Ellenlang
4. Beatrix († 1322), ⚭ um 1308 Ludwig IV. Herzog von Oberbayern, ab 1314 Römisch-deutscher König
5. Heinrich I. († 1346), ⚭ Agnes, Tochter des böhmischen Königs Wenzel II.
6. Elisabeth († 1350/56), ⚭ Wartislaw IV. von Pommern-Wolgast
7. Margarethe (* vor 1300)
8. Bolko II. von Münsterberg († 1341), ⚭ Jutta, Witwe nach Matthäus Csák IV., der noch zu Lebzeiten seines Vaters, des Trentschiner Burgherrn Matthäus (III.) Csák starb.
9. Anna († 1332/34), Abtissin des Klarissenklosters in Strehlen

Leben

Nach dem Tod des Vaters 1278 wurden dessen Besitzungen geteilt. Der zweitgeborene Bolko und dessen jüngerer Bruder Bernhard I. erhielten zunächst gemeinsam das Herzogtum Jauer. Dieses wurde zuvor noch zu Lebzeiten des Vaters 1274/77 dem ältesten Bruder Heinrich V. zugewiesen, der nach dem Tod des Vaters jedoch das Herzogtum Liegnitz erhielt. 1281 gliederte Bolko für Bernhard aus dem Herzogtum Jauer das Gebiet von Löwenberg aus, das ebenfalls Sitz eines eigenen Herzogtums wurde. Nach dem Tod Bernhards 1286 erbte Bolko das Herzogtum Löwenberg, das er wieder mit seinem Herzogtum Jauer verband. Trotzdem führte er weiterhin die Bezeichnung Herzog von Löwenberg. Später trat ihm sein Bruder Heinrich V., der seit 1290 auch Herzog von Breslau war, den südlichen Teil des Herzogtums Breslau entlang des Gebirges ab, so dass die Städte Münsterberg, Frankenstein, Strehlen, Reichenbach und Schweidnitz zu seinem Herrschaftsbereich gehörten, der den späteren Fürstentümern Schweidnitz und Münsterberg entsprach. Mit Unterstützung der Breslauer Bischöfe setzte sich Bolko für eine weitere Kolonisierung der gebirgigen Grenzgebiete ein. Gleichzeitig verfolgte auch Böhmen die Besiedlung seiner an Schlesien grenzenden Gebiete.

Nachdem sich der böhmische König Wenzel II. vom römisch-deutschen König Adolf von Nassau 1295 seine Erbansprüche auf Schlesien wiederholt bestätigen ließ, nahm Bolko gegenüber Wenzel eine feindliche Haltung ein. Bolko befürchtete einen Einmarsch des Böhmenkönigs und besetzte deshalb den Pass von Landeshut. Da er sich zur Selbstverteidigung nicht stark genug fühlte, stellte er sein Land 1296 unter den Schutz des Papstes, was Bonifaz VIII. am 1. Februar 1296 urkundlich bestätigte. Durch die Rodung des Grenzwaldes sowohl von böhmischer als auch von schlesischer Seite entfiel die natürliche Grenze zu Böhmen. Deshalb legte Bolko zur Sicherung seines Landes entlang der Grenze Burgbezirke an, die der Landesverteidigung dienen sollten und ließ die Städte mit Wällen und Gräben befestigen. Da die Burg Vriburg bei Freiburg den Anforderungen einer Schutzburg nicht entsprach, errichtete er auf dem höher gelegenen Fürstenberg die Burg Fürstenberg, die zum Stammsitz der Schweidnitzer Herzöge wurde. Seinen Titel Herzog von Schlesien ergänzte er um den Zusatz von Fürstenberg.

Nach dem Tod seines Bruders Heinrich V. 1296 wurde Bolko Vormund von dessen unmündigen Kindern und damit auch Regent der Herzogtümer Breslau, Liegnitz und Brieg. Die Bürger von Breslau, die eine Verbindung mit Prag anstrebten, verweigerten ihm zunächst die Anerkennung, unterwarfen sich jedoch, nachdem die erwartete Unterstützung aus Böhmen ausblieb.

Zu den bereits existierenden Zisterzienserabteien Heinrichau und Kamenz gründete Bolko 1292 in der Nachfolge der Opatowitzer Benediktiner 1292 das Kloster Grüssau. 1295 gründete er in Strehlen ein Klarissenkloster.

Bolko starb im Alter von etwa 48 Jahren und wurde im Kloster Grüssau bestattet, dessen großherziger Gönner er gewesen war. Unter Abt Benedikt II. Seidel wurde 1735–1747 neben der Klosterkirche ein Mausoleum (Fürstenkapelle) errichtet, in dem die Sarkophage von Bolko I. und seinem Enkel Bolko II. sowie Marmorskulpturen ihrer Ehefrauen aufgestellt wurden.

Bolko hinterließ die drei unmündigen Söhne Bernhard, Heinrich und Bolko. Über sie übernahm Bolkos Schwager Hermann von Brandenburg die Vormundschaft, die er durch seinen Hauptmann Hermann von Barby verwalten ließ. Die Vormundschaft über die noch minderjährigen Kinder Heinrichs V. übernahm König Wenzel. Damit verstärkte sich sein Einfluss in Schlesien.

Literatur

• Colmar Grünhagen: Bolko I. In: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Band 3, Duncker & Humblot, Leipzig 1876, S. 105 f.
• Hans Jürgen Rieckenberg: Bolko I.. In: Neue Deutsche Biographie (NDB). Band 2, Duncker & Humblot, Berlin 1955, ISBN 3-428-00183-4, S. 431 (Digitalisat).
• Historische Kommission für Schlesien (Hrsg.): Geschichte Schlesiens, Bd. 1, Sigmaringen 1988, ISBN 3-7995-6341-5
• Hugo Weczerka (Hrsg.): Handbuch der historischen Stätten. Band: Schlesien (= Kröners Taschenausgabe. Band 316). Kröner, Stuttgart 1977, ISBN 3-520-31601-3.
• Rudolf Žáček: Dějiny Slezska v datech. Praha 2004, ISBN 80-7277-172-8

Bolko (Bolesław) I Surowy (Srogi) lub jaworski (ur. pomiędzy 1252 a 1256, zm. 9 listopada 1301) – od 1278 roku książę jaworski, w latach 1278–1281 i od 1286 roku lwówecki, od 1291 roku świdnicki, opiekun księstwa wrocławskiego i legnickiego od 1296 roku.

Życiorys

Państwo Bolka I Surowego w latach 1296–1301. Uwaga! Nad Legnicą i Wrocławiem tylko z tytułu opieki nad małoletnimi bratankami (czerwony kolor).
Bolko I był drugim pod względem starszeństwa synem księcia legnickiego Bolesława II Rogatki i Jadwigi z Anhaltu. Do śmierci ojca Bolko pojawia się w źródłach bardzo rzadko, gdyż prawdopodobnie był jeszcze zbyt młody, by aktywnie uczestniczyć w awanturniczej polityce Bolesława Rogatki. Możemy tylko przypuszczać, że brał udział w zwycięskiej bitwie pod Stolcem wiosną 1277 roku.

25 grudnia 1278 roku zmarł Bolesław Rogatka. Bolkowi I z dziedzictwa ojcowego dostało się wraz z młodszym bratem Bernardem księstwo jaworskie, podczas gdy Henryk V Brzuchaty zadowolił się Legnicą. Zgodne współrządy księcia jaworskiego z bratem trwały do 1281 roku, kiedy nastąpił nowy podział dzielnicy i wydzielenie Bernardowi Lwówka Śląskiego.

Jednym z pierwszych zadań, przed jakim stanął Bolko, była ochrona swojego skromnego dziedzictwa przed rosnącą potęgą księcia wrocławskiego Henryka IV Probusa. W tym celu postanowił związać się sojuszem z margrabiami brandenburskimi. Współpraca została podkreślona zaręczynami zawartymi 19 kwietnia 1279 roku w Szpandawie z Beatrycze – córką Ottona V Długiego z dynastii askańskiej. Z powodu małoletności oblubienicy i bliskiego pokrewieństwa formalny ślub został zawarty ponad pięć lat później 4 października 1284 roku w Berlinie (choć dyspensa papieska zezwalająca na ślub wyszła dopiero w 1285 roku). Zbliżenie do Askańczyków zaowocowało wkrótce zaangażowaniem się Bolka w zbrojny konflikt z władcą niemieckim Rudolfem I Habsburgiem i Henrykiem IV Probusem. Wyprawa na Wrocław w 1280 roku i na Pragę w roku następnym zamiast spodziewanych sukcesów przyniosła jedynie odwetowe działania księcia wrocławskiego.

W 1286 roku zmarł bezpotomnie książę lwówecki Bernard Zwinny. Całość księstwa, zapewne zgodnie z umową zawartą ok. 1281 roku zajął Bolko I, dzięki czemu powierzchnia jego państwa wzrosła prawie dwukrotnie.

W drugiej połowie lat 80. Bolko I, chcąc uniknąć zagrożenia ze strony rosnącego w siłę Henryka IV, zaczął się zbliżać do władcy Czech Wacława II. Kilkakrotnie podróżował do Pragi i uczestniczył w wielu uroczystościach, które się odbywały na tamtejszym dworze – np. w 1289 roku brał udział w hołdzie lennym składanym przez Kazimierza bytomskiego Wacławowi II. Sam jednak oparł się dominacji Pragi, choć z bliskich stosunków wyniósł drobne korzyści jak choćby dzierżawę pogranicznych terenów czeskich – z grodem Schombergiem (dziś Chełmsko Śląskie) na czele.

Kolejną zmianę w polityce Bolka I przyniosła niespodziewana bezpotomna śmierć w czerwcu 1290 roku Henryka IV Probusa. Nowym dziedzicem księstwa wrocławskiego wbrew testamentowi został brat Bolka Henryk V Brzuchaty, który jednak musiał stawić czoła części możnych wrocławskich oraz prawowitemu spadkobiercy Probusa Henrykowi III Głogowczykowi. Bolko zdecydował się udzielić bratu pomocy. Cena za nią była dość wysoka, gdyż dopiero po otrzymaniu Świdnicy, Ząbkowic, Ziębic i Strzelina wysłał oddziały posiłkowe do Wrocławia i Legnicy. Pomoc dla Henryka V była jednak niewystarczająca i nie zapobiegła utracie części księstwa na rzecz Głogowczyka. Nie pomógł bratu, gdy ten został uwięziony w Głogowie w żelaznej klatce.

Lata 90. to również okres pogorszenia stosunków z sąsiednimi Czechami. Nie znamy przyczyn tego stanu rzeczy, prawdopodobnie mogło tutaj chodzić o próbę podporządkowania władcy jaworsko-świdnickiego. Bolko w celu zabezpieczenia swojej dzielnicy rozpoczął jej intensywną fortyfikację (m.in. budując zamki we Wleniu, Świdnicy, Strzegomiu i Kamiennej Górze). Wszystko układało się dobrze aż do momentu, kiedy Bolko próbował przejąć w pełni kontrolę nad kasztelanią nysko-otmuchowską należącą z woli Henryka IV Probusa do biskupa wrocławskiego. Urażony w swoich ambicjach biskup zdecydował się użyć największego dostępnego mu oręża i w 1294 roku obłożył księcia klątwą, a cały kraj interdyktem. Nie mając wyboru, Bolko ustąpił i wycofał się z zajętych biskupich zamków, sprawa miała jednak swój niespodziewany ciąg dalszy. Mianowicie polityką Bolka poczuł się zaniepokojony Wacław II i na początku 1295 roku wypowiedział mu wojnę. Władca czeski nie spodziewał się z pewnością znacznego oporu, tym większe było jego zaskoczenie skuteczną obroną księcia jaworskiego. W wojnie z Czechami doskonale sprawdziły się wybudowane przez Bolka fortyfikacje. Do ostatecznego powstrzymania interwencji czeskiej doszło pod Kamienną Górą. Książę jaworski okazał się również wytrawnym politykiem, gdyż kolejnym jego krokiem było zwrócenie się do papieża Bonifacego VIII z prośbą o opiekę, co ostatecznie skłoniło Wacława II do szukania ugody. Pokój podpisano zapewne na początku 1297 roku, skoro 2 czerwca tegoż roku widzimy Bolka na koronacji Wacława II w Pradze.

Na początku 1296 roku zmarł Henryk V Brzuchaty, pozostawiając trójkę małoletnich synów. Na opiekuna wybrał swojego najbliższego krewnego, księcia jaworskiego Bolka, przekazując jednocześnie rządy we Wrocławiu. Również w tej sytuacji Bolko starał się wydobyć jak najwięcej korzyści, wymuszając od konającego brata gród w Sobótce. Przejęcie władzy w księstwach brata nie odbyło się jednak bezproblemowo, gdyż Bolko musiał najpierw pokonać opór potężnych możnych wrocławskich, którzy obawiali się, że znany z twardych rządów władca podobne porządki będzie chciał wprowadzić i w tym mieście. Wkrótce doszło też do wojny z Henrykiem III Głogowczykiem pragnącym wykorzystać trudności księcia jaworskiego. Także w tym wypadku sukces Bolka był pełny, gdyż nie tylko udało mu się odeprzeć najazd władcy Głogowa, ale dodatkowo zajął grody w Chojnowie (przyłączonym do dzielnicy bratanków) i Bolesławcu.

Do uregulowania napiętej sytuacji na Śląsku doszło w marcu 1297 roku na zjeździe dzielnicowym w Zwanowicach, gdzie doszło do ostatecznej ugody z księciem głogowskim. Ostatnie lata życia Bolko I poświęcił na umacnianie swojej pozycji najpotężniejszego księcia śląskiego, czego wyrazem było ponowne uznanie się za lennika papieskiego 21 marca 1299 roku.

Bolko I Surowy zmarł nagle 9 listopada 1301 roku i został pochowany w klasztorze cystersów w Krzeszowie. Pozostawił po sobie trzech synów: Bernarda, Henryka i Bolka II (miał także czwartego syna również Bolka zmarłego w dzieciństwie) oraz pięć córek (były to: Judyta – żona Stefana I Wittelsbacha, Beatrycze – żona cesarza rzymskiego i księcia Bawarii Ludwika IV, Anna – opatka klasztoru klarysek w Strzelnie oraz Elżbieta Piastówna, matka Bogusława V Pomorskiego. Małgorzata zmarła w dzieciństwie.) Opiekę nad potomstwem przejął wraz matką szwagier Bolka margrabia brandenburski Herman (nad księstwem wrocławskim i legnickim rządy opiekuńcze roztoczył król czeski Wacław II). Wdowa po Bolku Beatrycze po odchowaniu dzieci poślubiła wkrótce księcia kozielskiego Władysława.

Bolko w opinii potomnych zachował się jako władca wybitny, wyróżniający się wśród rozrodzonych krewnych. Był z pewnością niezwykle ambitny, o czym świadczy m.in. bezkompromisowe postępowanie względem brata, z którym nawet w obliczu jego śmierci targował się o kolejne grody. Kiedy jednak przyszło opiekować się bratankami, dbał o to, by zachować dla nich całość dziedzictwa. Był Bolko także nietuzinkowym strategiem i dobrym gospodarzem, dzięki czemu najbiedniejsza dotąd część Dolnego Śląska mogła niebawem (za rządów wnuka Bolesława – Bolka II świdnickiego) pokusić o ostatnią próbę skonsolidowania Śląska w opozycji do Czech.

Fundator zamków obronnych księstwa
W połowie XIII wieku książę Bolko I nakazał zbudować sieć murowanych umocnień, przemyślanych jako łańcuch umocnień obronnych księstwa. Sieć twierdz składała się z zamków:

• w Bardzie
• w Bolesławcu
• w Chocianowie (północna rubież domeny Bolka)
• Castrum Novum w Chałupkach
• Cisy
• Grodno
• w Kątach
• Quingenburg
• w Niemczy
• Nowy Dwór
• Radosno
• Rogowiec

Oprócz wymienionych do sieci należały zamki leżące wewnątrz państwa oraz starsze użytkowane już przez przodków Bolka.

Warownie położone na granicy południowej pomyślane były jako zapewniające porządek na pograniczu. Obok funkcji obronnych wprowadzały bezpieczeństwo dla nielicznych w górach osadników. Obecność załóg wojskowych wprowadzała mir drogowy na szlakach handlowych wiodących górami z południa, gwarantując stałość, regularność handlu ważnego w prowadzonej przez księcia Bolka gospodarce.