Erich von Falkenhayn

17.04.1880 Oldenburgisches Infanterie-Regiment Nr. 91 - Oldenburg 17.04.1880 Sekonde-Lieutenant 16.06.1884 Bezirkskommando Oldenburg II (Adjutant) 30.05.1887 Oldenburgisches Infanterie-Regiment Nr. 91 - Oldenburg 01.10.1887 Preußische Kriegsakademie - Berlin 21.07.1890 Oldenburgisches Infanterie-Regiment Nr. 91 - Oldenburg 21.09.1889 Premier-Lieutenant 22.03.1891 Großer Generalsstab - Berlin 25.03.1893 Hauptmann 01.02.1894 IX. Armeekorps - Altona (on Graf von Waldersee's general staff) 12.09.1895 Infanterie-Regiment ,,von Borcke” (4. Pommersches) Nr. 21 - Thorn (Coy Cdr) 25.06.1896 zur Disposition gestellt: Instructional Officer attached to Chinese Army 25.03.1899 Military Attache - Qingdao, Kiao-Chau China 25.03.1899 Major 24.02.1900 Großer Generalsstab - Berlin 29.03.1900 XIV. Armeekorps - Karlsruhe (on Adolf von Bülow's general staff) 09.07.1900 Ostasiatisches Expeditionskorps: Boxeraufstand (East Asian Expedition Corps, on Lessel's general staff) 18.10.1903 Infanterie-Regiment Nr. 92 - Braunschweig (Coy Cdr) 15.09.1905 Oberstleutnant 10.04.1906 Großer Generalsstab - Berlin (Section Chief) 22.03.1907 XVI. Armeekorps - Metz (Max von Prittwitz und Gaffrons' Chief of General Staff) 18.05.1908 Oberst 27.01.1911 4. Garde-Regiment zu Fuß - Berlin (Cdr) 20.02.1912 IV. Armeekorps - Magdeburg (Friedrich Sixt von Armin's Chief of General Staff) 22.04.1912 Generalmajor 07.07.1913 Preußisches Kriegsministerium - Berlin (Prussian Minister of War, replaced von Heeringen) 07.07.1913 Generalleutnant 02.08.1914 Großes Hauptquartier, Preußischer Kriegsminister (Prussian Minister of War, mobilized with Great HQ) 14.09.1914 Großes Hauptquartier, Chef des Generalstabes (Chief of General Staff of the Field Army, replaced Helmuth von Moltke) 20.01.1915 General der Infanterie 06.09.1916 9. Armee (replaced Prince Leopold von Bayern) 09.07.1917 Heeresgruppenkommando "F" - "Yildirim" (Palestine) 09.07.1917 Generalfeldmarschall (Turkish Army) 04.03.1918 10. Armee (replaced Hermann von Eichhorn) 25.02.1919 Offizier von der Armee

http://en.wikipedia.org/wiki/Erich_von_Falkenhayn

Erich von Falkenhayn (11 September 1861 – 8 April 1922) was a German soldier and Chief of the General Staff during World War I. He became a military writer after World War I.

Early life

Born in Burg Belchau near Graudenz in the Province of Prussia, Falkenhayn became a career soldier. Between 1896 and 1903 he served in Qing China, and saw action during the Boxer Rebellion. Afterwards, the Army posted him to Brunswick, Metz, and Magdeburg, with ever-increasing rank. In 1913, he became Prussian Minister of War, in which capacity he acted as one of the key players in the genesis of World War I when the assassination of Archduke Franz Ferdinand in Sarajevo took place. Like most German military, he did not then count on an overall war, but he very soon embraced the idea and belonged to those pushing Kaiser Wilhelm II to declare war.

Chief of Staff

Falkenhayn succeeded Moltke as Chief of the General Staff of the German Army after the Battle of the Marne on 14 September 1914. Confronted with the failure of the Schlieffen Plan due to Moltke's interference, he attempted to outflank the British and French in the "Race to the Sea", a series of engagements throughout northern France and Belgium in which each side tried to turn the other's flank until they reached the coastline. The British and French eventually stopped the Germans at the First Battle of Ypres (October–November 1914).

Falkenhayn preferred an offensive strategy on the Western Front while conducting a limited campaign in the east: he hoped that Russia would accept a separate armistice more easily if it had not been humiliated too much. This brought him into conflict with Hindenburg and Ludendorff, who favored massive offensives in the east. Eventually – either in the hope that a massive slaughter would lead Europe's political leaders to consider ending the war, or that losses would in the end be less harmful for Germany than for France – Falkenhayn staged a massive battle of attrition, as claimed in his post-war memoires, at Verdun in early 1916. Although more than a quarter of a million soldiers eventually died – for which Falkenhayn was sometimes called "the Blood-Miller of Verdun" – neither side's resolve was lessened, because, contrary to Falkenhayn's assumptions, the Entente was able to replace their dead with fresh "human material" via the Noria system, which refers to French General Phillippe Pétain's practice of allowing a unit to remain for only a few days in an area of intense combat before it was replaced. Thus, troops were rotated between the front line and the rear, analogous to the operation of a "noria", a type of water wheel that transports water.

After the failure at Verdun, coupled with several reverses in the east and incessant lobbying by Hindenburg and Ludendorff, Falkenhayn was replaced as Chief of Staff by Hindenburg.

Later career

Falkenhayn then assumed command of the Ninth Army in Transylvania, and in August launched a joint offensive against Romania with von Mackensen. Falkenhayn's forces captured the Romanian capital of Bucharest in less than four months.

Following this success, Falkenhayn went to take military command in then-Turkish Palestine, where he eventually failed to prevent the British under General Edmund Allenby from conquering Jerusalem in December 1917.

In February 1918, Falkenhayn became commander of the Tenth Army in Belarus, in which capacity he witnessed the end of the war. In 1919, he retired from the Army and withdrew to his estate, where he wrote several books on war, strategy, and his autobiography. His war memoirs were translated into English as "Critical decisions at General Headquarters". With the benefit of hindsight he remarked that the German declarations of war on Russia and France in 1914 were "... justifiable but over-hasty and unnecessary".

He died in 1922 at Schloss Lindstedt near Potsdam.

Assessment

Falkenhayn in many ways typified the Prussian generals; a militarist in the literal sense, he had undeniable political and military competence but showed contempt toward democracy and the representative Reichstag. In a book on Falkenhayn's strategy, Foley (2005) argues that the Allies, who had larger resources, copied and successfully used Falkenhayn's "blood-mill" approach; in that sense his method would, indirectly, have led to Germany losing World War I.

Militarily, Falkenhayn had a mixed record. His offensive at Verdun proved a strategic failure, although Allied casualties were significantly higher than that of the Germans. His defence of Palestine in 1917 was also a failure - though it must be admitted that his forces (which belonged to the Ottomans) were both outnumbered and out-classed; casualties were fairly equal in number, as well. On the other hand, his planning and subsequent conquest of Romania was a near perfect example of how to conduct an offensive against superior forces, considering additionally that he had little hand in planning the war effort. Winston Churchill considered him to be the ablest by far of the German generals in World War I. Dupuy also ranks him near the top of the German commanders, just below Paul von Hindenburg and Erich Ludendorff (The Encyclopedia of Military History, p. 915).

All sources portray Falkenhayn as a loyal, honest, and punctilious friend and superior. His positive legacy is his conduct during the war in Palestine in 1917. As his biographer Afflerbach claims, "An inhuman excess against the Jews in Palestine was only prevented by Falkenhayn's conduct, which against the background of the German history of the 20th century has a special meaning, and one that distinguishes Falkenhayn." (1994, 485)

pruski generał piechoty z 1915 (generał pułkownik), w latach 1914-1916 naczelny dowódca armii niemieckiej. Turecki marszałek armii.

W 1872 wstąpił do prestiżowej pruskiej szkoły kadetów w Chełmnie nad Wisłą, następnie wysłany do centralnej szkoły kadetów w Berlinie. Służbę wojskową rozpoczął w 1880 r. W 1890 r. ukończył Akademię Sztabu Generalnego. W latach 1896 - 1899 był instruktorem w armii chińskiej, a w czasie powstania bokserów pracował w l. 1900 - 1901 w sztabie niemieckich sił interwencyjnych. Po powrocie do kraju służył w niemieckim Sztabie Generalnym. Od czerwca 1913 r. (do stycznia 1915) pełnił funkcję pruskiego ministra wojny.

Niepowodzenie niemieckiej ofensywy pod Marną, w początku września 1914 r. spowodowało, że cesarz Wilhelm II zdymisjonował poprzedniego szefa Sztabu Generalnego Helmutha von Moltke i 14 września 1914 r. zastąpił go Falkenhaynem. Uznając front zachodni za najważniejszy, nowy wódz naczelny podjął wkrótce kolejną próbę rozstrzygnięcia wojny na Zachodzie, usiłując odciąć Anglików i Francuzów od dostępu do morza ("wyścig ku morzu"). Próba ta nie powiodła się, więc Falkenhayn przyjął strategię powstrzymywania przeciwnika na froncie zachodnim i prowadzenia aktywnych działań na innych frontach, głównie na wschodnim, przez co zamierzał zmusić Rosję do przyjęcia odrębnego pokoju. W 1915 r. przygotował zwycięskie ofensywy na froncie wschodnim oraz doprowadził do zajęcia Serbii. Znalazł się jednak w konflikcie z naczelnym dowództwem na froncie wschodnim - Hindenburgiem i Ludendorffem, ponieważ sprzeciwiał się skierowaniu całego wysiłku przeciw Rosji. Nie wierzył bowiem w możliwość odniesienia pełnego zwycięstwa nad tym państwem i obawiał się osłabienia frontu zachodniego. Oczekując na rozstrzygnięcie polityczne z Rosją, zdecydował się osłabić aliantów zachodnich: poprzez ataki łodzi podwodnych na żeglugę angielską oraz przez "wykrwawienie" armii francuskiej. Temu drugiemu celowi służyła ofensywa pod Verdun rozpoczęta w lutym 1916 r.

Porażka tego planu, ofensywa Brusiłowa na wschodzie i przystąpienie do wojny Rumunii poderwały zaufanie do Falkenhayna jako naczelnego wodza. Naciski ze strony polityków i wojskowych spowodowały, że 29 sierpnia 1916 r. Falkenhayn został zdymisjonowany. Zastąpili go Hindenburg i Ludendorff.

Falkenhayna mianowano dowódcą 9 Armii walczącej przeciwko Rumunii (wrzesień 1916 - czerwiec 1917) gdzie, wspólnie z Grupą gen. E. von Mackensena odniósł znaczące sukcesy, pokonując armię rumuńską i zdobywając Bukareszt. Wiosną 1917 r. wyjechał do Turcji. Tam został wyznaczony na naczelnego dowódcę niemiecko tureckiej Grupy Armii Palestyna (zw. także Falkenhayn, w Turcji zwana Jilderim - Błyskawica) w składzie: 6 i 7 Armii (47 tys. żołnierzy, 308 armat. W październiku w skład Grupy weszła 7 Armia turecka (dowódca gen. Fewzi-pasza) i 8 Armia niemiecka (dowódca gen. F. Kress von Kresejeshten, a w grudniu weszła 4 Armia turecka (dowódca gen. Dżemal-pasza) po rozformowaniu grupy Wojsk "Syria". Początkowo Grupa Wojsk Falkenhayna miała nacierać na opanowany przez Anglików Bagdad, jednak operacja nie doszła do skutku. W związku z operacją zaczepną wojsk angielskich na Syryjsko-Palestyńskim Teatrze Działań Wojennych Grupę przerzucono na ten kierunek. W związku z niepowodzeniami w lutym 1918 r. został odwołany. Przed końcem wojny dowodził jeszcze od 5 marca 1918 niemiecką 10 Armią stacjonującą początkowo na Ukrainie, a nacierająca w Białorusi na kierunku Mińska. Do 2 kwietnia wojska Falkenhayna wzięły do niewoli ok. 82 tys. żołnierzy, zdobyły ok. 800 tys. karabinów, ok. 10 tys. karabinów maszynowych, 3 mln. pocisków i ok. 100 mln. amunicji. Został wyznaczony na administratora wojennego Białorusi. Odtworzył system administracji carskiej w podległej Białorusi. Walczył z partyzantką sowiecką. Wprowadził rządy okupacyjne. W związku z zakończeniem I wojny światowej, w listopadzie 1918 rozpoczął ewakuację wojsk niemieckich z Białorusi (21.11 opuścił Połock, 22.11 - Rogaczew, 3.12 - Borysów, 10.12 - Mińsk). Do końca lutego wycofał wojska z całej Białorusi. 28 lutego 1919 przekazał dowodzenie armią.

W stan spoczynku przeszedł 5 czerwca 1919 r. Po wojnie opublikował wspomnienia "Niemieckie naczelne dowództwo w latach 1914-1916" (1920, wyd. polskie 1926 w tłum. B. Merwina). Bibliografia

   Piotr Mikietyński: Niemiecka droga ku Mitteleuropie. Polityka II Rzeszy wobec Królestwa Polskiego (1914-1916). Kraków: 2009, s. 269. ISBN 978-83-88737-09-1.

   Bolszaja Sowietskaja Encykłopedia t. 27 Moskwa 1977,

   K. A. Zalesskij, I mirowaja wojna. Prawitieli i wojennaczalniki. Wyd. "WECZE" Moskwa 2000