Evert Gerardus 'Eef' Dolman

22 februari de geboortedag van:

Evert Dolman (1946, overleden 12.05.1993)

Als amateurrenner gold Evert "Eef" Dolman als een wereldtopper. Hij werd tweemaal Nederlands kampioen en en veroverde in 1966 op de Nurnburgring de wereldtitel. In 1964 werd hij met een tijd van 2 uur 26 minuten Olympisch kampioen op de 100 km ploegentijdrit samen met Gerben Karstens, Bart Zoet en Jan Pieterse. De Rotterdammer begon drie jaar later zijn profloobaan bij de Televisier-Batavus ploeg. Dat jaar won hij een etappe in de Ronde van Spanje. In de 6e rit van Albacete naar Benidorm was Dolman de snelste, voor de uiteindelijke eindwinnaar Jan Janssen.. In 1968 werd hij Nederlands Kampioen, maar hij werd bij de dopingcontrole betrapt op fraude. Een jaar erop haalde hij zijn sportieve revanche door opnieuw de titel te veroveren. In 1971 won Dolman de Ronde van Vlaanderen, wat een toevalsoverwinning genoemd werd. Dat niet iedereen hem deze mooie overwinning gunde blijkt uit het gegeven dat de Vlaamse schrijver Rik Vanwalleghem in “Het Wonder van Vlaanderen, het epos van de ronde” deze edite als ‘een der zwakste Rondes’ ooit betitelt. Evert Dolman nam vier maal deel aan de Ronde van Frankrijk. Hij volbracht alle vier zijn deelnames (68-69-70-72). In 1968 zou hij als knecht een belangrijke bijdrage leveren aan de Tourzege van Jan Janssen, maar wist nooit een rit te winnen. In 1969 was hij nog dicht bij een ritzege in de etappe van Bordeaux naar Brive, maar was het de Brit Barry Hoban die won.

Dolman overleed op 12 mei 1993 op 47-jarige leeftijd.

De Burgerlijke Stand van 22 februari

Evert Dolman (1946, overleden 12.05.1993)

Eeffie was een fenomeen in de geschiedenis van de wielersport. Een zeer intelligente jongen die al heel jong tot opzienbarende prestaties kwam. Hij kon zich als geen ander voorbereiden op de koers die hij wilde winnen, want wat in zijn kop zat, zat niet in zijn kont. Al zijn kennis op het gebied van materiaal, voeding, verzorging en preparatie verzamelde hij met experimenteren. Hij luisterde zelden naar anderen, want het conservatisme van de wielersport verafschuwde hij. Nadat hij twee keer op doping was betrapt, voltooide hij zijn verdere carrière naturel, volgens zijn vrouw Sissy met wie ik daarover een lang gesprek heb gehad. Toch kreeg hij het imago van een onverbeterlijke slikker en spuiter. Als je met Wout Verhoeven over Eeffie praat, dan wordt het snel emotioneel want Wout was verantwoordelijk voor de wonderfiets waarop Eef in 1966 wereldkampioen werd. Hij overleed in 1993 aan de ziekte van Pick. Lees zijn hele verhaal in Wielerhelden van Oranje

KORTENHOEF (1 augustus).1970

       EEF DOLMAN DACHT AAN „MARKTWAARDE" IN KORTENHOEF

Zo vlak voor het wereldkampioenschap op de weg voor professionals doet het prettig aan dat ook de gekozen Eef Dolman weer in een grote vorm steekt. De Rotterdamse Limburger, met vrouwlief Sisi en zoon Lars nog steeds in Alimmen woonachtig en met een unieke staat van dienst -(amateurwegkampioen van Nederland 1964 en 1965, Olympisch ploegentijdrit­kampioen 1964, wereldkampioen bij de amateurs op de weg. 1966, professional-wegkampioen,1968 - in 1967 titel ontt­nomen wegens de ,suikerpot" - verder winnaar van enkele belangrgke amateurklassiekers en eindtriomfator in de Ronde van Belgisch Luxemburg 1966) achter de rug, toont nog steds zijn metier allerbest aan te kunnen.

Hij volbracht de Tour de France (werd 32e-en,daarmede 4e Nederlander) en heeft op de hem zo bekende wijze zijn zinnen op de wereldtitel gezet. Althans Eef, de man die voor velen in de wielersport een compleet raadsel is, maar voor hen met wie hij om wil gaan gewoon een “moordvent", denkt sterk in die richting. (Hij heeft het zelfs dringend nodig omdat er ontslag (dat is dan weer eens iets anders dan opslag) voor hem dreigt.) De jongste jongste Tour de France heeft geleerd dat het tussen hem en Riny Wagtmans helemaal niet botert. Ook dat Dolman zich al enigszins op het uittrekken van de Willem II-Gazelle-trui had voorbereid, daar er over eventuele ver­lenging van zijn contract niet word gesproken en zich daarover terecht ongerust maakte, Misschien heeft Eef Dolman (tekent zeer waarschijnlijk bij Mars-Flandria) door dit alles net de prikkel gekregen, welke hij nodig heeft om straks in Leicester voor een grote verrassing te gaan zorgen. Zover is het evenwel nog niet, maar in Kortenoef, waar het in de eindfase bij een kopgroep wegliep, stak hij zijn groeiende vorm niet onder stoelen of banken

Wanneer Eef Dolman in 1971 zijn gloriedag als professioneel wielrenner beleeft en de Ronde van Vlaanderen op zijn naam schrijft, kan hij onmogelijk echt blij zijn. Daarvoor is er in zijn leven al teveel gebeurd.

Zijn grote zege vervult hem van een bitterheid die jaren heeft liggen gisten.

Achttien jaar is Eef Dolman als hij in Tokyo Olympisch kampioen wordt op de honderd kilometer ploegentijdrit. Baardloos nog, een jongen in een wereld van volwassenen. Met ploeggenoten als Karstens, Zoet en Pieterse is hij de sterkste in de stromende regen van Hachioji.

Later, wanneer de Hollandse jongens op het podium staan, zien ze Herman Kuiphof naderen. Kuiphof stelt de renners allemaal één vraag. Aan Eef vraagt hij of het zwaar geweest is. Neuh, antwoordt Eef, die dan nog Evert heet. Zwaar niet echt.

Eef Dolman is een vat vol bravoure. Wanneer hij iets wil, dan krijgt hij het. Dus wanneer bekend wordt dat het WK in 1966 op de Nürburgring wordt georganiseerd, kondigt hij onmiddellijk aan dat hij daar, in Duitsland, wereldkampioen wil worden. Meermalen reist hij af naar Frankfurt en rijdt eindeloze, eenzame rondjes op het parkoers. Alles in dienst van het doel. Alles in dienst van zijn bravoure.

Natuurlijk slaagt hij in zijn opzet. Hij is Eef Dolman, tenslotte.

Een jaar later wordt hij Nederlands kampioen bij de profs, maar na afloop wordt hij betrapt op het geknoei met dopingflesjes. In de kranten wordt hij afgeschilderd als een tricheur, een valsspeler, een schandelijk sujet.

Wanneer hij open kaart speelt over de medicinale mores in het peloton, wordt dat hem bovendien niet in dank afgenomen. De bravoure van Eef Dolman wordt als een krukje onder hem vandaan geslagen. Eef Dolman is van de ene dag op de andere persona non grata, het zwarte schaap in de wielerfamilie.

Een jaar later keert hij terug. En wordt nogmaals Nederlands kampioen. Bestaat er een betere doping dan revanche? In de Tour werkt Eef vervolgens aan zijn resocialisatie, door Jan Janssen naar de eerste Hollandse Tourzege te piloteren. Hij is in grandioze vorm, langzaam keert er iets van Dolmans oude bravoure terug.

Maar toch: de lol van Tokyo, de drive van de Nürburgring; ze zijn verdwenen, achtergebleven in een verleden vol opgewekte brutaliteit.

Als hij 27 is, stopt Eef Dolman met wielrennen. Hij heeft er geen zin meer in.

Na Eef is het de beurt aan zijn vrouw Sissy. Wanneer zij op een goede dag een sportschool binnenwandelt en een groepje mannen met powerlifting bezig ziet, is ze verkocht. Sissy doet ook een poging en wordt aangeschoten door een sportleraar.

Of ze wel weet hoe goed ze is. Vijftig kilo erbij en ze heeft een wereldrecord te pakken.

Ze besluit zich te gaan toeleggen op het optillen van dingen. En met succes: Sissy wordt wereldkampioene. Langs de zijlijn staat haar coach, tevens man, tevens Evert Dolman. Hij is trots.

Eef Dolman wordt niet oud; zijn lot blijkt een noodlot. Nauwelijks 47 jaar is hij als hij in 1993 sterft aan de ziekte van Pick, een hersenaandoening die hem de laatste jaren van zijn leven in een verpleeghuis voor demente bejaarden laat doorbrengen.

Veel mensen ziet hij niet meer, Eef Dolman is voor de wielerwereld nog slechts een vergeelde ansicht met een vouw in de bovenhoek. Zijn jongensachtige bravoure uit Tokyo is verkruimeld en door de wind meegevoerd.