Feliks Jan Bentkowski h. Prawdzic

Feliks Jan Bentkowski pseud. i krypt.: F. B., Niebylski, X. J., (ur. 27 maja 1781 w Lubartowie, zm. 28 sierpnia 1852 w Warszawie) – historyk literatury, bibliograf, językoznawca i archiwista.

Syn oficjalisty Józefa Sanguszki i Marianny z Nowickich. Pierwsze nauki pobierał w szkołach pijarskich i pojezuickich w Warszawie. W roku 1797 objął posadę nauczyciela domowego u Ignacego Tiede, skierniewickiego plenipotenta arcybiskupa I. Krasickiego. Wykształcenie średnie uzupełnił w Instytucie Pedagogicznym w Sulechowie nad Odrą (Züllichau), gdzie jednocześnie uczył języka polskiego w niższych klasach.

W latach 1802-1803, jako stypendysta rządu pruskiego, studiował w Niemczech na Uniwersytecie w Halle, był też tam lektorem języka i literatury polskiej. Wrócił do kraju i w roku 1803 został powołany na profesora języków starożytnych i niemieckiego w Liceum Warszawskim. Od września roku 1807 wykładał tamże język i literaturę polską. 15 września roku 1809 został mianowany profesorem literatury polskiej i powszechnej oraz objął stanowisko kierownika nauczania języka polskiego, stylu i literatury (kierownictwo to częściowo, w zakresie nauczania języka i stylu przekazał w roku 1811 W. A. Szweykowskiemu). Od roku 1809 wykładał dodatkowo historię Polski i historię powszechną, a w roku 1810 został kierownikiem nauczania historii i geografii. W roku 1811 Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych zleciło mu przygotowanie podręcznika literatury dla klasy VI szkół wojewódzkich. W latach 1811-1817 sprawował funkcję kierownika biblioteki licealnej. W tym samym czasie pełnił obowiązki nauczyciela w domu Tomasza Ostrowskiego.

W roku 1812 ożenił się z Emilią Zeydler. Jego córka Klementyna wyszła za mąż za Kazimierza Stronczyńskiego.

W roku 1816 Feliks Bentkowski, jako pierwszy został uhonorowany godnością Doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz uzyskał doktorat filozofii (za Historię literatury polskiej...). W tym samym czasie został członkiem-korespondentem Towarzystwa Naukowego Krakowskiego oraz sprawował piecze nad płockim Towarzystwem Naukowym. Od 7 października roku 1817 do roku 1832 był profesorem historii powszechnej na Królewskim Uniwersytecie Warszawskim, od 1821 trzykrotnie był dziekanem Wydziału Nauk i Sztuk Pięknych. Przy Uniwersytecie założył Gabinet Numizmatyczny, którego był dyrektorem. Od roku 1823 był także nauczycielem syna, wielkiego księcia Konstantego.

W 1825 Bentkowski zaprojektował Pomnik Unii Lubelskiej w Lublinie. Wolnomularz (V stopnia), członek lóż masońskich: Wielki Wschód Polski, Rycerze Gwiazdy i Bracia Zjednoczeni na Wschodzie Warszawy. Po przejściu na emeryturę od roku 1833, pełnił funkcję honorowego sędziego pokoju, a od roku 1838 do śmierci, kierował Archiwum Głównym Królestwa Polskiego. Zmarł 28 sierpnia roku 1852 w Warszawie. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 16-6-27/28).

W 1819 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława IV. klasy.