Hans Boner

Jan Boner (Hans Boner, Johann Boner) herbu Bonarowa z Landau in der Pfalz (ur. w 1462, zm. 15 grudnia 1523 w Krakowie) – kupiec krakowski i bankier królewski, żupnik wielicki, wielki żupnik olkuski i dzierżawca olbory olkuskiej w latach 1508-1523, żupnik chęciński, burgrabia i wielkorządca zamku krakowskiego[1] w 1522 roku, starosta oświęcimski, krzeczowski, ojcowski, rabsztyński[2].

Ożeniony ze Szczęsną Morsztynówną, zięć Stanisława Morsztyna rajcy krakowskiego Miał trzech braci; Fryderyka Bonera i Jakuba Andrzeja Bonera (zm. 1517) kupców i bankierów oraz Andrzeja Fabiana humanistę i poetę.

Jan Boner wywodził się z Alzacji. Wraz z braćmi Jakubem i Fryderykiem w drugiej połowie XV wieku osiedlił się we Wrocławiu. 7 lutego1483 roku Jan Boner wyemigrował do Krakowa gdzie przed radą miejską złożył przysięgę stając się obywatelem miasta. Był założycielem polskiej gałęzi rodu Bonerów – rodziny mieszczańskiej, pochodzenia niemieckiego, w późnym średniowieczu osiedlonej na Śląsku i w Małopolsce, od XV wieku jej przedstawiciele odgrywali ważną rolę na dworze Jagiellonów. W 1498 roku stał się członkiem rady miejskiej w Krakowie, a w 1522 wszedł w skład 6-osobowej komisji zarządzającej miejską kasą. W 1506 był posłem miasta Krakowa na elekcję króla Zygmunta Starego. W 1508 na mocy umowy z rodziną Bełzów wszedł w posiadanie kaplicy św. Ducha w Kościele Mariackim przekształcając ją w kaplicę pw. św. Jana Chrzciciela jako mauzoleum rodzinne. Do tego kościoła ufundował również zachowane do dziś stalle przeznaczone dla członków rady miejskiej.

Mieszkając w Królestwie Polskim dorobił się w czasach panowania Aleksandra Jagiellończyka wielkiego majątku na papierniach w Balicach, Bonarce i Kamieniu, będąc równocześnie na mocy królewskiego przywileju wraz z Kacprem Berem i Janem Turzo dostawcą srebra dla królewskiej mennicy. Doprowadził do rozdziału majątku państwowego od finansów prywatnych króla. Majątek swój wielokrotnie powiększył za czasów Zygmunta I Starego przejmując różne nieruchomości głównie za niespłacone pożyczki bankowe. Był właścicielem ogrodu za Bramą Mikołajską, kamienic w Krakowie, Lwowie i Poznaniu. W 1515 został zarządcą żup solnych w Wieliczce, rok wcześniej w 1514 roku uzyskał dla siebie polski indygenat i herb szlachecki Bonarowa. W 1522 został wielkorządcą krakowskim.

Nie posiadając własnych dzieci cały majątek wraz z piastowanymi urzędami przekazał bratankowi Sewerynowi Bonerowi (1486-1549).

Zobacz też

Zamek Odrzykoń

Przypisy

Hieronim Łabęcki, Spisy chronologiczne dawnych żupników w Polsce, w: Biblioteka Warszawska 1859, t. I, s. 826-827. Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku. Spisy". Oprac. Krzysztof Chłapowski, Stefan Ciara, Łukasz Kądziela, Tomasz Nowakowski, Edward Opaliński, Grażyna Rutkowska, Teresa Zielińska. Kórnik 1992, s. 213.