Herzog Wladislaus II. of Opole

Born around 1326-32 - died 1401 in Opole.

The Duke of Opole, colloquially known as Opole at that time. Unlucky in his native principality, and being very ambitious, he left for Hungary in the 1450s. In 1367 he became a palatine of Hungary, which made him the second official after the king in this country.

He was Ludwik's most trusted man. When Kazimierz died, it was Opolczyk who came to Krakow to secure the throne for him, then he contributed to the overthrow of Kazimierz's will, for which Ludwik gave him the land of Wieluń. Soon the ruler of Hungary granted him Red Ruthenia, while taking away the palatine in Hungary. In Rus he made himself known as a good landlord, and he was deeply affected when the estate was received by Ludwik. In return, he received a much more modest granting of Kujawy and Dobrzyń land. Proud and ambitious, he also tried to push his candidacy to the Kraków throne after Ludwik's death, but with little success.

Władysław Opolczyk, Prince of Opole in the years 1326-1401 (as a Czech vassal, formal co-ordination with brothers until 1370), 1367-1372 Hungarian palatine, 1368-1372 in Lubliniec, 1370-1392 in the Wieluń region and Częstochowa, from 1370 (for life) in Bolesławiec, 1372-1378 the ruler of Halych Ruthenia, 1375-1396 in Pszczyna, in 1378 governor of Poland 1385-1392 in Karniów, 1378-1392, prince of Dobrzyn and Kujawy (as a Polish vassal), from 1383 in Głogówek, 1382-1385 regent in Strzelce and Niemodlin, from 1396 in the Duchy of Opole only formally.
http://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adys%C5%82aw_Opolczyk

This article is about a 14th-century noble. For the 13th-century one, see Władysław Opolski.

Portrait of Vladislaus II by Jan Matejko Vladislaus II of Opole (Polish: Władysław Opolczyk, German: Wladislaus von Oppeln, Hungarian: Oppelni László, Ukrainian: Владислав Опольчик) (ca. 1332 – 18 May 1401) was a Duke of Opole from 1356 (as a Bohemian vassal), Count palatine of Hungary during 1367–1372, ruler over Lubliniec since 1368, Duke of Wieluń during 1370–1392, ruler over Bolesławiec from 1370 (only for his life), Governor of Galicia–Volhynia during 1372–1378, ruler over Pszczyna during 1375–1396, Count palatine of Poland in 1378, Duke of Dobrzyń and Kujawy during 1378–1392 (as a Polish vassal), ruler over Głogówek from 1383 and ruler over Krnov during 1385–1392.

He was the eldest son of Duke Bolko II of Opole by his wife Elisabeth, daughter of Duke Bernard of Świdnica.

Sündis umbes 1326-32 – suri 1401. aastal Opoles.

Opole hertsog, tol ajal kõnekeeles Opole. Kuna tal ei vedanud oma koduvürstiriigis ja ta oli väga ambitsioonikas, lahkus ta 1450. aastatel Ungarisse. Aastal 1367 sai temast Ungari palatiin, mis tegi temast selle riigi kuninga järel teise ametniku.

Ta oli Ludwiki kõige usaldusväärsem mees. Kui Kazimierz suri, tuli Opolczyk Krakowisse, et talle trooni kindlustada, seejärel aitas ta kaasa Kazimierzi testamendi kukutamisele, mille eest Ludwik andis talle Wieluńi maa. Varsti andis Ungari valitseja talle Punase Ruteenia, võttes samal ajal ära Ungaris palatiini. Ruteenias kuulutas ta end hea peremehena ja oli sügavalt mõjutatud, kui Ludwik mõisa sai. Vastutasuks sai ta palju tagasihoidlikuma Kujawy ja Dobrzyńi maa toetuse. Uhke ja edasipüüdlikuna püüdis ta ka pärast Ludwiki surma oma kandidatuuri Krakówi troonile suruda, kuid vähese eduga.

Dzimis ap 1326.-32.g.- miris 1401.gadā Opolē.

Opoles hercogs, tolaik sarunvalodā pazīstams kā Opole. Nepaveicās savā dzimtajā Firstistē un būdams ļoti ambiciozs, viņš 1450. gados devās uz Ungāriju. 1367. gadā viņš kļuva par Ungārijas palatīnu, kas viņu padarīja par otro amatpersonu pēc karaļa šajā valstī.

Viņš bija Ludvika uzticamākais cilvēks. Kad Kazimiers nomira, tieši Opolčiks ieradās Krakovā, lai nodrošinātu viņam troni, pēc tam viņš veicināja Kazimiera testamenta gāšanu, par ko Ludviks viņam atdeva Vīluņas zemi. Drīz vien Ungārijas valdnieks viņam piešķīra Sarkano Rutēniju, atņemot Ungārijā palatīnu. Rutēnijā viņš kļuva pazīstams kā labs saimnieks, un viņu ļoti iespaidoja, kad Ludviks saņēma īpašumu. Pretī viņš saņēma daudz pieticīgāku Kujawy un Dobrzyń zemes piešķīrumu. Lepns un ambiciozs viņš arī pēc Ludvika nāves mēģināja virzīt savu kandidatūru uz Krakovas troni, taču nesekmīgi.

Urodzony ok 1326-32 - zmarł 1401 w Opolu.

Książę opolski zwany potocznie już w tamtych czasach Opolczykiem. Nie mając szczęścia w rodzinnym księstwie, a będąc bardzo ambitny, wyjechał na Węgry w latach 50 XIV wieku. W 1367 roku został palatynem Węgier, co czyniło go drugim urzędnikiem po królu w tym państwie.

Był najbardziej zaufanym człowiekiem Ludwika. Kiedy zmarł Kazimierz to właśnie Opolczyk przybył do Krakowa aby zabezpieczyć dla niego tron , wówczas przyczynił się do obalenia testamentu Kazimierza za co Ludwik obdarował go nadaniem ziemi wieluńskiej. Wkrótce władca Węgier nadał mu Ruś Czerwona odbierając jednocześnie palatynam na Węgrzech. Na Rusi dał poznać jako dobry gospodarz, i mocno przeżył odebranie tych włości przez Ludwika. W zamian otrzymał o wiele skromniejsze nadanie Kujaw i ziemi dobrzyńskiej. Dumny i ambitny próbował także przeforsować swoją kandydaturę do tronu krakowskiego po śmierci Ludwika, jednak z marnym skutkiem.

Władysław Opolczyk – książę opolski w latach 1326-1401 (jako lennik czeski, do 1370 formalne współrządy z braćmi), 1367-1372 palatyn węgierski, 1368-1372 w Lublińcu, 1370-1392 w ziemi wieluńskiej i Częstochowie, od 1370 (dożywotnio) w Bolesławcu, 1372-1378 wielkorządca Rusi Halickiej, 1375-1396 w Pszczynie, w 1378 wielkorządca Polski 1385-1392 w Karniowie, 1378-1392, książę dobrzyński i kujawski (jako lennik Polski), od 1383 w Głogówku, 1382-1385 regent w Strzelcach i Niemodlinie, od 1396 w księstwie opolskim tylko formalnie. http://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adys%C5%82aw_Opolczyk

Ten artykuł dotyczy czternastowiecznego szlachcica. O XIII-wiecznym por. Władysław Opolski.

Portret Władysława II – Jan Matejko Władysław Opolczyk (pol. Władysław Opolczyk, niem. Wladislaus von Oppeln, w. Oppelni László, ukr. Владислав Опольчик) (ok. 1332 – 18 maja 1401) był księciem opolskim od 1356 r. ( jako lennik czeski), hrabia palatyn Węgier w latach 1367–1372, władca Lublińca od 1368, książę wieluński w latach 1370–1392, władca Bolesławca od 1370 (tylko za życie), gubernator galicyjsko-wołyński w latach 1372–1378 , władca Pszczyny w latach 1375–1396, hrabia wojewoda polski w 1378 r., książę dobrzyńsko-kujawski w latach 1378–1392 (jako lennik polski), władca Głogówka od 1383 r. i władca nad Krnovem w latach 1385–1392.

Był najstarszym synem księcia Bolka II opolskiego przez jego żonę Elżbietę, córkę księcia Bernarda świdnickiego.