Józef Marciniec

Józef Marciniec (1853-1938)
Ogrodnik. R.28, nr 5 z 1 marca 1938 r., s.1., wspomnienie pośmiertne:
"Z szeregu weteranów naszego zawodu śmierć wyrwała nestora ogrodników wielko­polskich ś. p. Józefa Marcińca, pioniera i nie­zmordowanego działacza na Kresach zachod­nich, opanowanych przez niemczyznę. Ś.p. Józef Marciniec urodził się w r. 1853 w Kwilczu w Poznańskim. Naukę 3-letnią ogrodnictwa odbył w słynnych podówczas ogrodach hr. Arsena Kwileckiego. Dla dal­szej praktyki wyjeżdża w r. 1875 do Poczda­mu i tam wstępuje do ogrodów królewskich w Sanssouci jako pomocnik. Dla pogłębienia swojej wiedzy fachowej uczęszcza na kursa w szkole ogrodniczej w Wildpark pod Pocz­damem. Jakim był zdolnym, pracowitym i za­miłowanym w zawodzie swoim, dowodzi, że po dwóch latach promowany zostaje z pomoc­nika na starszego ogrodnika, a »ięc obejmuje w tak młodym wieku placówkę odpowiedzial­ną. Po trzech latach stanowisko to opuszcza i podąża na wschód do sławnych ogrodów hr. Stollberga w Wernigerode (w Harzu), a potem zajmuje stanowisko kierownicze w za­kładach handlowych Braci Neubronner w Neu-Ulm (Bawaria) i Fischera w Stutgarcie. Po­ wróciwszy na ziemię ojczystą, zakłada w roku 1887 ogrodnictwo handlowe w Toruniu. Była to pierwsza i jedyna placówka polska w za­borze niemieckim, a zatem położył już wtedy olbrzymie zasługi. W r. 1894 przenosi się do Poznania i tu rozpoczyna szerszą działalność. Zakłada towarzystwo ogrodnicze, którego członkami byli niemcy i polacy; gdy się prze­konał, że współżycie towarzysko-fachowe sta­je się niemożliwym, zakłada w r. 1900 to­warzystwo ogrodnicze polskie, którego zostaje prezesem i mandat ten piastuje przez lat 25. Przez szereg lat był też wiceprezesem Pol­skiego Związku Zrzeszeń Ogrodniczych, jako przedstawiciel ogrodnictwa Wielkopolskiego. W dowód Jego zasług Rząd polski mianował go w r. 1927 kawalerem Orderu Odrodzenia Polski. Ale nieboszczyk był działaczem nie tylko na niwie ogrodniczej, lecz brał udział czynny w pracy społecznej wszędzie tam, gdzie cho­dziło o podtrzymanie polskości, a więc w Zarządzie Sokoła, w Towarzystwie „Gwiazda”, w Towarzystwie Młodych i w wielu innych. To też pogrzeb Jego, w którym brały udział liczne rzesze z całej Wielkopolski, był niewymownym dowodem zasłużonej czci i mi­łości, którą nieboszczyk przez całe życie so­bie zaskarbił. Wieść o zgonie doszła do Warszawy w dniu pogrzebu i z tego powodu nikt z nas osobiście nie mógł wziąć udziału w pogrzebie i uczcić pamięć tego zasłużonego człowieka, tą więc drogą składam Mu w swoim i w imie­niu kolegów wyrazy głębokiej czci i hołdu.