Jadwiga Rydel (Mikołajczyk)

20 listopada 1900 roku w krakowskim kościele Mariackim miało niezwykłe jak na owe czasy wydarzenie. Ślub wzięli tam poeta, dramatopisarz, tłumacz, czołowy przedstawiciel literackiego nurtu Młodej Polski Lucjan Rydel i pochodząca z Bronowic chłopka Jadwiga Mikołaczykówna.

Można się zastanawiać co było w tym takiego niezwykłego? Wtedy jednak był to ogromny mezalians. 10 lat wcześniej z siostrą panny młodej ożenił się szlachcic z dziada pradziada i przyjaciel pana młodego Włodzimierz Tetmajer, który został przez to wydziedziczony przez ojca.

Wesele trwało kilka dni. Z krakowską bohemą bawiła się cała wieś. Goście przychodzili i wychodzili, zasypiali, budzili się i bawili dalej. Drugiego dnia wieczorem odbyły się oczepiny, czyli założenie na głowę panny młodej czepca, symbolu stanu małżeńskiego. Temu wszystkiemu przyglądał się oparty o framugę drzwi jeden z zaproszonych gości - Stanisław Wyspiański. Wśród weselnej wrzawy, tańców i obrzędów dochodziły go strzępy rozmów. Ta noc zainspirowała go do napisania dramatu "Wesele".

Krakowianki nie mogły darować Rydlowi ślubu z "wiejską babą" - i jak wspomina ich córka - mijając ją na spacerach pluły jej pod nogi. Wytykając palcami mówiły głośno: "To ta małpa co Rydla zbałamuciła" albo "Po ileż to Rydel płacił za tą dziadówkę?".

Nie mogły też zapomnieć słów samego Rydla, który wychodząc po ceremonii z kościoła powtarzał : "Widzicie, widzicie, nie ożeniłem się z żadną z was, boście przemądrzałe, sztuczne; wziąłem sobie ją, bo jest prosta, umie tylko kochać".

Wbrew przewidywaniom małżeństwo okazało się bardzo szczęśliwym.

Panna Młoda z Wesela Wyspiańskiego 1883-1936.

Ślub Lucjana Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną (1883–1936), córką gospodarza z Bronowic, który odbył się 20 listopada 1900, stał się tematem Wesela, słynnego dramatu autorstwa Stanisława Wyspiańskiego, który był jednym z zaproszonych gości. Po ślubie zamieszkał w 1901 roku w dworku w podkrakowskiej wsi Tonie (obecnie dwór przy ul. Kaczorówka 10). Mieszkając tam, zakładał czytelnie, prowadził wykłady i organizował przedstawienia ludowe. Przyczynił się do odkrycia i rozwinięcia talentu Antoniego Kucharczyka, wiejskiego poety samouka. W 1907 podróżował po Grecji; wykłady o sztuce i kulturze greckiej, które prowadził później niemal do końca życia w ASP w Krakowie, przyciągały licznych słuchaczy.

W 1908 roku zakupił od Włodzimierza Tetmajera dworek w Bronowicach Małych i po czterech latach przebudowy i adaptacji wraz z rodziną zamieszkał w nim w 1912 roku[1].

Po wybuchu I wojny światowej od września 1914 roku do czerwca 1915 przebywał wraz z rodziną Pardubicach i Pradze. Był zastępcą przewodniczącego Prezydium Komitetu Obywatelskiego Polskiego Skarbu Wojskowego w sierpniu 1914[2]. Po powrocie do Krakowa od września 1915 do sierpnia 1916 był dyrektorem Teatru im. Słowackiego. W 1917 roku choroba nerek spowodowała konieczność usunięcia jednej z nich. W marcu 1918 zachorował na zapalenie płuc. Zmarł w Rydlówce 8 kwietnia 1918 roku. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim. Nagrobek ma kształt przydrożnej kapliczki z podkrakowskiej wsi, razem z pisarzem spoczywają żona, bracia Stanisław (19-letni, zm. 1909) i Adam oraz siostra Helena Lange oraz członkowie rodziny Sedlmayerów, z którymi Rydlowie byli spowinowac