Jan van Strij

Jan was een timmerman en had archtectuur gestudeerd. In 1779 heeft hij een eed van trouw als gildelid gezworen in Dordrecht

Broer Jan van Strij was geen mede-eigenaar van het ouderlijk huis. Waarom is niet duidelijk, maar het kan met schulden te maken hebben gehad. Op 22 april 1802 neemt Jan van Strij (steenhouwer) hypotheek bij zijn broer Jacobus van Strij (schilder) ter hoogte van ƒ 6700,--, spruitende ter zake als volgt te weten: een somma van ƒ 1751:11 st. wegens hetgeene de comparant Jan van Strij aan zijnen broeder Jacob van Strij bij de scheiding en verdeling van de nalatenschap van hunnen vader wijlen Leendert van Strij moest uitkeeren en tot hier toe schuldig gebleven is en waarvoor mitsdien als nu werd gekweten ƒ 200,-- over geleende gelden op heden ten genoegen ontfvangen ƒ 2400,- uit een onderhandsche obligatie groot ƒ 2400,-- en den 4-2- 1792 door denselven Jan van Strij t.b.v. gemelden zijnen broeder Jacob van Strij getekend lopend op intrest tegen 3 ½ % met een handschrift den 20-9-1793. Verbonden op een geheel huis en erve met een pakhuis daaraan en nevens staande en gelegen op de kalkhaven belent 't huis van de wed. Pieter Bornwater aan de eene en 't pakhuis van Backer en van der Elst aan de andere zijde. (ORA 9.834 f 234)

Een reden dat hij in Charlerois terecht gekomen is zou kunnen zijn de verbeteringen die aan het fort werden uitgevoerd door Krayenhoff die begin 1814 tot commandant van de 1e Militaire territoriale divisie werd benoemd, op 12 maart tot luitenant-generaal en Inspecteur-generaal der Fortificatiën en van het corps Ingenieurs en enkele weken daarna tot die van de Pontonniers en van Mineurs en Sappeurs. Nadat de Fransen alle vestingen in Nederland hadden ontruimd, kon Krayenhoff - in juli ontheven van zijn taken als gouverneur van de hoofdstad en als bevelhebber van de 1e Militaire territoriale divisie - zich volledig aan zijn nieuwe taak op het gebied van het vestingwezen wijden. Hij ging onmiddellijk met de hem kenmerkende voortvarendheid aan de slag. Na inspecties rapporteerde hij de inmiddels tot koning verheven soevereine vorst in memories over de stand van zaken in de verdedigingslinies van ons land en deed hij de nodige voorstellen tot verbetering daarvan. Eén daarvan hield in, de Hollandse Waterlinie oostwaarts te verleggen, zodat de stad Utrecht ook door haar inundaties zou worden beschermd. Dit voorstel werd aanvaard en vervolgens in uitvoering genomen. Andere in de memorie opgenomen voorstellen zijn om financiële redenen nimmer tot uitvoering gekomen. Uit waardering voor zijn verdiensten bij de bevrijding van ons land werd hij in de adelstand verheven, met de titel van baron.

De Wellingtonbarrière

Na de val van Napoleon besloten de grote Europese mogendheden de Noordelijke en de Zuidelijke Nederlanden samen te voegen als buffer tegen eventuele agressieve bedoelingen van Frankrijk. In verband daarmede was een verdedigingslinie langs de zuidgrens van het Verenigd Koninkrijk noodzakelijk. Krayenhoff legde een uitvoerige memorie over dit onderwerp aan de koning voor. Op basis daarvan werd besloten dat negentien vestingen in deze linie zouden worden opgenomen. De vestingen Gent (Citadel), Dendermonde, Luik (Citadel), Hoey (Fort), Charleroi, Bergen (Henegouwen) en Dinant (Fort) werden geheel vernieuwd. Oostende, Nieuwpoort, Ieper, Menen, Doornik, Oudenaarde, Antwerpen, Philippeville, Mariënberg, Bouillon, Namen en Ath werden ingrijpend veranderd of gerestaureerd. Omdat de Britse opperbevelhebber, de hertog van Wellington door de Verbonden Mogendheden was aangewezen "tot het houden van een waakzaam oog over de bevestiging in de Zuidelijke Nederlanden" en in het bijzonder over de juiste besteding van het daarvoor beschikbare bouwfonds ten bedrage van 70 miljoen Nederlandse guldens , is deze linie bekend als de Wellingtonbarrière. Zij is vanaf 1816 gebouwd door Nederlandse genieofficieren. Veelvuldig inspecteerde Krayenhoff deze linie en meestal één maal per jaar samen met Wellington.

Wat de kroon op de vestingbouwkundige activiteiten van Krayenhoff had kunnen zijn - deze Wellingtonbarrière - is een tragisch einde van zijn loopbaan geworden. Dit is veroorzaakt door omvangrijke malversaties die vanaf 1824 waren gebleken bij de bouw van haar werken. De eerste melding betrof het instorten van een nieuw gebouwd bomvrij kruitmagazijn in Ieper. Onderzoek wees uit dat geknoeid was met bestekken en dat genieofficieren zich hadden verrijkt. Ook in Oostende en Menen bleek gefraudeerd te zijn. Tegen negen officieren werd een vervolging ingesteld. Eén van hen, een generaal-majoor, onttrok zich aan een proces door in gevangenschap zelfmoord te plegen. Een luitenant-kolonel kreeg 20 jaar gevangenisstraf, een majoor en een eerste luitenant ieder een half jaar. Een kapitein en een eerste luitenant werden vervallen verklaard van de militaire stand. Drie luitenants werden vrijgesproken, evenals de negende officier: Krayenhoff.

Aanvankelijk als getuige gedagvaard voor het Hoog Militair Gerechtshof, werd Krayenhoff in staat van beschuldiging gesteld. Wegens verzuim en nalatigheid bij het nakijken van begrotingen, contracten en bestekken werd tegen hem twee maanden kamerarrest geëist. Krayenhoff verweerde zich hiertegen met een uitvoerige memorie. Na jaren volgde op 28 april 1830 vrijspraak.