Juliusz Kornel Stattler

• pl.wikipedia.org/wiki/Juliusz_Stattler

Juliusz Kornel Stattler (ur. 5 lipca 1844 w Krakowie, zm. 29 listopada 1901) – polski kompozytor, pedagog i krytyk muzyczny. Urodził się 5 lipca 1844 w Krakowie. Pochodził z rodziny o artystycznych tradycjach, był synem malarza Wojciecha Stattlera (1800-1875) i pochodzącej z Rzymu Klementyny z domu Colonna-Zerboni (zm. 1897 w wieku 89 lat), bratem rzeźbiarza Henryka Stattlera (1834-1877). Podczas chrztu był trzymany przez przyjaciela swojego ojca, Juliusza Słowackiego, którego został imiennikiem. Wzrastał w uduchowionym środowisku artystycznym, w którym bywali Adam Mickiewicz i Fryderyk Chopin. Dostrzeżony przez pianistkę Marceliną Czartoryską obrał dziedzinę muzyczną[1]. Pod jej okiem uczył się przez rok, później kształcił się w Rzymie[1]. Rezygnując z kariery wirtuoza fortepianu zajął się komponowaniem muzyki[1]. W 1866 osiadł w Warszawie, gdzie skupił się na udzielaniu lekcji prywatnych[1]. Działał w Towarzystwie Muzycznym[1]. W 1872 objął klasę muzyki w Instytucie dla Ociemniałych[1]. W 1882 klasę śpiewu chórowego w Instytucie Muzycznym[1]. jednocześnie prowadził chóry w Szkole Technicznej Kolei Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, w Instytucie Maryjskim, w Instytucie Muzycznym oraz w zakładach żeńskich[1]. Był także autorem recenzji muzycznych, publikowanych w czasopismach „Gazeta Warszawska”, „Słowo”, „Echo Muzyczne”, „Kuryer Codzienny”[1].

Zmarł 29 listopada 1901[1][2]. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 265-5-25) 2 grudnia 1901 po nabożeństwie w kościele św. Aleksandra[1][2].

Był żonaty z Cecylią (1852–1911), z którą miał córki Klementynę (–1957), Helenę (1875–1955), Marię (1880–1944)