Kamran Mirza Nayeb ol Saltaneh Qajar Kamrani, Nayeb ol-Saltaneh

Eleve de l'ecole Polytechnique de Teheran

Une de ses filles : ahzadeh Khanom Ma'ssoumeh Khanom, "Sorour ed-Dowleh." She married in 1894, as his third wife, Major-General H.H. Haji Mehdi Qoli Khan-e Qajar Qoyunlu, "Majd ed-Dowleh," (b. 1850; d. 1937), Ilkhani of the Royal clan, fourth son of Mirza Issa Khan Vali Qajar Qoyunlu, "Ehtesham ed-Dowleh," ancestor of the Amirsoleymani family.

http://www.qajarpages.org/kamrani.html

Shahzadeh Kamran Mirza, Nayeb Saltaneh (1867), Amir Kabir (1870), was born in Tehran, 22nd July 1856, son of Moneer os-Saltaneh, daughter of Mohammad Taqi Khan, Chief Architect of Tehran, under Nasser-ed-Din Shah. On account of the non-Qajar origin of his mother, like his other famous brother Zell-e-Soltan, Kamran Mirza was not eligible for succession to the throne, though he was his father's favorite son and bore an uncanny resemblance to Nasser-ed-Din Shah. He was educated by private tutors and at the Imperial Military College in Tehran and was given the rank of Field Marshall, "Amir Kabir," by his father. He was Governor of Tehran from 1862 to 1873, Minister for War from 1869 to 1873, 1884, 1896 and 1906-1908 and Governor-General of Khorasan from 1916 to 1917.

He received the Order of the Royal Portrait (Temssaal-e Homayouni) from his father and the Grand Cross Order from Leopold of Austria (1880). He married several wives including a daughter of Shahzadeh Soltan Morad Mirza, Hesham os-Saltaneh, Conqueror of Herat. He died in 1927, having had issue ten sons and nine daughters.

http://zinati.eu/Kamran_Mirza.htm

https://en.wikipedia.org/wiki/Kamran_Mirza_Nayeb_es-Saltaneh

http://www.iranicaonline.org/articles/kamran-mirza-nayeb-al-saltana

کامران میرزا با سرورالدوله دختر حسام السلطنه (عموی پدرسلطان مراد میرزا حسام السلطنه) ازدواج کرد.

کامران میرزا در ۱۹ ذی‌القعده ۱۲۷۲ قمری (۱۲۳۵ خورشیدی) در تهران متولد شد. مادرش منیرالسلطنه دختر معمارباشی دربار بود. با اینکه مورد علاقه پدرش بود، ولی به سبب زاده شدن از مادری غیر قاجار به ولیعهدی نرسید.[%DB%B1]

در سنّ شش سالگی در ۱۲۴۱ به پیشکاری پاشاخان امین‌الملک به حکومت تهران منصوب شد. در ۱۲۴۶ و پیش از سفر ناصرالدین شاه به خراسان ملقب به نایب‌السلطنه شد و در سال ۱۲۶۵ عنوان امیر کبیر، بالاترین عنوان نظامی قاجار را دریافت کرد.

او بار دوم از ۱۲۵۳ تا ۱۲۵۴ به حکومت تهران، از ۱۲۵۶ تا ۱۲۶۴ حکومت مازندران، قزوین و گیلان و سه بار در بین سالهای ۱۲۴۷-۱۲۵۱، ۱۲۶۳ و ۱۲۷۴ به وزارت جنگ منصوب شد. در سراسر سلطنت ناصرالدین شاه، بین کامران میرزا و میرزا علی اصغر خان امین‌السلطان اختلاف بود. بعضی توطئه قتل ناصرالدین شاه را پیامد این درگیری‌ها می‌دانند.[%DB%B2] میرزا رضا کرمانی در اعتراف‌های خود گفته بود که دلیل قتل ناصرالدین شاه، ظلم و ستم ماموران کامران میرزا به او بوده‌است.[%DB%B3]

کامران میرزا (نایب السلطنه ناصرالدینشاه) كامران ميرزا، سومين پسر ناصرالدين شاه، متولد 1272 قمرى بود. او در شش سالگى به حكومت تهران منصوب شد، در شانزده سالگى با سرورالدوله دختر عموى پدرش ازدواج كرد. در مسافرتهاى ناصرالدينشاه وى مقام نايب السلطنگى را عهده دار بود. علاوه بر حكومت تهران ، حاكم قم ، ساوه، كاشان ، گيلان ، مازندران ، قزوين ، سمنان و دامغان هم بود. وى همچنين وزير جنگ هم بود. کامران میرزا با داشتن اين مشاغل ها توانست ثروت هنگفتى جمع كند. گویند وى در دوران طولانى حكومتش در تهران مظالم بسيارى برعليه مردم نمود و به روايتى ميرزا رضا كرمانى قبل از كشتن ناصرالدين شاه قصد داشت كامران ميرزا را بكشد. کامران میرزا عمارات اميريه و منيريه را كه به نام خود و همسرش ساخت (واقع در خيابانهاى اميريه و منيريه) که در آن زمانها بسيار معروف بودند. همچنین باغهاى كامرانيه در جوار صاحبقرانيه و باغ فيشر (فيشرآباد بعدى) نيز متعلق به او بود. کامران میرزا در زمان مظفرالدين شاه مقامى نداشت و بعد از صدور فرمان مشروطيت در 1285 خورشیدی در كابينه هاى مشيرالدوله نایینی (پدر حسن پیرنیا مشیرالدوله) و وزير افخم و اتابک، وزير جنگ بود ولى به مجلس معرفى نمی شد و در جلسات مجلس شركت نمی کرد و عدم حضورش در مجلس موجب گرديد تا "سيد حسن تقى زاده" نطق تندى عليه وى ايراد كند و سرانجام مجلس به اتفاق آرا او را از وزارت جنگ عزل نمود. وى هنگام خلع دودمان ترکی- مغولی قاجاریه در سن 72 سالگى در تهران زندگى میکرد.

پس از قتل ناصرالدین شاه، قدرت کامران میرزا محدود شد. دختر او، ملکه جهان، با محمدعلی میرزا ولیعهد مظفرالدین شاه، ازدواج کرد. در طول انقلاب مشروطه، نایب‌السلطنه از مشروطه‌طلبان حمایت کرد. در ۱۲۸۶ برای بار چهارم وزیر جنگ شد. در دورهٔ استبداد صغیر برای مدت ۳ روز نخست‌وزیر ایران شد ولی به‌زودی کنار گذاشته شد و ابوالقاسم ناصرالملک که خارج از کشور بود به عنوان نخست‌وزیر برگزیده شد و موقتاً جواد سعدالدوله کفالت نخست‌وزیری را بر عهده گرفت. ناصرالملک قبول مسئولیت نکرد و سعدالدوله به نخست‌وزیری رسید. در سلطنت نوهٔ خود سلطان احمد شاه در بین سال‌های ۱۲۹۶ تا ۱۲۹۷ به حکومت خراسان رفت.

کامران میرزا در سال ۱۳۰۷ خورشیدی در سن ۷۲ سالگی بر اثر ابتلا به نقرس در تهران در گذشت. مدفن او در قم و در جوار حرم حضرت معصومه است.[%DB%B4] او علاوه بر زبان‌های فارسی و عربی، زبان فرانسه را پیش ژول ریشار، معلم فرانسه دارالفنون آموخته بود و به خوبی تکلم می‌کرد. همچنین به سبب گفتگو با افسران اطریشی که در تهران زندگی می‌کردند، به زبان آلمانی نیز تسلط داشت.[%DB%B4]کامرانیه و فیشر آباد باغ‌های ییلاقی کامران میرزا در شمال تهران و امیریه و منیریه باغ‌های قشلاقی‌اش در مرکز تهران بودند که اکنون تبدیل به محلاتی به همین نام‌ها شده‌اند.[%DB%B4]

فرزندان[%D9%88%DB%8C%D8%B1%D8%A7%DB%8C%D8%B4] کامران میرزا از ازدواج خود با سرورالدوله دختر حسام السلطنه (پسر عباس میرزا)، صاحب سه دختر و یک پسر شد. از آن میان دوتن، معصومه و قمرالملوک، در سنین جوانی درگذشتند. دختر سوم ملکه جهان با محمدعلی شاه ازدواج کرد و مادر احمد شاه شد؛ و تنها فرزند پسر فتحعلی میرزا، که بسیار مورد محبت پدر بود، در سن پنج سالگی درگذشت. بعد از فوت او، کامران میرزا به امید یافتن فرزند پسر، همسران دیگر گرفت که از آنان صاحب نه دختر و ده پسر شد. نوادگان او، نام خانوادگی کامرانی بر خود گذاشتند.