King of Georgia Erekle II Bagration

Erekle II (Georgian: ერეკლე II) (November 7, 1720, or October 7, 1721 [according to C. Toumanoff[1]] – January 11, 1798) was a Georgian monarch of the Bagrationi Dynasty, reigning as the king of Kakheti from 1744 to 1762, and of Kartli and Kakheti from 1762 until 1798. In the contemporary Persian sources he is referred to as Erekli Khan, while Russians knew him as Irakli (Irakly). His name is frequently transliterated in a Latinized form Heraclius.

The penultimate king of the united kingdoms of Kakheti and Kartli in eastern Georgia, his reign is regarded as the swan-song of the Georgian monarchy.[2] Aided by his personal abilities and the unrest in the Persian Empire, Erekle established himself as a de facto independent ruler and attempted to modernize the government, economics, and military. Overwhelmed by the internal and external menaces to Georgia’s precarious independence and its temporary hegemony in eastern Transcaucasia, he placed his kingdom under the formal Russian protection in 1783, but the move did not prevent Georgia from being devastated by the Persian invasion in 1795. Erekle died in 1798, leaving the throne to his moribund heir, George XII.

[ The most detailed account of Nader's assassination comes from Père Louis Bazin, Nader's physician at the time of his death, who relied on the eyewitness testimony of Chuki, one of Nader's favourite concubines:

Around fifteen of the conspirators were impatient or merely eager to distinguish themselves, and so turned up prematurely at the agreed meeting place. They entered the enclosure of the royal tent, pushing and smashing their way through any obstacles, and penetrated into the sleeping quarters of that ill-starred monarch. The noise they made on entering woke him up: ‘Who goes there?’ he shouted out in a roar. ‘Where is my sword? Bring me my weapons!’ The assassins were struck with fear by these words and wanted to escape, but ran straight into the two chiefs of the murder-conspiracy, who allayed their fears and made them go into the tent again. Nader Shah had not yet had time to get dressed; Muhammad Quli Khan ran in first and struck him with a great blow of his sword which felled him to the ground; two or three others followed suit; the wretched monarch, covered in his own blood, attempted – but was too weak – to get up, and cried out, ‘Why do you want to kill me? Spare my life and all I have shall be yours!’ He was still pleading when Salah Khan ran up, sword in hand and severed his head, which he dropped into the hands of a waiting soldier. Thus perished the wealthiest monarch on earth.[14][46]

After his (Nader Shah Afshar's) death, he was succeeded by his nephew Ali Qoli, who renamed himself Adil Shah ("righteous king"). Adil Shah was probably involved in the assassination plot.[31] Adil Shah was deposed within a year. During the struggle between Adil Shah, his brother Ibrahim Khan and Nader's grandson Shah Rukh and almost all provincial governors declared independence, established their own states, and the entire Empire of Nader Shah fell into anarchy. Oman and the Uzbek khanates of Bukhara and Khiva regained independence, while the Ottoman Empire regained the lost territories in Western Armenia and Mesopotamia. Finally, Karim Khan founded the Zand dynasty and became ruler of Iran by 1760. Erekle II and Teimuraz II, who, in 1744, had been made the kings of Kakheti and Kartli respectively by Nader himself for their loyal service,[58] capitalized on the eruption of instability, and declared de facto independence. Erekle II assumed control over Kartli after Teimuraz II's death, thus unifying the two as the Kingdom of Kartli-Kakheti, becoming the first Georgian ruler in three centuries to preside over a politically unified eastern Georgia,[59] and due to the frantic turn of events in mainland Iran he would be able to maintain its autonomy until the advent of the Iranian Qajar dynasty.] http://www.wikiwand.com/en/Nader_Shah

[ ارایکلی خان ( هراکلیوس) در سال ۱۱۹۶ هجری قمری در برابر حملات پی در پی قبایل لزگی داغستان خود را تحت حمایت کاترین دوم ملکه روسیه کشید ، زیرا در آن زمان ایران در آتش جنگهای داخلی و انقلابات پی در پی می سوخت و کشمکش میان خوانین زند مجالی برای توجه دولت ایران به قفقاز باقی نگذاشته و اصولا دولت متمرکز واحدی در ایران وجود نداشت که از مرزها و تمامیت و استقلال ایران دفاع کند . کاترین با کمال میل تقاضای ارایکلی را که ظاهرا به عنوان اتحاد و دوستی عنوان شده بود پذیرفت و سالی ۶۰۰۰۰ منات مقرری برای او معین کرد و یکی از رجال مبرز روسیه فلد مارشال کنت دوگوداویچ را با نیروی کافی به داغستان فرستاد تا هم از حمله قبایل لزگی به خاک گرجستان جلوگیری کند و هم راه را برای پیشروی سپاه روس به طرف ایران آماده سازد . ولی حمله مردانه آقا محمد خان به قفقازیه به قدری سریع و ناگهانی بود که کنت گوداویچ نتوانست در آن موقع خطرناک به ارایکلی کمک کند و ارایکلی موقعی که از برابر سپاه ایران گریخت و مدتی در گرجستان غربی سرگردان ماند، مجددا به دربار روسیه متوسل شد و استمداد کرد. کاترین دوم ۶۰۰۰۰ سپاه جدید به سرداری زوبف( مشهور به قزل ایاغ) روانه قفقازیه نمود و خود را پس از اندک زمانی وفات یافت و الکساندر پل اول جانشین او شد . قتل آقا محمد خان در قفقازیه صرف نظر از خصوصیات اخلاقی آن پادشاه در حقیقت ضایعه بزرگی از لحاظ سیاست خارجی ایران در برابر روسیه بود. زیرا قدرت و قوت اراده آغا محمد خان به خوبی میتوانست از تجاوز سپاه روسیه به قفقازیه جلوگیری کند و شاید برای همیشه فکر تصرف قفقاز را از دستگاه سیاسی و نظامی تزار روس دور سازد و یا لااقل برای مدتی حمله و تجاوز مزبور را به تاخیر اندازد ... بعد از قتل آقا محمد خان چون هرج و مرج در دستگاه فرماندهی سپاه ایران روی داد و بیشتر هم اطرافیان شاه مقتول صرف آماده کردن زمینه سلطنت باباخان(فتحعلی شاه) گردید ، ارایکلی به کمک زوبف سردار روس مجددا در تفلیس استقرار یافت و به این ترتیب گرجستان زیر نفوذ سیاسی روسیه رفت. ارایکلی از آن تاریخ تا مدت پنج سال( یعنی تا سال ۱۲۱۵) زیر حمایت روسیه بر گرجستان سلطنت کرد و چون به سال ۱۲۱۵ وفات یافت به دستور الکساندر تزار روس فرزند او گرگین خان به حکومت گرجستان منصوب گردید و فرزند دیگر ارایکلی به نام الکساندر به دربار ایران پناهنده شد ، تزار روس این امر را بهانه قرار داد ، سیسیانوف را به طوری که قبلا اشاره شد مامور تصرف قفقازیه نمود . سیسیانوف به تفلیس حمله برد و آن شهر را تصرف کرد ، گرگین خان پس از چند ماه وفات یافت و یکی از فرزندان او طهمورث به دربار ایران پناهنده شد و فتحعلی شاه را به جنگ با روسیه تشویق کرد. فتحعلی شاه که تعلق خاطر شدیدی به گرجستان داشت، پناهنده شدن الکساندر و تهمورث شاهزادگان گرجی را بهانه قرار داد و فرمان حمله به گرجستان را صادر کرد . تصویر ؛ تهمورث،فتحعلی شاه، الکساندر فرزند ارایکلی .] FB Qajar History Explored page

Царь Кахетии (1744-1762 годы), затем Царь Картли и Кахетии (1762-1798 годы), Генерал-Аншеф Русской Императорской Армии, Кавалер Российских Орденов: Святого Апостола Андрея Первозванного и Святого Благоверного Князя Александра Невского, участник Русско-Турецкая войны (1768-1774), и отражения набега Аварцев в Грузию.