Maria ze Sławskich Wicherkiewiczowa

Maria Wicherkiewicz, z domu Sławska, ps. Malka (ur. 1875 w Szamotułach, zm. 1962 w Poznaniu) – polska malarka, literatka i historyczka. Była córką Stanisława Sławskiego i Konstancji z domu Ziołeckiej[1]. Malarstwa uczyła się od wczesnego dzieciństwa. Naukę w tym zakresie pobierała początkowo w Poznaniu, a następnie w Gdańsku. Malowała przede wszystkim portrety kobiet i postaci Żydów, martwe natury oraz widoki zabytków i starych części miast, przede wszystkim Poznania. Miodosytnik z Chwaliszewa (1900) pozostaje w zbiorach Muzeum Narodowego w Poznaniu. Po 1904 poświęciła się działalności literackiej. Publikowała wiersze i opowiadania w prasie poznańskiej. W tym też okresie zajęła się historią dziejów miasta, m.in. szczegółowo penetrowała archiwa. Efektem tych prac była publikacja opracowań dotyczących przeszłości Poznania i jego zabytków (m.in. Zamku Królewskiego, pobytu Napoleona, historii szlachty poznańskiej i innych). W 1916 wydała pracę źródłową poświęconą Pałacowi Działyńskich. W 1894 wyszła za mąż za Bogdana Wicherkiewicza, właściciela gdańskiej kliniki okulistycznej. Po ślubie małżonkowie przenieśli się do Poznania, gdzie łatwiej było wychować dzieci w duchu polskości i gdzie Wicherkiewicz otworzył kolejną klinikę okulistyczną (przy Świętym Marcinie 11). Mieli trójkę dzieci: Janinę, Izabellę i Stefana. Była ciotką Anieli Sławskiej i siostrą Stanisława Sławskiego (młodszego). Spoczywa na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan. Niektóre publikacje: Wrażenia z podróży do Afryki i Włoch, W słońcu Italii, Ballada o Edwardzie Raczyńskim, Roman Ziołecki, Bazar w Poznaniu, Kochanek wieków. Jan Quadro z Lugano, Książę wiedzy (o Józefie Strusiu). W 1995 Muzeum Literackie Henryka Sienkiewicza zorganizowało wystawę Miłośniczka Poznania – Maria ze Sławskich Wicherkiewiczowa. Na poznańskich Podolanach znajduje się ulica jej imienia.
[https://pl.wikipedia.org/wiki/Maria_Wicherkiewicz]