Mem Rodríguez de Sanabria, Senhor da Vila de Senabria

Is your surname Rodríguez de Sanabria?

Connect to 18 Rodríguez de Sanabria profiles on Geni

Mem Rodríguez de Sanabria, Senhor da Vila de Senabria's Geni Profile

Share your family tree and photos with the people you know and love

  • Build your family tree online
  • Share photos and videos
  • Smart Matching™ technology
  • Free!

Mem Rodríguez de Sanabria, Senhor da Vila de Senabria

Birthdate:
Birthplace: Sanabria, Zamora, España (Spain)
Death: circa 1375 (36-53)
Immediate Family:

Son of Pedro García de Sanabria and NN Castro de Garcia de Sanabria
Husband of Verenguela Nuñez de Noroña and Mayor Fernandez de Biedma
Father of Gonzalo Rodriguez de Sanabria; Gonzalo Rodríguez de Ledesma and Alonso Rodríguez de Sanabria
Brother of Anton Rodríguez de Sanabria

Managed by: Private User
Last Updated:

About Mem Rodríguez de Sanabria, Senhor da Vila de Senabria

Master of the Hounds of the Infante (Prince) of Castile Fernando de Antequera (Ferdinand I of Aragon).

Rodríguez de Sanabria, Men. Puebla de Sanabria (Zamora), c. 1330 – ?, c. 1375. Noble, caballero.

Caballero procedente de Galicia, hijo de Pedro García de Sanabria, en 1350 era vasallo del hermanastro de don Pedro, Enrique de Trastámara.

A su lado, y en compañía también de Pedro Carrillo, huyó de Sevilla, protegidos sus rostros con máscaras de cuero, para refugiarse en Asturias por temor al nuevo privado,

Juan Alfonso de Alburquerque. Cuatro años más tarde, alejado Alburquerque de la privanza, colaboró con Pedro en los tratos matrimoniales entre el Rey y Juana de Castro, manteniéndose a partir de entonces al lado del Monarca.

Ello lo llevó a tomar partido en contra de su anterior señor, el Trastámara. En 1366, ante la entrada de Enrique en Castilla, el Rey le encargó que defendiera la villa de Briviesca. Vencido y apresado mientras combatía, fue hecho prisionero por uno de los mercenarios que acompañaban a Enrique, y liberado por su principal colaborador, Bertrand du Guesclin, que pagó el rescate al saber que Men Rodríguez procedía del condado de Trastámara, que Enrique acababa de entregarle.

Permaneció un tiempo al lado del francés, pero pronto regresó junto a Pedro I. En 1367, tras vencer en la batalla de Nájera, el Rey le concedió la Puebla de Sanabria, de donde era natural. Dos años más tarde se encontraba cercado en la villa de Montiel junto a don Pedro, y se entrevistó con Bertrand du Guesclin para intentar conseguir que ayudase al Rey a escapar.

Engañado por el francés, Pedro cayó en manos de su enemigo y fue asesinado. Men Rodríguez, apresado junto a otros caballeros que acompañaban al Rey, fue liberado poco más tarde por Enrique de Trastámara, quien para ganarse su favor le concedió la tenencia de algunos lugares gallegos y el lugar de Oimbra por juro de heredad.

Descontento, comprometido en vengar la muerte de Pedro y defender la sucesión legítima al Trono castellano, combatió desde entonces a Enrique, apoyado por el rey Fernando de Portugal, de quien recibió generosas mercedes.

En 1372 Alfonso Enríquez lo venció en Oimbra y tomó el castillo, pero Men Rodríguez consiguió huir disfrazado. Unido a Fernando de Castro, luchó en la frontera y en Galicia. En 1373 se firmaron las paces entre Castilla y Portugal y se exigió que los legitimistas salieran del reino. Llevados en barco hasta Gibraltar y allí acogidos por el rey de Granada, Fernando de Castro se dirigió después a Aragón, de allí a Galicia, y finalmente a Bayona, en donde murió en 1375. Lo acompañaban varios caballeros, pero no se sabe si entre ellos estaba Men Rodríguez Sanabria, aunque su nombre aparece en la documentación.

Algunos autores sostienen que permaneció en Portugal.

La ausencia de noticias posteriores lleva a pensar que murió no mucho más tarde.

Bibl.: J. Catalina García, Castilla y León durante los reinados de Pedro I, Enrique II, Juan I y Enrique III, t. I, Madrid, El Progreso, 1891; J. B. Sitges, Las mujeres del rey don Pedro I de Castilla, Madrid, Sucesores de Ribadeneyra, 1910; E. Llaguno (ed.), Crónicas de los reyes de Castilla desde D. Alfonso el Sabio hasta los reyes D. Fernando y Doña Isabel, Madrid, Atlas, 1953 (col. Biblioteca de Autores Españoles); P. E. Russell, The English Intervention in Spain and Portugal in the time of Edward III and Richard II, Oxford, Clarendon Press, 1955 (trad. port., A Intervenção Inglesa na Península Ibérica durante a Guerra dos Cem Anos, Lisboa, Imprensa Nacional Casa da Moeda, 2000); A. Rodríguez González, “Pedro I de Castilla y Galicia”, en Boletín de la Universidad Compostelana, 64 (1956), págs. 241-276; L. Suárez Fernández, “Castilla, 1350-1406”, en R. Menéndez Pidal (dir.), Historia de España, t. XIV, Madrid, Espasa Calpe, 1966, págs. 1-378; J. García Oro, La nobleza gallega en la baja Edad Media, Santiago, Biblioteca de Galicia, 1971; Galicia en la baja Edad Media. Iglesia, señorío y nobleza, Santiago de Compostela, Eco Franciscano, 1977; F. Lopes, Crónica do Señor Rei Dom Fernando Nono Rei destes Regnos, introd. de S. D. Arnaut, Oporto, Civilização, 1987; P. López de Ayala, Crónica del rey don Pedro y del rey don Enrique, su hermano, hijos del rey don Alfonso Onceno, ed. de G. Orduña y J. L. Moure, Buenos Aires, Seminario de Edición y Crítica Textual (SECRIT), 1994-1997, 2 vols.; P. García Toraño, El rey don Pedro el Cruel y su mundo, Madrid, Marcial Pons, 1996; L. V. Díaz Martín, Pedro I (1350-1369), Palencia, Diputación Provincial, 1996; L. V. Díaz Martín, Colección Documental de Pedro I de Castilla (1350-1369), Valladolid, Junta de Castilla y León-Consejería de Educación y Cultura, 1997-1999, 4 vols.; E. Pardo de Guevara y Valdés, Los señores de Galicia. Tenentes y condes de Lemos en la Edad Media, La Coruña, Instituto de Estudios Gallegos Padre Sarmiento, 2000 (col. Galicia Histórica); F. R. Fernandes, “Os exilados castellanos no reinado de Fernando I de Portugal”, en En la España Medieval, 23 (2000), págs. 101-115; P. Romero Portilla, “Exiliados en Castilla en la segunda mitad del siglo xiv. Origen del partido portugués”, en C. M Reglero de la Fuente (coord.), Poder y sociedad en la baja Edad Media Hispánica. Estudios en homenaje al profesor Luís Vicente Díaz Martín, t. I, Valladolid, Universidad, 2002, págs. 519-539.

Covadonga Valdaliso Casanova

http://dbe.rah.es/biografias/60295/men-rodriguez-de-sanabria

Em Português:

Mem foi um nobre castelhano que, nas disputas envolvendo a sucessão do trono de Castela, se manteve fiel ao partido do Rei Dom Pedro I.

Em Março de 1366, o príncipe Henrique, apoiado pelo Rei de Aragão, retornou a Castela, onde, em Calahorra, foi proclamado Rei de Castela e Leão com o nome de Henrique II. Ante este desafio, sem forças para combater o inimigo, Dom Pedro, herdeiro legítimo do trono, se refugiou na Galícia.

Segundo a Crônica do Rei Dom Pedro I, o Cru, Mem era um fidalgo da Galícia que defendia a vila de Navarrete, tomada por Dom Henrique.

Em Junho de 1366, no castelo de Monterrey, Dom Pedro convocou os nobres leais a sua causa, entre os quais está Mem Rodrigues de Senabria. Após debater as possíveis estratégias, o rei decidiu embarcar para a cidade de Bayonne, na França (então sob domínio inglês). Ali, Dom Pedro, Mem Rodrigues e demais nobres foram recebidos por Eduardo, o Príncipe Negro (filho do Rei da Inglaterra). Firmando um acordo de a aliança com os ingleses e com o Rei de Navarra, suas tropas conjuntas invadiram Castela (pela fronteira com Navarra). Em 3 de Abril de 1367, na batalha de Nájera, Dom Pedro arrasou as tropas castelhanas leais ao usurpador Henrique.

Em Junho de 1367, Dom Pedro I, novamente no trono de Castela, doou a vila de Cedeira a Fernando de Castro em compensação pelo fato de haver entregue a vila de Senabria a Mem Rodrigues.

Dom Pedro, no entanto, não cumpriu o que prometera no tratado de aliança, e perdeu o apoio da Inglaterra e de Navarra, que retiraram de Castela seus exércitos. Henrique, aproveitando-se da fragilidade militar de Dom Pedro, reentrou em território castelhano, conquistando cidade a cidade. O Rei abandonou a cidade de Toledo, sua capital, e se refugiou no sul. Entre os poucos nobres leais que o acompanharam nesta viagem, estava Mem Rodrigues de Senabria.

Em 14 de Março de 1369, na batalha de Montiel, Dom Pedro foi derrotado e cercado pelo exército de Henrique. Mem Rodrigues foi encarregado de negociar com Bertrand du Guesclin, nobre francês que comandava as tropas inimigas. Oito dias mais tarde, durante as negociações, Dom Pedro, acompanhado por Mem Rodrigues, Fernando de Castro e Fernando Affonso de Zamora, foi recebido na tenda de Bertrand. Mas o encontro era uma cilada e, ali mesmo, o príncipe Henrique apunhalou e matou Dom Pedro.

Mem conseguiu escapar e fugiu para suas terras na Galícia. Com a sucessão em disputa, Fernando I, Rei de Portugal, reivindicou a Coroa de Castela. Muitos nobres apoiaram o monarca português, entre os quais, Mem Rodrigues, que se apresentou com oitenta escudeiros para a campanha militar que se prenunciava. Mas em Março de 1371, as tropas portuguesas, comandadas por Fernando de Castro, foram derrotadas pelos exércitos castelhanos nas proximidades de Lugo.

Apesar da séria derrota, Mem Rodrigues de Senabria e Fernando Affonso de Zamora não desistiram e permaneceram fiéis à causa legalista. Baseados em Portugal, invadem a Galícia e ameaçaram Castela. Mas a superioridade das tropas de Henrique era incontestável. Os castelhanos invadiram Portugal e, em Dezembro de 1372, nas vizinhanças de Lisboa, forçaram a assinatura do tratado de Santarém. Uma das cláusulas do tratado exigia que fossem expulsos de Portugal todos os castelhanos partidários da causa do falecido rei Dom Pedro.

Mem Rodrigues, contudo, permaneceu em terras portuguesas Em 1373, recebeu do Rei Fernando I o senhorio da vila da Feira, e também das vilas de Monte Alegre, Cavanaes, câmera e Barqueiro's.

Em Novembro de 1388, João I, Rei de Castela (filho de Henrique), doou a Álvaro Vasques de Lousada, em recompensa por serviços prestados a seu pai, a vila de Senabria que até então havia pertencido a Mem Rodrigues.

No século XIX, o escritor andaluz Manuel Fernández y González escreveu uma biografia romanceada narrando a legendária vida de Mem Rodrigues de Senabria.

Seus descendentes em Portugal, alterando o sobrenome Senabria, deram origem ao sobrenome Seabra.

view all

Mem Rodríguez de Sanabria, Senhor da Vila de Senabria's Timeline

1330
1330
Sanabria, Zamora, España (Spain)
1345
1345
Ledesma, Galícia,, Espanha (Spain)
1375
1375
Ledesma, Salamanca, CL, Spain
1375
Age 45
1430
1430
Badajoz, Extremadura, Corona de Castilla, España (Spain)