Nicolaas 't Hart

http://www.genealogieonline.nl/genealogie_mostert/I13809.php

Oom Nico 't Hart, predikant van beroep (zie het verhaal hieronder) vond het boek "Een vlucht regenwulpen" van zijn neef Maarten 't Hart een schande en een leugen omdat Maarten de feiten teveel naar zijn hand zette. (pagina 7 van de leesgids nav de boekenweek 2014 > Nederland Leest)

http://www.opbouwonline.nl/artikel.php?id=4944 Opeens is er dan toch een eind gekomen aan het leven van dominee ’t Hart. Hij is wel 91 jaar oud geworden, maar had met een hartkwaal toch zijn leven lang een ’jong hart’. Hij en zijn vrouw waren/zijn beiden nog geheel helder van geest en geheel bij de tijd. Zeker, beiden leverden telkens weer wat in aan lichamelijke krachten en daarmee werd de kring van meeleven-kunnen ook al maar kleiner. Nog maar net zijn ze naar het verzorgingshuis gegaan. Ze konden anders niet dan roemen in de gunst van de HEERE, dat ze zo lang en zo goed, ondanks handicaps, met elkaar mochten verkeren en temidden van de kring van geliefden en van Gods Huis.

Nico werd geboren in Schiedam, maar groeide op in Maassluis. Kreeg zijn theologische vorming in Kampen, trouwde Lenie Put uit Apeldoorn en begon zijn werk als jonge dominee, 27 jaar, 1935, in De Glind, dat is gelegen onder Barneveld. Dat was een wel wat aparte en jonge gemeente, die nl. grotendeels bestond rondom en uit de Rudolph Stichting, opvang voor jonge mensen. Tegenwoordig nog heet het ’Jeugddorp De Glind’. Hij kwam daarmee gelijk in het diepe van veel menselijke moeiten terecht. Dat vergde goed zicht op mensen en bijzondere moed om echt in te grijpen. Met die ervaring rijker ging hij 4 jaar later naar Wapenveld, ook op de Veluwe. 1939. Daar maakte hij de Tweede Wereldoorlog mee. Hun grote pastorie naast de kerk werd er o.a. asiel voor geallieerde, op de Veluwe neergeschoten, piloten. Ook onderduikadres voor Joden. En tegelijk werden er Duitse officieren ingekwartierd. In alle gevaren en zorgen en verdrieten hadden zij daar dus wel hun deel. Daarenboven woedde in de Gereformeerde Kerken de dictatuur van de Uitspraken van de SYNODE. De overtuiging van ds. ’t Hart was duidelijk. Hij conformeerde zich niet. De gemeente ook niet. Zij maakten zich vrij. Oktober 1945 al. En dat alles speelde zich allemaal tegelijkertijd in enkele jaren af. Hoewel hij genoeg te doen had en door alles wat men samen zo intens beleefd had in kerk en wereld, ook zo’n goede plaats had in Wapenveld, meende hij toch het beroep van de nog grotere gemeente van de in zijn geheel Vrijgemaakte kerk van Leerdam te moeten aannemen. Hij en zijn vrouw zochten bepaald niet hun eigen rust. Doordat hun huwelijk kinderloos bleef, was ook zr. ’t Hart helemaal ter beschikking. In Leerdam was ontzettend veel kerkenwerk te doen. En over hele afstanden. Alles per fiets. En ook zoveel classicaal werk, over nog veel groter afstanden. Ook per fiets. De Vrijmaking heeft de kerken opgeschrikt, maar ook aangezet tot veel activiteiten. Er kwam veel belangstelling los. Er kwam veel aandacht voor het beweeg der geesten. In kerk en politiek en maatschappij. Ds. ’t Hart was een moedig man, – zoals gebleken in De Glind en Wapenveld –, hij had een voor hemzelf duidelijk omschreven theologische en kerkrechtelijke mening, maar hij was en werd nooit een drijver. Hij is daarom midden in de Vrijgemaakte Kerken – en overtuigd vrijgemaakt was hij – met zo’n milde loyale instelling ’eenzaam’ geweest. Dat ondervond hij al spoedig in Leerdam. Daar stak de storm op van de zg. Doorgaande Reformatie, met zoveel dwingende en niemand en niets ontziende ’macht’. Toen dan ook drie jaar later al de kerk van Steenwijk een beroep op hem deed, nam hij dat aan, overtuigd, dat hij daar met meer zegen zijn gaven kon geven in de dienst aan de HEERE. Zo ging dat inderdaad. Steenwijk werd ’zijn gemeente’. Voor de rest van zijn ambtelijk werk. En dat is in grote trouw gedaan. Met de vele gaven, die hij en zijn vrouw konden geven. En met veel zegen en rust daarbij. (Ds. ’t Hart was het bijv., die in die tijd de radiokerkdienst van de zondag van de watersnoodramp 1953 voor moest gaan en daarop ineens die dienst in die plotselinge nood al improviserend moest leiden.) Totdat ... ook Steenwijk terechtkwam in de vernielende draaikolken van de buitenverbandstellingen en het wegroepen-achter-niet-trouwe-kerkenraden. En zo zag de onverdacht-vrijgemaakte ds. ’t Hart een deel van zijn gemeenteleden vertrekken. Hij werd ook betrokken in die kerkelijke moeiten in classis en particuliere synode en heeft zich daarin naar zijn aard, dus recht door zee en nooit drijverig, geweerd. Dat alles is mee de aanleiding geworden, dat hij al voor zijn 65ste emeritaat heeft aan moeten vragen. Dat hij echter graag van dienst wilde blijven, bleek in Ermelo, waar zij in 1972 kwamen te wonen. De kleine buitenverbandkerk daar werd graag door hem gediend. Met de wijsheid en de trouw, waarmee hij dat altijd gedaan had, zette hij zich gewoon weer in. Intussen bleef hij, tot de opheffing ervan, het regionaal kerkblad redigeren. En zorgde hij mee voor de Radio- en T.V.-uitzendingen voor onze kerken. In Ermelo leidde hij nog vele jaren voortvarend en bekwaam de bijbelkring. In die gemeente bleven hij en zijn vrouw hooggewaardeerde en meelevende leden. En heel dankbaar tegenover de HEERE, die hun zoveel gunsten gaf. Ook al omdat zij in hun huwelijk de zorg kregen voor twee kinderen, zusjes. Die zijn, later met hun mannen en kinderen en kleinkinderen, hun ’lief-bezit’ geworden en gebleven. Ds. ’t Hart heeft het nog beleefd, dat sommigen, van wie hem zoveel kerkelijk (en daarin persoonlijk) leed hadden gedaan, vergeving hebben gevraagd. En van hem toen van harte gekregen. En heeft hij het erg gewaardeerd dat de ’oude’ Gereformeerde Kerk van De Glind hem als haar heel vroegere dominee bij jubilea niet vergeten was. Hij werd gevraagd te komen, er was met hem nog gerekend. Een zo begaafd en scherp opmerker en kerkelijk meelevend man als ds. ’t Hart was, en die vrijwel dele hele eeuw van de Gereformeerde Kerken meemaakte, kende verdriet en zorg om allerlei ontwikkelingen binnen die kerken. Ook zorg om de Nederlands Gereformeerde, want hij was zelf haast een kerkrechtelijk handboek. Maar dat belette hem niet de HEERE dankbaar te zijn voor de ongedwongenheid en vrijheid, waarmee hij sinds 1968 daar Gods Woord nog had mogen verkondigen. En de dank aan onze HEER en HEILAND overstemde toch het leven van hem en zijn vrouw.