Nika Strzemińska

Jakobina Ingeborga (Nika) Strzemińska (ur. 6 listopada 1936 w Łodzi, zm. 13 października 2001 w Warszawie) – polska lekarka, psychiatra, pisarka, propagatorka sztuki swoich rodziców, twórców światowego modernizmu: rzeźbiarki Katarzyny Kobro i malarza Władysława Strzemińskiego.

Kilka lat po zakończeniu II wojny światowej spędziła w Domu Wychowawczym dla Dziewcząt im. Maksyma Gorkiego przy ul. Krajowej 15 w Helenówku w Łodzi (przed wojną był to internat dla żydowskich dzieci)[potrzebny przypis].

W latach 1955–1960 studiowała na Akademii Medycznej w Łodzi (1961 – dyplom lekarski), natomiast w latach 1961–1965 na Uniwersytecie Łódzkim (1965 – dyplom z antropologii). Pracowała w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, gdzie w 1971 roku uzyskała specjalizację w dziedzinie psychiatrii, a w 1974 roku stopień doktora (praca doktorska Współzależność pewnych cech antropometrycznych z przebiegiem schizofrenii). Jako lekarz okrętowy (pierwsza kobieta w historii Polski) pływała na polskich statkach handlowych (przez 17 lat). Pracowała m.in. w Szpitalu Tworkowskim, współpracowała z Polską Fundacją Alzheimerowską.

Autorka prac m.in. z zakresu antropologii i psychiatrii, opowieści morskich i serii reportaży, książek poświęconych rodzicom: Sztuka, miłość i nienawiść. O Katarzynie Kobro i Władysławie Strzemińskim (2001), Katarzyna Kobro (2004, poszerzona wersja książki wydanej po włosku w Mediolanie we wrześniu 1998 roku) oraz scenariuszy filmowych: Pośmiertny tryumf Władysława Strzemińskiego (1993) oraz Katarzyna Kobro rzeźbiarka (1998). Inicjatorka (wraz z Georgiem Kobro) przyznawanej w Łodzi od 2001 roku „Nagrody im. Katarzyny Kobro”. Bohaterka audycji Szkic do portretu Remigiusza Grzeli (2001, II Program Polskiego Radia).

Została pochowana w Łodzi, w grobie matki, w części prawosławnej Cmentarza Doły.