Pierre Frans (Frans) Vanmarsenille

Stamvader Frans VANMARSENILLE, echtgenoot van Marie-Louise Vanleeuw; hij werd geboren in Jeuk op 21 november 1881 en overleed in Muizen op 08 augustus 1960. Hij was de vader van Alice.

" Hij was oudstrijder 1914-1918,oud-schepen der gemeente Muizen en vereremerkt met verscheidene onderscheidingen. Niet de wereld trok hem aan, maar zijn gezin, de zijnen die hij zozeer beminde en met wie hij zo graag samen was. Eer en deugd waardeerde hij boven alles. Daarom zal zijn aandenken een zegening blijven. Nu is hij als een uitgediend soldaat de rust binnengegaan." (Uit zijn bidprentje)

"Leg je hand één minuut op een hete plaat en het lijkt een uur.Zit een uur bij een mooie vrouw en het lijkt één minuut. Dat is relativiteit." Albert Einstein (1879-1955)

Zijn vader sterft op 44-jarige leeftijd, maar zijn moeder wordt gesteund door haar bemiddelde familie en laat de 14-jarige Frans opleiden in de schoenmakersstiel.

Na zijn huwelijk met Marie-Louise Vanleeuw (Louise ° St.-Truiden 8 juni 1882 - + 17 december 1969) verhuist hij naar Muizen; langs de Jodenstraat bouwt hij een kleine boerderij en blijft hij samen met zijn vrouw en zijn dochter, Alice, ( tot haar huwelijk) wonen tot zijn dood.

De schoenmakersstiel is in deze kleine gemeenschap niet leefbaar en hij wordt “voerman” in de plaatselijke grote hoeve “Falla”.

In 1914 wordt hij echter opgeroepen om het vaderland te verdedigen en voor 5 jaar verdwijnt hij uit Muizen.

Vermits hij reeds tot de oudere generatie soldaten behoort, deelt de militaire overheid hem, als schoenmaker, in bij de hersteldienst van het leger; Frans herstelt nu de schoenen van de soldaten achter het front in Pas de Calais en zelfs in de buurt van Parijs.

Pas in de lente van 1919, wanneer hij afzwaait te Lier, ziet hij de eerste Duitser, een krijgsgevangene.

Een herinneringsplaat bij de ingang van de kerk te Muizen brengt hulde aan hem en 3 andere helden, die streden voor het vaderland.

--------------------------------------------------------------------------------

De oorlog heeft veel leed gebracht, maar met veel moed neemt hij zijn taak als voerman weer op in de boerderij. 

Alhoewel hij zich ook van andere takemoet kwijten, staat het werk van voerman op een grote winning als professioneel en voornaam aangeschreven.

Het leiden van een “span” paarden, maar ook hun voeding en verzorging behoort tot zijn bevoegdheid.

In het seizoen, van maart tot november, moet de voerman om 5 uur ’s morgens zijn paarden verzorgen, eten geven en klaarmaken voor het vertrek naar het veld, het getuig aandoen, het “hoamen”.

Om 6 uur vertrekt hij om te gaan ploegen of “akkeren”, het gereedmaken van de gronden, het inzaaien en later het oogsten. ’

s Middags rond 11 uur komt de voerman naar huis om zelf wat te eten, de paarden te voederen en wat te rusten en dan om één uur weer naar het veld.

De namiddagshift duurt tot 6 uur en dan volgt nog het ritueel van uitspannen, de paarden voederen en drenken.

Het ploegen gebeurt meestal met een span van driepaarden, maar bij het binnenhalen van de oogst of het weghalen van het veld van de suikerbieten worden soms 5 paarden voorgespannen en dan is het de kunst van de voerman om de paarden tegelijkertijd te laten trekken.

Voorwaar een zwaar beroep, maar Frans heeft het gedurende zijn ganse leven tot zijn pensionering gedaan, eerst dus bij Falla en later in de Molenhoeve.

--------------------------------------------------------------------------------

Intussen wordt Frans ook actief in het verenigingsleven bij de boogschutters en in de plaatselijke politiek, waar hij vele jaren als schepen van openbare werken fungeert.

Meer dan het open houden van de Molenbeek of het aanbrengen van wat kiezel of later wat asfalt en het tekenen van documenten houdt dat echter niet veel in.

Later wordt hij hiervoor gelauwerd.

--------------------------------------------------------------------------------

Tijdens de oorlogsjaren (1940- 1945) wordt het gezin opgeschrikt door 7 inbraken.

Wanneer Frans onder bedreiging van een inbreker het huis moet ontvluchten, durft het gezin niet langer de nacht thuis doorbrengen; ze overnachten dan bij de buren in het café Dams.

--------------------------------------------------------------------------------

Een verre kenis, Gerard-Emile Stuys (Miel! Geetsbets 9 januari 1902 - + Muizen 4 februari 1964), die ook door de oorlog op de dool is, komt dan bij hen inwonen en blijft er tot het einde van zijn leven.

Wanneer de dieven weer eens willen toeslaan en het gemeste zwijn willen buitmaken, liggen Miel met de tweeloop en Frans met het pistool op de loer.

Bij hun aankomst in de achtertuin verjaagt Frans ze met enkele schoten uit zijn pistool.. 

--------------------------------------------------------------------------------

Na de 2de wereldoorlog heeft Frans als verwoed lezer van “Het Nieuwsblad” ’s avonds ook het woord, wanneer in de zomer de buren op een bank aan de grachtkant samenklitten voor de laatste nieuwtjes over de Ronde van Frankrijk.

Hij supportert vooral voor Jean Robic, de winnaar van de Tour van 1947, en prompt noemt hij ook zijn hond “Robic”.

Het uitgangsleven van Frans beperkt zich tot de kermissen van Muizen, Buvingen en Brustem en tot het jaarlijks “concert” van de toneelvereniging in Buvingen.

’s Zondags echter blijkt de ideale ontspanningsdag te zijn.

Na de hoogmis wordt er dan gekaart bij Frans Usé in het café aan de kerk, daarna volgt het middagmaal, het dutje, eventueel een wandeling in de tuin of in het veld, de koffie met taart, het avondmaal en een tweede kaartbeurt in het café Dams, vlak naast de deur.

Na zijn pensionering houdt Frans zich bezig met het onderhoud van de tuin en met wandelen met Robic.

Vaak herstelt hij nog de schoenen van familie en vrienden of trekt er een weekje tussenuit om te helpen op de boerderij van zijn dochter en schoonzoon in Brustem.

Op 75-jarige leeftijd krijgt hij een hersentrombose en slijt dan op een voorzichtige, rustige wijze zijn werkelijk oude dag.

In het huis van zijn kleinzoon hangt nog zijn portret als fiere soldaat van de “grande guerre européenne”(1914-1918), een foto, die aan vele oud-strijders na de oorlog werd verkocht en waarvan alleen het hoofd echt is.

--------------------------------------------------------------------------------