Pierre de Villiers

Married to Isabeau Sicault

Son Pierre de Villiers born 1657 in Bar-Sur-Seine, Burgundy, France

Son Jacob (Jacques) de Villiers born 1661 in Bar-Sur-Seine, Bourgogne, France

Pierre was born 8 July 1631, probably in Saint Jean d'Angely, south west France, and married his wife Elizabeth [n%C3%A9e Secault] in 1656. They probably lived in the vicinity of Cognac in south west France. They were the parents of four sons, Abraham, Pierre, Jacques and Paul. They belonged to the Huguenot religion, which is the name for French Calvinist Protestants. Pierre was almost surely involved with wine making. With Louis XIV's revocation of the Edict of Nantes in 1685 his sons, Abraham, Pierre and Jacques fled to Holland, where, because of their knowledge of wine making, they obtained free passage from the Dutch East India Company to the Cape where they were promised land on which to produce wine.

• http://www.devillierswines.co.za/history/
• https://familysearch.org/tree/person/LK58-39T/details?spouse=LHCT-5FM

  ---

Pierre se Nageslag word Huguenote:

They stem from a prominent branch of the French family that was settled around La Rochelle in the 16th and 17th centuries. They were Huguenots, living under the protection given Protestants by the Edict of Nantes of 1583. The Edict of Nantes was however revoked in the 1666 and Pierre de Villiers the elderly father, told his children that Catholic soldiers would arrive and that they would all be killed if they did not renounce their religion. The four sons, Pierre, Abraham, Jacques and Paul fled to Holland. Paul the youngest felt he could not go on, but the other three sailed for South Africa, to Cape town, which in those days were of course Dutch, on a ship 120 feet long, with a letter from the Chamber of Delft to the Governor recommending them as “skilled in viticulture and useful in promoting the wine making incharrontry”. They married French girls out there and multiplied exceedingly. We once visited the original Villiers home in French Hoek near Paarl, and typical and delightful Cape Dutch house. So, members of the Villiers family were, in some degree, responsible for the South African wine industry and their delicious eating grapes.

Aandoenlike skrywe van ‘n direkte afstammeling van die De Villiers’e soos geneem uit Geneanet:

Hierdie berig in die Afrikaanse Patriot het my laat kyk na 'n dokument wat ek jare gelede by 'n de Villiers-dame gekry het in verband met die vroëe geskiedenis van die de Villiersfamilie. Dit is 'n aangrypendevertelling van hoe die Hugenote vervolg is en die de Villiers broers uit Frankryk gevlug het. Die datum van die geskrif is 20 Augustus 1876, en stem ooreen met die tyd van die berig in die Afrikaanse Patriot. Dit was dus heel moontlik in reaksie op hierdie berig dat die verhaal opgeskryf is. Die verhaal lui soos volg:

OFSCHOON IK JACOBUS STEPHANUS DE VILLIERS, Jacobus zoon, geboren te Wimmershoek, district Paarl, al bij het 5den of 6den gelid der Fransche vlugtelingen ben, gevoelde ik my daartoe gedwongen, dezekorte geschiedenis onzer voorvaderen te laten drukken, en in bewaringte houden, zodat onze verdere nageslachten nog altoos kunnen zien hoestandvastig hunne voorouders in hun geloof waren, en ook opdat zij ookniet ligt afstand mogten doen van hunne oude Protestansche geloof.Ofschoon die famile de laatste van al de Hugenoten hier is gekomen; iszij tog de grootste van allen; men komt bykans op geen dorp of menvind daar een De Villiers, maar het meest aan de Paarl. Nu denk eksal de afstammelingen verblijd wezen hoe hunne voorouders hier gelandzijn, en hetgeen met hen gebeurd is.Een oud gedenk stuk heb ik onlangs (per geluk) in de handen gekregendus deel ek het hier kort en getrou mede.Toen de vervolging zoo erg was tegen de Hugenoten woonde er een takvan de familie de Villiers al bijna een honderd jaren stil en rustigop een buiten plaats dichtbij La Rochelle, een Zeestad van Frankrijk.Oude Pierre de Villiers en zijn vrouw waren al beiden zeer oud; zijhadden al gehoord van de vervolgingen op andere plaatsen, maar omdatzij zoo stil en afgezonderd leefden hebben de Roomsche Priesters ensoldaten nog altijd met rust gelaten.Zij hadden vier zonen - Pierre, Abraham, Jacob en Paul. De drieeersten waren al groot en bewerkten de plaats want de Hugenoten warenvlijtige menschen. Nu en dan hoorden zij van deie toenemendevervolgingen op andere plaatsen, maar ze dachten dat die storm wederzou voorbij trekken zoals voorheen, maar hun lot kwam ook.Eens op een avond kwam er een gerucht van de stad dat de soldaten deplaats zouden komen bezoeken. Toen wierden zij al onrustig. Dienavond zaten zij bij elkander, de vader aan de eene en de moeder aan deandere zijde in een oude leuning stoel en de vier zonen tusschen beideop een bank. Toen begon de vader: "Mijn kinderen de Almachtige Hand,heeft ons zoo lang gespaard, nu komt ons lot ook over drie of vierdagen zijn de soldaten hier, dan moeten wij onze geloof afzweren ofsterven, maak uzelven gereen en vlucht, zonder eenige verzuim; uweMama en ik zijn al te oud. Wij kunnen het niet meer doorstaan om tevluchten. Wij zullen maar hier blijven en sterven voor ons geloof,zoo de Heer wil, maar gij zijt nog jong en vrisch, gij kunt nog totgroot nut wezen op een andere plaats in de wereld; er is voor u thansgeen ander middel dan te vluchten."De zonen zaten stil, hunne hoofden hangende, de tranen liepen van hunaangezichten. De vader zucht; de moeder veegt oogen af. "Kijkt" zegtde Vader, na een ruk stilte "om niemand dit te laten merken gaat gijmaar morgen aan met uw werk, dan kunt gij uwe klederen en anderedingen gereed maken. Ik zal zien om een weinig zak geld voor u tekrijgen, en morgen avond zodra het donker wordt vlucht gij maar."In stilte raakten de kinderen weg, zonder enig woord te spreken, wantgehoorzaamheid en eerbied voor hunne ouders waren onder de oudefamilieen veel meer dan hedendaags; zij gingen naar hunne slaapkamer,maar in het huis gedurende dien nacht was het slapen onmogelik. Denvolgenden dag zeer vroeg, waren de zonen in hun werk. Perstijd was aldaar; zij maken de trap balie enz. gereed alsof zij de volgende dagzouden beginnen te persen. De moeder was bezig om hun klederen gereedte maken. Het enigste dat haar aandacht aftrok van het werk, was datzij nu en dan in de kamer ging om te weenen en te bidden. De vader was stil. Het is nu avond, eerst aten zij een stukje; alles wasgereed gezet voor de reis. De oude vader nam nu den Bijbel, en lasuit Psalm 91. Toen knielden zij tezamen. De oude vader bad, alles isstilte, het snikken was alles dat gehoord werd; hij droeg hun op aanden Almachtigen God, vroeg Hem om hen te bewaren en een veiligewoonplaats te bezorgen, en eenmaal in den Hemel bij elkander tebrengen.Het was of zij niet konden opstaan van hunne knieen. "Komt mijnekinderen" zeide de vader, "de tijd is daar"; Pierre stond op en begonte groeten. De moeder wou spreken maar kon niet. In stille tranennam zij een voor een om de hals en gaf hen een zoen, maar toen dejongste, haar lieveling, Paul kwam, barste zij uit en zeide "Ach mijnlieve kind, ik kan u toch niet laten gaan; ach Heer bewaar mijn kind."Haar laatste woorden waren "Kinderen vaarwel." "De Heer gaat met u"riep de vader achter hen. Toen zij de deur uitgingen viel de moederin de armen van den vader.Toen gingen de vier zonen voor de eerste maal van hunne ouders. Zodonker als het voor hunne oogen was was het voor hun gemoed. De vaderhad hen een plan gegeven hoedat zij naar Holland moesten vluchten.Maar het was een lange weg. De kleine Paul was na een paar dagen zomoede en verdrietig zodat hij niet verder kon gaan. Hij wou maarweder terug naar zijne ouders, de andere drie konden toen niets andersdoen, zij moesten hem maar laten terug gaan, en zij dachten dat hetnog mischien tot een troost voor hun vader en moeder zou wezen.De lange en moeilijke reis zullen wij maar over slaan. Op laatstkwamen Pierre, Abraham en Jacob in Holland, en daar zijn zij een jaarover gebleven. Hoe zij ook al vernamen, doch te vergeefs. Zij kondengeen tijding weder van hunne ouders en broeder krijgen. Naderhandmaakten zij ook een plan om naar Kaapstad te komen waarheen al zooveele Hugenoten gegaan zijn.In Mei 1689 kwamen zij aan de Kaap met een schip genaamd Sion. Deeerste plaats in Fransch Hoek hebben zij aangelegd. Toen gaven zij denaam ervan La Rochelle, na hun geboorte plaats, hier hebben zij eeneenvoudig huis gemaakt van klei muren en rieten dak. Zij planten toeneen wijngaard en vruchten bomen enz.Door flijt konden zij naderhand een paard kopen om Zondags naar grootDrakenstein's Kerk te rijden. En ofschoon die een goede distantie wasverzuimden zij bijna nooit.Het was voor de Hugenoten in dien tijd zeer aangenaam, wanneer zij bijelkander konden komen, om te spreken over hunne ondervindingen enelkander raad te geven en te helpen.Toen zij voorwaarts begonnen te komen in de wereld zijn al drienaderhand getrouwd. Pierre met Elizabeth Taillefert, en Abraham enJacob met twee zusters Susanna en Marquerite Gardiol. De tweebroeders gaven toen de plaats aan Pierre alleen en gingen voor zichelk een plaats in de buurt aanleggen. Op La Rochelle staat nu nog deoude murasie en eiken boom enz. hetgeen zij aldaar gebouwd en geplanthebben.Al de drie broeders zijn oud geworden, en waren tot zegen tot hundood. Pierre was twee malen getrouwd. Hij had vijf en twintigkinderen en voor zijnen dood had hij het genoegen nog zijn honderdsteklein kind te zien.In latere jaren hebben zij nog altijd vernomen, maar nooit weder ietsvan hun familie in Frankrijk gehoord.De familie de Villiers thans de grootste en aanzienlijkste van al deHugenoten in ons land. De Hoofdrechter van de Kolonie, de derde Rechter in de Vrijstaat, en de twee Predikanten van Carnarvon enTarkastad zijn ook uit die familie gesproten, mochten de kindskinderen maar altijd de vroomheid en deugd van hunne vooroudersbewaren, dan zal het gebed van ou - Pierre op het vertrek van zijnekinderen, ook nog verder verhoord worden, en vele van zijnekindskinderen hem eenmaal in den Hemel ontmoeten.Dit is de wensch vanEEN WARE AFSTAMMELING DER FRANSCHE VLUCHTELINGEN.Aldus gedaan te Stinkfontein, Gouph No 4 Afdeling Prins Albert op den20sten dag der maand Augustus in het jaar onzes Heeren Een DuizendAcht Honderd Zes en Zeventig.GroeteEtienne de VilliersKrugersdorp

Google Translate:

Although I, JACOBUS STEPHANUS DE VILLIERS, son of Jacobus, born in Wimmershoek, district Paarl, already with the 5th or 6th member of the French refugees, I felt compelled to have this short history of our ancestors printed, and kept in custody, so that our further offspring can still see how steadfast their ancestors were in their faith, and also that they should not renounce their old Protestant faith, even though that family came here last of all the Huguenots; she is the greatest of them all; one does not come to a village or find a De Villiers there, but mostly to the Paarl. Now I think the descendants rejoiced to see how their ancestors landed here, and what happened to them. I recently (luckily) got into my hands an old memorial piece, so I briefly troubled it here. When the persecution was so bad against the Huguenots, a branch of the de Villiers family had been living quietly and peacefully in an out-of-the-way place near La Rochelle, a maritime city of France, for nearly a hundred years. Old Pierre de Villiers and his wife were both very old; they had heard of the persecutions in other places, but because they lived so quietly and in seclusion, the Roman Priests still left soldiers alone. They had four sons - Pierre, Abraham, Jacob and Paul. The first three were already great and worked the place because the Huguenots were diligent people. Occasionally they heard of the increasing persecution in other places, but they thought that the storm would pass as before, but their fate also came. One evening a rumor came from the city that the soldiers would come to visit the place. Then they were already restless. That evening they sat together, the father on one side and the mother on the other, in an old armchair, and the four sons both sat on a couch. Then the father began: "My children, the Almighty Hand, has spared us for so long, now our fate will come in three or four days if the soldiers come here, then we must renounce or die our faith, make yourself weary and flee, without any omission; Your Mamma and I are too old. We can't bear to flee. We'll just stay here and die for our faith, if the Lord willing, but you're still young and faint, you can be of great use to another place in the world, there is now no other way for you but to flee. "The sons sat still, their heads drooping, the tears running down their faces. The father sighs; the mother wipes her eyes. "Look," says the Father, after a jerk of silence, "so as not to let anyone notice this, you will do your work tomorrow, then you can prepare your clothes and other things. I will see to get you a little bag of money, and tomorrow evening as soon as it gets dark you flee. "The children silently left without a word, for obedience and reverence for their parents among the old families was much more than contemporary; they went to their bedroom, but sleeping in the house that night was impossible. The sons were at work very early the next day. Press time was there; they prepare the stairs counter etc. as if they were going to start pressing the next day. The mother was preparing their clothes. The only thing that drew her attention from work was that she occasionally went into the room to weep and pray. The father was silent. It is now evening, first they ate a piece; everything was prepared for the trip. The old father now took the Bible and read Psalm 91. Then they knelt together. The old father prayed, everything is silent, the sobbing was all that was heard; He charged them with Almighty God, asking Him to keep them and provide them with a safe dwelling, and to bring them together once in Heaven. It was as if they could not get up from their knees. "Come, my children," said the father, "the time has come." Pierre got up and started greeting. The mother wanted to speak but couldn't. In silent tears she took one by one around the neck and kissed them, but when the youngest, her darling, Paul came, she burst out and said, "Oh, my dear child, I cannot let you go, oh Lord, save my child. Her last words were "Children goodbye." "The Lord is going with you," cried the father behind them. When they went out the mother fell into the father's arms. Then the four sons went from their parents for the first time. It was as dark as it was to their eyes. The father had given them a plan to flee to Holland, but it was a long way. Little Paul was short and sad after a few days so he couldn't go on. He just wanted to go back to his parents, the other three couldn't do anything else then, they just had to let him go back, and they thought it might still be a comfort to their father and mother. to beat. Pierre, Abraham and Jacob recently arrived in Holland, and they stayed there for a year. How they already heard, but in vain. They could not get tidings from their parents and brother again. Afterwards they also made a plan to come to Cape Town where so many Huguenots have already gone. In May 1689 they arrived at the Cape with a ship called Zion. They built the first place in Fransch Hoek. Then they gave it the name La Rochelle, after birth, here they made a simple house out of clay walls and thatched roof. They then planted a vineyard and fruit trees, etc. By diligence, they could afterwards buy a horse to ride on Sunday to Great Drakenstein's Church. And although that was a good distance they almost never neglected. It was very pleasant for the Huguenots at that time, when they could come together, to speak about their experiences and to advise and help each other. When they started to move forward in the world have been married three-fold. Pierre with Elizabeth Taillefert, and Abraham and Jacob with two sisters Susanna and Marquerite Gardiol. The two brothers then gave the place to Pierre alone and started to build a place for themselves in the neighborhood. La Rochelle still has the old murasia and oak tree, etc., which they built and planted there. All the three brothers have grown old and were blessed to their death. Pierre was married twice. He had twenty-five children and before his death he had the pleasure of seeing his hundredth-small child. In later years they have heard, but never heard from their family in France again. The de Villiers family is now the largest and most significant of all the Huguenots in our country. The Chief Judge of the Colony, the third Judge in the Free State, and the two Preachers of Carnarvon and Tarkastad have also sprung from that family, should the children's children always preserve the piety and virtue of their ancestors, ou-Pierre's prayer will leave of his children, will be further interrogated, and many of his children will meet him once in Heaven. This is the wish of A TRUE DESCENDENCE OF THE FRENCH REFUGEES. So done at Stinkfontein, Gouph No. 4 Prince Albert Department on the 20th day of August in the year of our Lords One Thousand Eight Hundred and Seventy Six. Greetings Etienne de Villiers, Krugersdorp

------------------------------

Daniel Peter De Villiers says "I was given the interesting information that in studying photostatic information about all Huguenot families who fled to Holland they came across the information that a certain Jean de Villiers married Elisabeth Sicault in the Reformed Church at the Neuve Ville, La Rochelle 1658.

The reader will note that the time and place for my supposition are correct. In the Tableau the dates of birth of Pierre and Araham de Villiers are given as vers (about) 1657 and 1659, whereas that of Jacques de Villiers is definitely given as 1661, a date which corresponds with the age given by him in his will of 1719."

Source: A history of the De Villiers family by Daniel Peter De Villiers (1960)