Shah Safi Safavi I

... Unexpectedly, Abbas now chose as heir the son of Mohammed Baqir Mirza, Sam Mirza, a cruel and introverted character who was said to loathe his grandfather because of his father's murder. Nevertheless, he did succeed Shah Abbas at the age of 17 in 1629, taking the name Shah Safi. https://en.wikipedia.org/wiki/Abbas_the_Great

---

Sam Mirza (1611 – 12 May 1642), (Persian: سام میرزا‎‎), better known by his dynastic name of Shah Safi (Persian: شاه صفی‎‎) was Shah of Iran from 1629 to 1642. He was the sixth ruler of the Safavid dynasty.

Safi was given the name Sam Mirza when he was born. He was the son of Mohammed Baqir Mirza, the eldest son of Shah Abbas I, and Dilaram Khanum, a Georgian wife.[2] In 1615, Abbas had Mohammed Baqir killed, fearing he was plotting against his life. Over the next few years, the suspicious Abbas killed or blinded his other sons, leaving his grandson Safi heir to the throne.

Rostom (also known as Rustam Khan), viceroy of Kartli, eastern Georgia, from 1633-1658. Safi was crowned on 28 January 1629 at the age of eighteen.[3] He ruthlessly eliminated anyone he regarded as a threat to his power, executing almost all the Safavid royal princes as well as leading courtiers and generals. He paid little attention to the business of government and had no cultural or intellectual interests (he had never learned to read or write properly), preferring to spend his time drinking wine or indulging in his addiction to opium. Supposedly, however, he abhorred tobacco smoke as much as his grandfather did, going as far as to have those caught smoking tobacco in public killed by pouring molten lead in their mouths.[citation needed]

The dominant political figure of Safi's reign was Saru Taqi, appointed grand vizier in 1634. Saru Taqi was incorruptible and highly efficient at raising revenues for the state, but he could also be autocratic and arrogant.

Iran's foreign enemies took the opportunity to exploit Safi's perceived weakness.

...

https://en.wikipedia.org/wiki/Safi_of_Persia

... https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B4%D8%A7%D9%87_%D8%B5%D9%81%DB%8C... ۱۰۰۷ تا ۱۰۲۱ خورشیدی، (۱۶۲۹ تا ۱۶۴۲ میلادی یا ۱۰۳۸ تا ۱۰۵۲هجری قمری) به مدت ۱۴ سال پادشاهی کرد. او جانشین پدربزرگش شاه عباس یکم شد. صفی که به هنگام تولد سام میرزا نامیده شد، پسر محمد باقر صفی میرزا، پسر بزرگ شاه عباس، است که به دستور وی به قتل رسیده بود. او از اولین شاهزادگان صفوی بود که انحصاراً در حرمسرای سلطنتی پرورش یافته بود و تا آن زمان هیچ مسئولیت سیاسی به عهده نداشت و بر خلاف اجدادش، عهده‌دار حاکمیت هیچ ولایتی نیز نبود. صفی کلاً پادشاه خشنی بود و در اوایل سلطنتش، به خاطر ترس از دست دادن حکومت، بسیاری از اطرافیان خود، از جمله شاهزادگان صفوی و بزرگان گرجی‌تبار و بسیاری دیگر را به قتل رساند. در زمان این پادشاه، سرداران بزرگ دوران شاه عباس مانند امام‌قلی خان، زینل‌خان شاملو، داوود خان گرجی و علی‌مردان خان یا به قتل رسیدند یا از کار برکنار شدند. به طوری که حتی، خلیفه سلطان آملی، وزیری که از انتهای پادشاهی شاه‌عباس در وزارت باقی‌مانده بود، در خشونت ورزی‌های شاه صفی، نه‌تنها در سال ۱۶۳۲ میلادی صدارت را از دست داد، بلکه فرزندانش هم کور شدند. پس از وی میرزا طالب اردوبادی به صدارت رسید. با توجه به اعتیاد این شاه به مواد مخدر و تربیت در حرمسرا، نه توانایی و نه علاقه دخالت در امور مملکتی را داشت و امور را به وزیر خود سارو تقی اعتمادالدوله و رستم خان سپهسالار سپرده بود.[%DB%B5]

در سال اول سلطنت وی، شهر مشهد مورد هجوم ازبکان[%DB%B2] قرار گرفت و طی دوره پادشاهی شاه صفی ازبک‌ها حداقل یازده بار به ایران حمله کردند،[%DB%B6] اما سرانجام ازبکان شکست خوردند و به فرارود گریختند. سلطان مراد، پادشاه عثمانی به محض آگاهی از مرگ شاه عباس، به آذربایجان و بغداد لشکر کشید که در آذربایجان کاری از پیش نبرد، اما در بغداد در نهایت پیروز شد و با عهدنامه زهاب، عراق امروزی به صورت همیشگی از ایران جدا شد. در گرجستان، قندهار، قزوین و گیلان شورش برپا شد. با وجود این شورش‌ها و از دست دادن عراق و یورش‌های پیاپی ازبکان در شمال شرقی، در زمان وی ایرانیان از شرایط زندگی بدی برخوردار نبودند.[%DB%B7] ششمین شاه صفوی سلطنت ۱۹ ژانویه ۱۶۲۹ – ۱۲ مه ۱۶۴۲ (ربیع‌الاول ۱۰۳۸ – صفر ۱۰۵۲) تاج‌گذاری ۲۹ ژانویه ۱۶۲۹[%DB%B1] (جمادی‌الاول ۱۰۳۸[%DB%B2]%29 پیشین شاه عباس یکم جانشین شاه عباس دوم همسر آنا خانم (مادر پادشاه بعدی) همسران دیگر هم وجود دارند فرزند(ها) شاه عباس دوم مریم بیگم فرزندان دیگر هم وجود دارند[%DB%B3] نام کامل ابوالمظفر شاه صفی بن فیضی میرزا الحسینی الموسوی الصفوی بهادر خان[%DB%B1] نام و تاریخ‌های دوره شاهزاده سام میرزا: ۱۶۱۱–۱۶۲۹ دودمان صفویان پدر محمدباقر میرزا مادر دلارام خانم[%DB%B4][%DB%8C%D8%A7%D8%AF%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AA ۱] زادروز ۱۶۱۱ میلادی[%DB%B1] مرگ ۱۲ مه ۱۶۴۲ کاشان، ایران[%DB%B1] خاک‌سپاری حرم فاطمه معصومه، قم دین و مذهب اسلام (شیعه)

---

شاه صفی (زاده ۱۶۱۱ - درگذشته ۱۲ مه ۱۶۴۲) ششمین پادشاه صفوی ایران است که از ۱۰۰۷ تا ۱۰۲۱ خورشیدی، (۱۶۲۹ تا ۱۶۴۲ میلادی یا ۱۰۳۸ تا ۱۰۵۲هجری قمری) به مدت ۱۴ سال پادشاهی کرد. او جانشین پدربزرگش شاه عباس یکم شد. صفی که به هنگام تولد سام میرزا نامیده شد، پسر محمد باقر صفی میرزا، پسر بزرگ شاه عباس، است که به دستور وی به قتل رسیده بود. او از اولین شاهزادگان صفوی بود که انحصاراً در حرمسرای سلطنتی پرورش یافته بود و تا آن زمان هیچ مسئولیت سیاسی به عهده نداشت و بر خلاف اجدادش، عهده‌دار حاکمیت هیچ ولایتی نیز نبود. صفی کلاً پادشاه خشنی بود و در اوایل سلطنتش، به خاطر ترس از دست دادن حکومت، بسیاری از اطرافیان خود، از جمله شاهزادگان صفوی و بزرگان گرجی‌تبار و بسیاری دیگر را به قتل رساند. در زمان این پادشاه، سرداران بزرگ دوران شاه عباس مانند امام‌قلی خان، زینل‌خان شاملو، داوود خان گرجی و علی‌مردان خان یا به قتل رسیدند یا از کار برکنار شدند. به طوری که حتی، خلیفه سلطان آملی، وزیری که از انتهای پادشاهی شاه‌عباس در وزارت باقی‌مانده بود، در خشونت ورزی‌های شاه صفی، نه‌تنها در سال ۱۶۳۲ میلادی صدارت را از دست داد، بلکه فرزندانش هم کور شدند. پس از وی میرزا طالب اردوبادی به صدارت رسید. با توجه به اعتیاد این شاه به مواد مخدر و تربیت در حرمسرا، نه توانایی و نه علاقه دخالت در امور مملکتی را داشت و امور را به وزیر خود سارو تقی اعتمادالدوله و رستم خان سپهسالار سپرده بود.[%DB%B5]

در سال اول سلطنت وی، شهر مشهد مورد هجوم ازبکان[%DB%B2] قرار گرفت و طی دوره پادشاهی شاه صفی ازبک‌ها حداقل یازده بار به ایران حمله کردند،[%DB%B6] اما سرانجام ازبکان شکست خوردند و به فرارود گریختند. سلطان مراد، پادشاه عثمانی به محض آگاهی از مرگ شاه عباس، به آذربایجان و بغداد لشکر کشید که در آذربایجان کاری از پیش نبرد، اما در بغداد در نهایت پیروز شد و با عهدنامه زهاب، عراق امروزی به صورت همیشگی از ایران جدا شد. در گرجستان، قندهار، قزوین و گیلان شورش برپا شد. با وجود این شورش‌ها و از دست دادن عراق و یورش‌های پیاپی ازبکان در شمال شرقی، در زمان وی ایرانیان از شرایط زندگی بدی برخوردار نبودند.