dr med. Piotr Sęcki

Dr. Piotr Sęcki urodził się w Gniewkowie r. 1834. Gimnazyum przeszedł w Trzemesznie, gdzie w r. 1855 popis dojrzałości złożył. W roku następnym udał się na uniwersytet w Gryfii, potem do Wrocławia, skąd w roku 1859 do Berlina się przeniósł. Tu poskładał egzamina lekarskie i tu też się doktoryzował, poczem drukiem ogłosił dyssertacyą: De glandutae parotidis extirpatione. Berlin, 1860. Praktykę lekarską wykonywał do śmierci w Poznaniu. Ponieważ rychło już zasłynął jako chirurg, powołanym też już został w początkach roku 1863 jako chirurg do Zakładu Sióstr Miłosierdzia, gdzie razem z Mateckim oddział chirurgiczny prowadził. W roku 1866 podczas wojny austryackiej pracował samodzielnie w głównym lazarecie w Nachodzie. Rok 1870 znów go powołał na pola bitwy i znów zawiadywał lazaretami, najdłużej, bo przez 4 miesiące, był szefem lazaretu w głównej kwaterze w Wersalu. Tu nietylko zjednał sobie uznanie największych chirurgów, jak Langenbecka, Billrotha, ale ówczesny następca tronu, a późniejszy cesarz Fryderyk III sam mu w dowód zasług, jakie w obec rannych położył, przypiął własnoręcznie krzyż żelazny. Po zawarciu pokoju kilka tygodni prowadził jeszcze lazaret w Monbeliart. W roku 1876 mianowany został radzcą zdrowia. W roku 1885 ogłosił drukiem Sprawozdanie z czynności z oddziału chirurgicznego u Sióstr Miłosierdzia za rok 1884. Zmarł po długiej chorobie w parę dni przed śmiercią obu swych synów dnia 27 Lutego 1889 roku.
biogram: Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk Poznańskiego T.18 Z.1, s. 307-308

Dr. Piotr Sęcki urodził się w Gniewkowie r. 1834. Gimnazyum przeszedł w Trzemesznie, gdzie w r. 1855 popis dojrzałości złożył. W roku następnym udał się na uniwersytet w Gryfii, potem do Wrocławia, skąd w roku 1859 do Berlina się przeniósł. Tu poskładał egzamina lekarskie i tu też się doktoryzował, poczem drukiem ogłosił dyssertacyą: De glandutae parotidis extirpatione. Berlin, 1860. Praktykę lekarską wykonywał do śmierci w Poznaniu. Ponieważ rychło już zasłynął jako chirurg, powołanym też już został w początkach roku 1863 jako chirurg do Zakładu Sióstr Miłosierdzia, gdzie razem z Mateckim oddział chirurgiczny prowadził. W roku 1866 podczas wojny austryackiej pracował samodzielnie w głównym lazarecie w Nachodzie. Rok 1870 znów go powołał na pola bitwy i znów zawiadywał lazaretami, najdłużej, bo przez 4 miesiące, był szefem lazaretu w głównej kwaterze w Wersalu. Tu nietylko zjednał sobie uznanie największych chirurgów, jak Langenbecka, Billrotha, ale ówczesny następca tronu, a późniejszy cesarz Fryderyk III sam mu w dowód zasług, jakie w obec rannych położył, przypiął własnoręcznie krzyż żelazny. Po zawarciu pokoju kilka tygodni prowadził jeszcze lazaret w Monbeliart. W roku 1876 mianowany został radzcą zdrowia. W roku 1885 ogłosił drukiem Sprawozdanie z czynności z oddziału chirurgicznego u Sióstr Miłosierdzia za rok 1884. Zmarł po długiej chorobie w parę dni przed śmiercią obu swych synów dnia 27 Lutego 1889 roku.
biogram: Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk Poznańskiego T.18 Z.1, s. 307-308