Kavadh I, Shah of Persia

Kavadh I (also spelled Kaveh or Kavad) was the nineteenth Sassanid King of Persia from 488 to 531. He was crowned by the nobles in place of his deposed and blinded uncle Balash (484–488).

At this time the empire was utterly disorganized by the invasion of the Ephthalites or White Huns from the east. After one of their victories against his father, Kavadh I had been a hostage among them for two years, pending the payment of a heavy ransom. In 484 his father Peroz I had been defeated and slain with his whole army. Balash was not able to restore the royal authority. The hopes of the magnates and high priests that Kavadh I would suit their purpose were soon disappointed.

Kavadh I gave his support to the communistic sect founded by Mazdak, son of Bamdad, who demanded that the rich should divide their wives and their wealth with the poor. His intention evidently was, by adopting the doctrine of the Mazdakites, to break the influence of the magnates. But in 496 he was deposed and incarcerated in the "Castle of Oblivion (Lethe)" in Susiana, and his brother Djamasp (496–498) was raised to the throne.

Kavadh I, however, escaped and found refuge with the Ephthalites, whose King gave him his daughter in marriage and aided him to return to Persia. In 498 Kavadh I became King again and punished his opponents. He had to pay a tribute to the Ephthalites and applied for subsidies to Rome, which had before supported the Persians. But now the Emperor Anastasius I (491–518) refused subsidies, expecting that the two rival powers of the East would exhaust one another in war. At the same time he intervened in the affairs of the Persian part of Armenia.

Kavadh I joined the Ephthalites and began war against the Byzantine Empire. In 502 he took Theodosiopolis (Erzurum) in Armenia; in 503 Amida (Diarbekr) on the Tigris. In 505 an invasion of Armenia by the western Huns from the Caucasus led to an armistice, during which the Romans paid subsidies to the Persians for the maintenance of the fortifications on the Caucasus.

During the last years of King Kavadh I, his favorite son Khosrau I had had great influence over him and had been proclaimed successor. He also induced Kavadh I to break with the Mazdakites, whose doctrine had spread widely and caused great social confusion throughout Persia. In 529 Mazdaki doctrine was formally refuted in a theological discussion held before the throne of the King by the orthodox Magians, and were slaughtered and persecuted everywhere; Mazdak himself was hanged.

Kavadh I evidently was, as Procopius (Pers. i.6) calls him, an unusually clear-sighted and energetic ruler (although somewhat bloodthirsty). Although he could not free himself from the yoke of the Ephthalites, he succeeded in restoring order in the interior and fought with success against the Romans. He built some towns which were named after him, and began to regulate the taxation.

When Justin I (518–527) came to the throne in Constantinople, the conflict between the Persians and the Romans began anew. The Persian vassal, al-Mundhir IV ibn al-Mundhir, laid waste Mesopotamia and slaughtered the monks and nuns. In 531 Belisarius was defeated at the Battle of Callinicum. Shortly afterward Kavadh I died, at the age of 82, in September 531.

See http://en.wikipedia.org/wiki/Kavadh_I for more information.

Kavadh I, also spelled Kaveh and Kavad (born 449, ruled 488–531), was son of Peroz I (457–484) and the nineteenth Sassanid King of Persia from 488 to 531. He was crowned by the nobles in place of his deposed and blinded uncle Balash (484–488).

Contents [hide]

1 State of the Sassanid Empire

2 Mazdaki sect

3 Return from exile

4 War and succession

5 Effect on Sassanid Empire

6 References

[edit]State of the Sassanid Empire

At this time the empire was utterly disorganized by the invasion of the Ephthalites or White Huns from the east. After one of their victories against Peroz I, Kavadh I had been a hostage among them for two years, pending the payment of a heavy ransom. In 484 Peroz I had been defeated and slain with his whole army. Balash was not able to restore the royal authority. The hopes of the magnates and high priests that Kavadh I would suit their purpose were soon disappointed.

[edit]Mazdaki sect

Kavadh I gave his support to the communistic sect founded by Mazdak, son of Bamdad, who demanded that the rich should divide their wives and their wealth with the poor. His intention evidently was, by adopting the doctrine of the Mazdakites, to break the influence of the magnates. But in 496 he was deposed and incarcerated in the "Castle of Oblivion (Lethe)" in Susiana, and his brother Djamasp (496–498) was raised to the throne.

[edit]Return from exile

Kavadh I, however, escaped and found refuge with the Ephthalites, whose King gave him his daughter in marriage and aided him to return to Persia. In 498 Kavadh I became King again and punished his opponents. He had to pay a tribute to the Ephthalites and applied for subsidies to Rome, which had before supported the Persians. But now the Emperor Anastasius I (491–518) refused subsidies, expecting that the two rival powers of the East would exhaust one another in war. At the same time he intervened in the affairs of the Persian part of Armenia and restored Iberia to Iran's effective control.

[edit]War and succession

Kavadh I joined the Ephthalites and began war against the Byzantine Empire. In 502 he took Theodosiopolis (Erzurum) in Armenia; in 503 Amida (Diarbekr) on the Tigris. In 505 an invasion of Armenia by the western Huns from the Caucasus led to an armistice, during which the Romans paid subsidies to the Persians for the maintenance of the fortifications on the Caucasus.

When Justin I (518–527) came to the throne in Constantinople, the conflict began anew. The Persian vassal, al-Mundhir IV ibn al-Mundhir, laid waste Mesopotamia and slaughtered the monks and nuns. In 531 Belisarius was defeated at the Battle of Callinicum. Shortly afterwards Kavadh I died, at the age of eighty-two, in September 531. During his last years his favourite son Khosrau I had had great influence over him and had been proclaimed successor. He also induced Kavadh I to break with the Mazdakites, whose doctrine had spread widely and caused great social confusion throughout Persia.

[edit]Effect on Sassanid Empire

In 529 Mazdaki doctrine was formally refuted in a theological discussion held before the throne of the King by the orthodox Magians, and were slaughtered and persecuted everywhere; Mazdak himself was hanged. Kavadh I evidently was, as Procopius (Pers. i.6) calls him, an unusually clear-sighted and energetic ruler. Although he could not free himself from the yoke of the Ephthalites, he succeeded in restoring order in the interior and fought with success against the Romans. He built some towns which were named after him, and began to regulate the taxation.

Kavadh I

Sassanid dynasty

Preceded by

Balash Great King (Shah) of Persia

488 –496 Succeeded by

Djamasp

Preceded by

Djamasp Great King (Shah) of Persia

498 –531 Succeeded by

Khosrau I

Source: http://en.wikipedia.org/wiki/Kavadh_I

In that period, the Persian king Kawad sent his son to a Manichaen school in their country where he learned their doctrine and pledged to his teachers that if he should come to rule he would uphold their heresy. [The Manichaean teachers] said: "We will pray that you reign." Now the boy's mother urged Kawad to enthrone her son during his own lifetime. The king understood the reason for this and was frightened that other kings [in future] would heed [the Manichaeans] and that people would say that it was during his rule that Magianism had been destroyed. And so [Kawad] convened a great assembly and invited to it all the Manichaeans with their bishops and destroyed them. As for those discovered outside, he had them burned alive, and gave their churches to the Christians. This became known in Constantinople where there were also many Manichaeans. And an attempt was [g234] made — unsuccessfully — to turn them away from their heresy. They too, generally were burned to death.

"Sukhra was in charge of government of the kingdom and the management of affairs. The people came to Sukhra and undertook all their dealings with him, treating Kavadh as a person of no importance and regarding his commands with contempt"

See http://en.wikipedia.org/wiki/Kavadh_I (sassanid, persia). Sejarah Melayu mentions him as "raja masyrik dan maghrib" which means "east and west". Also called Kobat Shahriar, Kobad Shah, Qobad.

قباد یکم شاهنشاه ساسانی

سکه‌ای از قباد یکم دوران دور یکم ۴۸۸ میلادی - ۴۹۶ میلادی دور دوم ۴۹۹ میلادی - ۵۳۱ میلادی مرگ ۵۳۱ میلادی پیش از جاماسپ خسرو انوشیروان پس از بلاش جاماسب همسران پیروزدخت (با خواهر خود) نیواندخت پدر پیروز یکم فرزندان کااوس جاماسب خشایارشا خسرو انوشیروان دین زرتشتی قَباد یکم یا غباد یا کَباد یا کَواذ، بیستمین پادشاه ساسانی بود که دوبار بر تخت پادشاهی ایران نشست، بار نخست میان سالهای ۴۸۸ تا ۴۹۶ و بار دوم ۴۹۹ تا ۵۳۱ (میلادی). وی جانشین بلاش و پسر پیروز یکم بود. صورت اوستایی نام او کوات با فتحۀ اول است و بر این اساس، نام او در فارسی، قَباد با فتحۀ اول است و تلفظ قُباد با ضمه، غلطی مصطلح در افواه غیرمتخصصان در دهه های اخیر است. او در فهرست شاهان ساسانی، قباد یکم است و قباد دوم، شیرویه پسر خسروپرویز است. اما در فهرست عمومی شاهان ایران باستان، وی قباد دوم بود و قباد یکم همان کیقباد کیانی است که در منابع عصر اسلامی، قباد اکبر خوانده می شد.

دوره نخست پادشاهی در سال ۴۸۸ میلادی بزرگان کشور و موبدان بلاش را کنار گذاشتند و قباد را بر تخت نشاندند. قباد یکم از آغاز پادشاهی دچار گرفتاری‌های سیاسی و اقتصادی بسیاری بود. در این زمان پادشاهان، بسیار ناتوان شده بودند و بزرگان کشور آنها را برداشته و می‌نشاندند و به جای ایشان برای کشور تصمیم می‌گرفتند. شاهپور که سر کردهٔ خاندان مهران بود از آن پس به عنوان ایران سپهبد اهمیت یافت و چون پدر زن قباد هم بود، در خانوادهٔ پادشاه، از عنوان و نفوذ یک پدر هم برخوردار شد. به نظر می‌آید این نفوذ فوق العاده خاندان‌های نجبا، عاملی بوده‌است که تدریجاً قباد را بر آن داشته‌است تا برای سرکوبی این نجبا، در آیین مزدک و در بین عامهٔ مردم تکیه گاه قابل اطمینانی، برای خود جستجو کند.[%DB%B1]

پیدایش نهضت مزدک موبدی به نام مزدک در این زمان به قباد نزدیک شد و او را به انجام اصلاحات اجتماعی برانگیخت. او نظامی برابری جویانه را تبلیغ می‌کرد که آموزه‌هایی فراتر از باور زرتشتی‌گری داشت. گفته شده که او اشتراک دارایی و مالکیت و زنان را تبلیغ می‌کرده‌است. قباد به یاری او توانست از توان زمینداران و موبدان و اشراف بکاهد. همچنین قباد با پشتیبانی از مزدک میان توده مردم محبوبیتی یافت. به فرمان او در انبارهای غلهٔ شاهنشاهی به روی مردم گشوده شد و زمینهای کشاورزی میان دهقانان بخش گردید. البته در نوشته‌های زرتشتیان این دورهٔ را دوره آشوب می‌شناسند.

اظهار علاقهٔ پادشاه، به مزدک و یارانش فرصت داد به نهضت خود شکل انقلابی ببخشد و اعیان و نجبا که ضربت را در واقع از قباد خورده بودند بر ضد وی با مؤبدان و روحانیان همدست شدند. سرانجام در سال ۴۹۶ وی را دستگیر کردند و در زندانی به نام زندان فراموشی به بند کشیدند و برادرش ژاماسب (زاماسپ یا جاماسپ) را به جای او به شاهی برداشتند.

دوره دوم پادشاهی قباد به یاری دوستان و خواهرش از زندان گریخت و به نزد هیاطله (هفتالیان) پناهنده شد و به یاری آنها، نیرویی بسیج کرد و در سال ۴۹۹ میلادی به ایران بازگشت. برادرش ژاماسپ به سود او از پادشاهی چشم پوشید و قباد دیگر بار بر تخت پادشاهی نشست. در مقابل کمکی که خاقان هیاطله به قباد کرد، وی متعهد شد که سالیانه مبلغی به خاقان بپردازد. تهیه این پول از این پس مشکل عمدهٔ قباد گشت.[%DB%B2]

جنگ نخست با بیزانس قباد از بابت آنچه از عهد یزدگرد یکم مقرر شده بود که بیزانس برای دفاع مشترک از دربند به ایران بپردازد مبلغی از آناستاسیوس یکم، امپراتور بیزانس مطالبه کرد و چون امپراتور حاضر به پرداخت نشد، قباد بهانه‌ای برای جنگ به دست آورد و بعد از سالها متارکه با بیزانس، دوباره جنگ‌هایی فی‌مابین آغاز شد که ادامهٔ آن تا پایان عهد ساسانی به تدریج هر دو کشور را از پای درآورد. وی در سال ۵۰۲ میلادی به بیزانس لشکر کشید و توانست ارزروم را که پایتخت ارمنستان روم بود، را اشغال کند و با شکست رومیان، باجی از آنها بستاند و وضعیت دارایی کشور را بهبود بخشد. وی صلحی به مدت هفت سال با امپراتور بیزانس منعقد کرد و پانصد کیلو طلا، از رومیان باج گرفت و رومیان پذیرفتند که تا هفت سال، سالانه دویست و پنجاه کیلو طلا، به ایران بدهند.

کشورداری قباد یکم

قباد یکم بر روی سکه. وی در مدت صلح توانست رابطهٔ مزدکیان را با مخالفان‌شان به نحو ملایمی تعدیل کند و نه تنها در ایران که در سرزمین‌های پیرو ایران چون حجاز و نجد عربستان دین مزدکی را گسترد. در عین حال توانست به نفوذ هیاطله خاتمه بدهد و حتی آنها را سرکوب کند.

وی پس از مهار نابسامانی اقتصادی و سیاسی و اجتماعی در کشور دست به یک سری اصلاحات زد. وی برای یاری رسانی به ستمدیدگان و تهیداستان دفتری را به نام مدافع درویشان و دادور(به پهلوی: driyōšân jâddag-gōw ud dâdwar) به فرنشینی یکی از موبدان بزرگ به راه انداخت تا به حقوق بی‌نوایان رسیدگی کند. این روش را در آینده دین‌های مسیحیت و اسلام نیز از روی کار او قالب برداشتند[%DB%B3].

در زمان وی امر نقشه‌برداری از زمینهای کشاورزی و سازماندهی دوباره نظام مالیاتی و تقسیم تازه استان‌ها و سرزمین‌ها آغاز شد.

در زمان او دولت ایران با مسیحیان نسطوری مدارا می‌کرد. همچنین در ۵۱۵ (میلادی) هیاطله (هپتالیان) دوچاره چنددستگی و ناتوانی شدند و مرزهای خاوری ایران نیز آسوده شد. در زمان او شاهنشاهی ساسانی، جانی دوباره گرفت و گرجستان، عمان و عربستان به زیر چیرگی ایرانیان بازگشتند.

در زمان او همچنین ایران با چین و هندوستان دادوستد انجام می‌داد. ایرانیان در این سال‌ها انحصار بازرگانی ادویه و ابریشم را در دست داشتند. سکه‌های قباد در استان گوانگ‌دونگ چین، یافت شده که نشان از بازرگانی ایرانیان و چینی‌ها در زمان پادشاهی اوست.

جنگ دوم با بیزانس امپراتور جدید بیزانس، یوستین یکم چون در اواخر عهد خویش، از پرداخت مبلغی که برای حفظ دربندهای قفقاز می‌بایست به ایران بپردازد، خودداری کرد، باز بهانه‌ای برای تجدید جنگ به دست قباد داد. در مدت صلح بیزانس علی الرغم اعتراض‌های مکرر ایران، پاسگاه کوچکی واقع در نصیبین را، تبدیل به یک قلعهٔ محکم جنگی، بنام قلعه دارا کرد. یوستین ارمنستان ایران را معروض تاخت و تاز سپاهیان روم ساخت. جنگ طولانی به تدریج هر دو طرف را برای مذاکرات مربوط به صلح، در سال ۵۲۵ میلادی آماده کرد.

انتخاب ولیعهد در زمان قباد قباد سه پسر داشت، کاووس که ارشد بود، فرزند دوم ژم که از یک چشم نابینا بود و پسر سوم او خسرو نام داشت.[%DB%B4] کاووس تربیت یافتهٔ مزدکیان بود. قباد خصالی که شایستهٔ پادشاهان است در خسرو جمع می‌دید بنابراین فرزند کوچک خود را، بر پسر ارشد یعنی کاووس که علناً پیرو کیش مزدک بود ترجیح داد و همین امر تبدیل و تغییر عقیده شاهنشاه را نسبت به این فرقه که در آغاز به آن گرویده بود، بطور وضوح آشکار می‌کند. قباد برای استوار کردن بنیاد پادشاهی خسرو، پیشنهاد صلح قطعی با امپراتور روم ژوستین کرد و خواهش نمود که خسرو را به فرزندی بپذیرد. این رسم اخلاقاً امپراتور را مجبور می‌کرد که هنگام لزوم، فرزند خواندهٔ خویش را یاری دهد.[%DB%B5]

در سال ۵۳۱ میلادی، در هنگام مرگ پدر، کاووس فرمانروای طبرستان بود. موبدان زرتشتی از پسر کوچک‌تر قباد، انوشیروان که سخت ضدمزدکی بود، پشتیبانی کردند و سرانجام انوشیروان، بر تخت شاهی نشست.