Butautas ???, prince of Lithuania

Butawd Henryk (born around 1346/1347, died after February 1381) - the eldest son of the Lithuanian Grand Duke Kiejstut and his wife Biruta.

Curriculum vitae

Butawd Henryk owned a land in Drohiczyn in Podlasie. In 1365, returning from a war expedition, he came to Królewiec, where on St. James the Apostle was baptized under the name of Henry. After being baptized by the Teutonic Knights, Butawd went to Prague to the court of Emperor Charles IV, where he spent the rest of his life. It is believed that the reason for Henry's escape from Lithuania was the desire to gain power with the help of the Teutonic Knights. The last mention of the prince comes from February 1381, when his son Wajduta decided to join his father and fled from the care of his grandfather Kiejstut.

Butawd Henryk was buried in the Augustinian church in Prague, as evidenced by the donation of the prince's brother, Witold, to the church in 1413. From an unknown wife, probably chosen by his father to Butawd, he left his son Wajduta Jan, the custodian and canon of Krakow.

Butawd (lit. Butautas, in Catholicism - Heinrich; d. May 7, 1380) - Prince Dorosichinsky, son of Prince Keistut of Zemait and Trok, grandson of the Grand Duke of Lithuania Gediminas.

Biography

Received from his father Keistut Dorogichin. In 1365, Prince Butovt led a conspiracy of Lithuanian nobles against his father Keistut [1]. Butovt entered into secret negotiations with the Teutonic crusaders and declared his readiness to accept Catholic baptism and enter into an alliance with the Teutonic Order. The Vilensky governor, boyar Dirsune, a supporter of Keistut, arrested Butovt and imprisoned him in one of the border fortresses until further orders from Keistut. Boyarin Surville, a supporter of Butovt, who served as a mediator in negotiations with the crusaders, cunningly seized the fortress and freed the captive prince. Boyarin Dirsune was killed by conspirators [1]. Butovt and his associates fled into the possessions of the Teutonic knights [1].

On July 25, 1365, in Königsberg, in the presence of the greatest master and noble foreign guests, the Lithuanian prince Butovt received Roman Catholic baptism under the name of Henry. Boyar Surville and other associates were baptized with him.

In August 1365 Butovt-Henrikh took part in a big crusade against the Grand Duchy of Lithuania [2]. The Grand Master probably counted on the support of a party loyal to Prince Butovt and set out on a campaign against the Lithuanian borderlands [2]. The Crusaders entered Samogitia and devastated the territory between the Nevyazh and Svyataya rivers. The knights approached Vilna [2]. The commandant of the capital, summoned by the master for negotiations, refused to surrender the city [2]. Butovt did not receive the support of his compatriots [2]. Teutonic knights-crusaders devastated the Kernavė and Maishyagala regions. The Grand Master, having spent 13 days on Lithuanian territory, quickly returned to Prussia.

Between 1365 and 1368 Butovt-Heinrich left the Prussian possessions of the Teutonic Order and arrived at the court of the German emperor and Czech king Charles IV of Luxembourg in Prague, from whom he received the title of duke and land holdings.

In 1368, 1370, 1374, 1377 and 1380 Butovt-Heinrich (Henricus dux Lithuanie) was mentioned at the court of the German emperors Charles IV and Wenceslas IV. In May 1380 Butovt died and was buried in the Augustinian church of St. Thomas in Prague.

In February 1381, his son Vaiduta Butovtovich fled from Lithuania to Prussia, who converted to the Catholic faith and went to the court of the Czech king.

Butawd (baptized Henryk; died on May 7, 1380 in Prague) was a son of Kęstutis, Grand Duke of Lithuania. He attempted to depose his uncle Algirdas and usurp power in Lithuania, but failed and was forced into exile. He joined the court of the Holy Roman Emperor and even inspired a poem about conversion to Christianity. Butautas is sometimes confused with his brother Vaidotas.

First written record about Butautas comes from Jan Długosz. The historian describes Lithuanian raids into Masuria in 1336 and mentions Butautas, son of Gediminas. Because of mixed fathers, this information is not considered reliable. First reliable data comes from summer of 1365. Algirdas and Kęstutis were in Volhynia helping their brother Liubartas when Butautas together with other nobles attempted coup d'état. However, the plans were discovered by Dirsūnas, deputy of Vilnius. Butautas was arrested, but his accomplice or brother Survila rescued him and killed Dirsūnas. The coup failed and Butautas, Survila, and fifteen followers had to flee to the Teutonic Knights. Historian S. C. Rowell questioned whether the coup really happened as it is mentioned only in a late German source. There Butautas was baptized as Henryk in honor of the Commander of Insterburg in Köningsberg on July 25, 1365. Two Bishops, John of Warmia and Bartholomew of Sambia were summoned for the ceremony, also attended by English crusaders, including Earl of Warwick and Thomas Ufford. In August he led a Teutonic raid deep into Lithuania reaching as far as Vilnius and Vilkmergė. During the 12-day raid Kernavė and Maišiagala were devastated.

Sometime between August 1366 and April 1368 Butautas departed to Prague to join the court of Charles IV, Holy Roman Emperor. Survila remained with the Knights. Charles gave Butautas lands and the noble title of duke (Herzog). Butautas is mentioned as a witness to several treaties and companion to the emperor on several trips, including one to Italy to pope Urban V. He witnessed imperial charters issued in Modena, Lucca (Golden Bull of 1356), Rome, Udine, Prague, Tangermünde, and Jerichow. This last charter listed Butautas as king of Lithuania together with imperial family and before papal legates and other Bohemian dukes. At some time the court was visited by German poet Schondoch, who later composed a poem how an unnamed "Lithuanian king" was converted into Christianity. Clarles died in 1378. Just two years later Butautas died in Prague and was buried in St. Thomas' Church. In 1413 his brother Vytautas the Great ordered Requiem Mass and gave the church a large carpet. Because of this activity sometimes 1413 is given as Butautas' date of death.

It is known that Butautas left one son, Vaidutis, in Lithuania. He also emigrated to the west in 1381 at the age of sixteen. After his father's death he studied in Paris until 1387. He returned to Poland and in 1401 his cousin Jogaila, King of Poland, appointed him as the rector of the Jagiellonian University. He died in 1422.

Bibliography

Tęgowski J., The first generations of Giedyminowicz, Historical Publishing House, Poznań - Wrocław 1999, ISBN 83-913563-1-0, p. 204.

Notes

World history: in 24 vols. - T. 9. - Mn .: Contemporary Literary, 1999. - ISBN 985-456-297-2. - S. 553.

Antonovich VB Essay on the history of the Grand Duchy of Lithuania before the death of Grand Duke Olgerd. - К., 1995 .-- ISBN 5-325-00529-4. 

Literature

Antonovich VB Essay on the history of the Grand Duchy of Lithuania before the death of Grand Duke Olgerd. - К., 1995 .-- ISBN 5-325-00529-4.
World history: in 24 vols. - T. 9. The beginning of the revival. - Minsk: Contemporary Literary, 1999 .-- 592 p. - ISBN 985-456-297-2.

References

http://en.wikipedia.org/wiki/Butautas

Butautas (krikšto vardas Henrikas, m. 1380 m. gegužės 7 d. Praha) – Lietuvos kunigaikštis, Šventosios Romos imperijos karinis veikėjas.

Biografija

Kilmė

Kilęs iš Lietuvos kunigaikščių Gediminaičių giminės, Didžiojo Lietuvos kunigaikščio Kęstučio sūnus. Broliai Patrikiejus, Vytautas, Tautvilas, Žygimantas Kęstutaitis. Pirmą kartą jį mini Janas Dlugošas, aprašydamas 1336 m. lietuvių reidus į Mozūriją. Bet mini kaip Gedimino sūnų, todėl ši informacija laikoma nepatikima.

Žinomas Lietuvoje paliktas jo sūnus Vaidutis (apie 1365–1422 m.), kuris apie 1381 m. išvyko į Europą, 1387 m. studijavo Paryžiuje. 1401 m. pusbrolis Jogaila jį pakvietė į Lenkiją, kur jis tapo Jogailos universiteto rektoriumi 1401–1402 m.

Butauto sąmokslas

ketino užgrobti valdžią Lietuvoje. Tačiau Vilniaus pilininkas Dirsūnas sužinojo apie jo planus. Sąmokslui nepavykus didžiūno Dirsūno sulaikytas ir įkalintas Vilniuje. Bet jo bendrininkas Survila išgelbėjo jį ir užmušė Dirsūną. Butautas, Survila ir penkiolika jų šalininkų turėjo bėgti. 1365 m. liepos 25 d. atvyko į Įsrutį pas Vokiečių ordino kryžiuočius. Vėliau Karaliaučiuje pakrikštytas Henriko vardu. 1365 m. rugpjūčio mėn. jo vedama kryžiuočių kariuomenė per Ukmergę pasiekė Vilnių, bet jo neužėmė. Per 12 dienų reidą buvo nuniokota Kernavė ir Maišiagala.

Prahoje

Po nepavykusio žygio Survila pasiliko Karaliaučiuje, o Butautas nuvyko į Prahą pas Šv. Romos imperatorių, Vokietijos ir Čekijos karalių Karolį IV. Butautas paminėtas kaip kelių susitarimų liudininkas. Su karaliumi 1368–1369 m. dalyvavo žygyje į Italiją pas popiežių Urboną V.

Karaliaus Karolio IV rūmuose apsilankiusį vokiečių poetą Šondochą (vok. Schondoch) Butauto istorija įkvėpė parašyti poemą apie Lietuvos karalių, kuris atsivertė į krikščionybę.

1370–1372 m. Butautas gyveno imperatoriaus dvare Prahoje. Iš Karolio IV gavo kunigaikščio titulą ir vasalo teisėmis vokiečių žemių.

Mirė Prahoje praėjus dvejiems metams po jo globėjo Karolio IV mirties, 1380 V 7. Palaidotas Šv. Tomo bažnyčioje, rūsiuose prie centrinio altoriaus. 1413 m. jo brolis Vytautas užsakė Rekviem mišias jo atminimui, todėl kartais neteisingai nurodoma jo mirties data.

LITERATŪRA

Iš laisvosios interneto enciklopedijos Vikipedija. Prieigą per internetą, žiūrėtą 2015-02-15 <http://lt.wikipedia.org/wiki/Butautas>.

Butawd Henryk (ur. ok. 1346/1347, zm. po lutym 1381) – najstarszy syn wielkiego księcia litewskiego Kiejstuta i jego żony Biruty.

Życiorys

Butawd Henryk posiadał ziemię w Drohiczynie na Podlasiu. W 1365, wracając z wyprawy wojennej przybył do Królewca, gdzie w dniu św. Jakuba Apostoła przyjął chrzest pod imieniem Henryk. Po przyjęciu chrztu z rąk Krzyżaków, Butawd udał się do Pragi na dwór cesarza Karola IV, gdzie spędził resztę życia. Przypuszcza się, że powodem ucieczki Henryka z Litwy była chęć osiągnięcia władzy przy pomocy Krzyżaków. Ostatnia wzmianka na temat księcia pochodzi z lutego 1381, kiedy jego syn Wajduta postanowił dołączyć do ojca i zbiegł spod opieki swego dziada Kiejstuta.

Butawd Henryk został pochowany w kościele augustianów w Pradze, o czym świadczy darowizna brata księcia, Witolda na rzecz tegoż kościoła w 1413. Z nieznanej bliżej małżonki, prawdopodobnie wybranej Butawdowi przez ojca, pozostawił syna Wajdutę Jana, kustosza i kanonika krakowskiego.

Butawd (dosł. Butautas, w katolicyzmie - Heinrich; zm. 7 V 1380) - książę Dorosichinsky, syn księcia Kiejstuta żmudzkiego i trockiego, wnuk wielkiego księcia litewskiego Giedymina.

Biografia

Otrzymany od ojca Keistuta Dorogichina. W 1365 r. książę Butovt poprowadził spisek szlachty litewskiej przeciwko swojemu ojcu Keistutowi [1]. Butovt przystąpił do tajnych rokowań z krzyżakami i zadeklarował gotowość przyjęcia chrztu katolickiego i zawarcia sojuszu z Zakonem Krzyżackim. Wileński gubernator, bojar Dirsune, zwolennik Kiejstutu, aresztował Butowta i uwięził go w jednej z przygranicznych twierdz do czasu dalszych rozkazów Kijstutu. Boyarin Surville, zwolennik Butovta, który służył jako pośrednik w negocjacjach z krzyżowcami, sprytnie zagarnął fortecę i uwolnił uwięzionego księcia. Boyarin Dirsune został zabity przez spiskowców [1]. Butovt i jego współpracownicy uciekli w posiadłości krzyżackie [1].

25 lipca 1365 r. w Królewcu, w obecności największego mistrza i szlachetnych gości zagranicznych, książę litewski Butovt przyjął chrzest rzymskokatolicki pod imieniem Henryka. Boyar Surville i inni współpracownicy zostali ochrzczeni razem z nim.

W sierpniu 1365 Butovt-Henrikh wziął udział w wielkiej krucjacie przeciwko Wielkiemu Księstwu Litewskiemu [2]. Wielki Mistrz prawdopodobnie liczył na poparcie stronnictwa lojalnego wobec księcia Butovta i wyruszył na wyprawę przeciw kresom litewskim [2]. Krzyżowcy wkroczyli na Żmudź i spustoszyli tereny między rzekami Newyazh i Svyataya. Rycerze zbliżyli się do Wilna [2]. Komendant stolicy, wezwany przez mistrza do rokowań, odmówił kapitulacji miasta [2]. Butovt nie otrzymał poparcia rodaków [2]. Krzyżacy-krzyżowcy spustoszyli regiony Kernavė i Maishyagala. Wielki mistrz, po 13 dniach spędzonych na ziemiach litewskich, szybko wrócił do Prus.

W latach 1365-1368 Butovt-Heinrich opuścił posiadłości pruskie Zakonu Krzyżackiego i trafił na dwór cesarza niemieckiego i króla czeskiego Karola IV Luksemburczyka w Pradze, od którego otrzymał tytuł książęcy i dobra ziemskie.

W latach 1368, 1370, 1374, 1377 i 1380 Butovt-Heinrich (Henricus dux Lithuanie) był wymieniany na dworze cesarzy niemieckich Karola IV i Wacława IV. W maju 1380 Butovt zmarł i został pochowany w kościele św. Tomasza w Pradze.

W lutym 1381 jego syn Vaiduta Butovtovich uciekł z Litwy do Prus, który przeszedł na wiarę katolicką i udał się na dwór króla czeskiego.

Butawd (ochrzczony Henryk; zm. 7 maja 1380 w Pradze) był synem wielkiego księcia litewskiego Kięstuty. Próbował obalić swojego wuja Algirdasa i uzurpować sobie władzę na Litwie, ale nie powiódł się i został zmuszony do emigracji. Wstąpił na dwór Świętego Cesarza Rzymskiego, a nawet zainspirował wiersz o nawróceniu na chrześcijaństwo. Butautas jest czasami mylony ze swoim bratem Vaidotasem.

Pierwsza pisemna wzmianka o Butautasie pochodzi od Jana Długosza. Historyk opisuje najazdy litewskie na Mazury w 1336 r. i wspomina o Butautasie, synu Giedymina. Ze względu na mieszanych ojców informacje te nie są uważane za wiarygodne. Pierwsze wiarygodne dane pochodzą z lata 1365 r. Algirdas i Kęstutis byli na Wołyniu, pomagając swojemu bratu Liubartasowi, gdy Butautas wraz z innymi szlachcicami próbował dokonać zamachu stanu. Plany odkrył jednak poseł wileński Dirsūnas. Butautas został aresztowany, ale jego wspólnik lub brat Survila uratował go i zabił Dirsūnasa. Pucz nie powiódł się i Butautas, Survila i piętnastu zwolenników musieli uciekać do Krzyżaków. Historyk S.C. Rowell kwestionował, czy zamach stanu rzeczywiście miał miejsce, o czym wspomina dopiero późnoniemieckie źródło. Tam Butautas został ochrzczony jako Henryk na cześć komtura Insterburga w Królewcu 25 lipca 1365 r. Na uroczystość wezwano dwóch biskupów: Jana z Warmii i Bartłomieja z Sambii, w której uczestniczyli także krzyżowcy angielscy, w tym hrabia Warwick i Thomas Ufford. . W sierpniu poprowadził najazd krzyżacki w głąb Litwy, docierając aż do Wilna i Wilkmergi. Podczas 12-dniowego nalotu Kernavė i Maišiagala zostały zdewastowane.

Między sierpniem 1366 a kwietniem 1368 Butautas udał się do Pragi, aby wstąpić na dwór Karola IV, cesarza Świętego Rzymu. Survila pozostał z Rycerzami. Karol nadał Butautas ziemie i tytuł szlachecki księcia (Herzog). Butautas jest wymieniany jako świadek kilku traktatów i towarzysz cesarza w kilku podróżach, m.in. do Włoch do papieża Urbana V. Był świadkiem aktów cesarskich wydawanych w Modenie, Lukce (złota bulla z 1356 r.), Rzymie, Udine, Pradze, Tangermünde i Jerychowa. Ten ostatni dokument wymieniał Butautasa jako króla Litwy wraz z rodziną cesarską, a przed legatami papieskimi i innymi książętami czeskimi. W pewnym momencie dwór odwiedził niemiecki poeta Schondoch, który później skomponował wiersz o nawróceniu na chrześcijaństwo bezimiennego „króla litewskiego”. Clarles zmarł w 1378 roku. Już dwa lata później Butautas zmarł w Pradze i został pochowany w kościele św. Tomasza. W 1413 jego brat Witold Wielki zarządził mszę żałobną i podarował kościołowi duży dywan. Z powodu tej działalności czasami jako datę śmierci Butautas podawany jest rok 1413.

Wiadomo, że Butautas zostawił na Litwie jednego syna, Vaidutisa. Wyemigrował również na zachód w 1381 roku w wieku szesnastu lat. Po śmierci ojca studiował w Paryżu do 1387 r. Wrócił do Polski iw 1401 r. kuzyn Jagiełło, król polski, mianował go rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zmarł w 1422 roku.

Notatki

Historia świata: w 24 tomach. - T. 9. - Mn.: Literatura współczesna, 1999. - ISBN 985-456-297-2. - S. 553.

Antonowicz VB Esej o historii Wielkiego Księstwa Litewskiego przed śmiercią Wielkiego Księcia Olgierda. - K., 1995 .-- ISBN 5-325-00529-4. 

Literatura

Antonowicz VB Esej o historii Wielkiego Księstwa Litewskiego przed śmiercią Wielkiego Księcia Olgierda. - K., 1995 .-- ISBN 5-325-00529-4.
Historia świata: w 24 tomach. - T. 9. Początek odrodzenia. - Mińsk: Współczesna literatura, 1999 .-- 592 s. - ISBN 985-456-297-2.

Bibliografia

Tęgowski J., Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów, Wydawnictwo Historyczne, Poznań - Wrocław 1999, ​ISBN 83-913563-1-0​, s. 204.

From source: Википедия

Бутовт (в католичестве — Генрих; ум. 7 мая 1380) — князь дрогичинский, сын князя жемайтского и трокского Кейстута, внук великого князя литовского Гедимина.

Получил во владение от своего отца Кейстута Дрогичин. В 1365 году князь Бутовт возглавил заговор литовских дворян против своего отца Кейстута. Бутовт вступил в тайные переговоры с тевтонскими крестоносцами и заявил о готовности принять католическое крещение и вступить в союз с Тевтонским орденом. Виленский наместник, боярин Дирсуне, сторонник Кейстута, арестовал Бутовта и заключил его в одну из пограничных крепостей до дальнейших распоряжений Кейстута. Боярин Сурвилл, сторонник Бутовта, служивший посредником в переговорах с крестоносцами, хитростью овладел крепость и освободил пленного князя. Боярин Дирсуне был убит заговорщиками. Бутовт со своими соратниками скрылся во владениях тевтонских рыцарей.

25 июля 1365 года в Кёнигсберге в присутствии самого великого магистра и знатных иноземных гостей литовский князь Бутовт принял римско-католическое крещение под именем Генриха. Вместе с ним были крещены боярин Сурвилл и остальные соратники.

В августе 1365 года Бутовт-Генрих участвовал в большом крестовом походе на Великое княжество Литовское. Великий магистр рассчитывал, вероятно, на поддержку со стороны партии, преданной князю Бутовту, выступил в поход на литовские приграничные земли. Крестоносцы вступили в Жемайтию и опустошили территорию в междуречье Невяж и Святая. Рыцари подступили к Вильне. Комендант столицы, вызванный магистром на переговоры, отказался сдать город. Бутовт не получил поддержки своих соотечественников. Тевтонские рыцари-крестоносцы опустошили области Кернаве и Майшягала. Великий магистр, проведя 13 дней на литовской территории, быстро вернулся в Пруссию. Между 1365 и 1368 годами Бутовт-Генрих покинул прусские владения Тевтонского ордена и прибыл ко двору германского императора и чешского короля Карла IV Люксембургского в Праге, от которого получил титул герцога и земельные владения.

В 1368, 1370, 1374, 1377 и 1380 годах Бутовт-Генрих (Henricus dux Lithuanie) упоминается при дворе германских императоров Карла IV и Вацлава IV. В мае 1380 года Бутовт скончался и был похоронен в августинском костёле св. Фомы в Праге.

В феврале 1381 года из Литвы в Пруссию бежал его сын Вайдута Бутовтович, который принял католическую веру и направился ко двору чешского короля.

Примечания:

• «Всемирная история» в 24 томах, том 9, Минск, Современный литератор", 1999 г. ISBN 985-456-297-2, с. 553
• Антонович В. Б. «ОЧЕРК ИСТОРИИ ВЕЛИКОГО КНЯЖЕСТВА ЛИТОВСКОГО ДО СМЕРТИ ВЕЛИКОГО КНЯЗЯ ОЛЬГЕРДА», Киев, 1995. ISBN 5-325-00529-4
• Антонович В. Б. «ОЧЕРК ИСТОРИИ ВЕЛИКОГО КНЯЖЕСТВА ЛИТОВСКОГО ДО СМЕРТИ ВЕЛИКОГО КНЯЗЯ ОЛЬГЕРДА», Киев, 1995. ISBN 5-325-00529-4

Литература:

• АНТОНОВИЧ В. Б. «ОЧЕРК ИСТОРИИ ВЕЛИКОГО КНЯЖЕСТВА ЛИТОВСКОГО ДО СМЕРТИ ВЕЛИКОГО КНЯЗЯ ОЛЬГЕРДА», Киев, 1995. ISBN 5-325-00529-4.
• «Всемирная история»: в 24 томах, том 9, Начало возрождения. — Минск; Современный литератор", 1999.- 592 с. ISBN 985-456-297-2
• Категории: Умершие 7 маяУмершие в 1380 годуПерсоналии по алфавитуГедиминовичи