Dr. Zofia Garlicka

W 1899 roku po studiach w Genewie i Zurychu uzyskała dyplom doktora medycyny. Po powrocie ze studiów wyszła za mąż za inżyniera Stanisława Garlickiego. Jako lekarz praktykowała kolejno w Częstochowie, Zawierciu, Łodzi i Warszawie. Publikowała w czasopismach medycznych, będąc także przewodniczącą Zrzeszenia Lekarek Polskich. Wspólnie z mężem zaangażowła się w działalność Polskiej Partii Socjalistycznej.

W 1907 roku rozpoczęła pracę jako lekarka w fabryce włókienniczej Scheiblera w Łodzi. Poza zwykłymi obowiązkami starała się o poprawę sytuacji zdrowotnej robotnic fabrycznych i ich dzieci oraz zorganizowanie opieki nad niemowlętami. Działała także w licznych organizacjach społecznych, zabiegając o poprawę losu pracujących kobiet ciężarnych.

Od pierwszych dni II wojny światowej włączyła się w działalność konspiracyjną w ZWZ-AK. W mieszkaniu przy al. Niepodległości 216 wraz z córką Zofią Jankowską przechowywały spadochroniarzy – „Cichociemnych”, zbiegłych z oflagu jeńców angielskich oraz ukrywały osoby pochodzenia żydowskiego.

12 maja 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości” została odznaczona przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego Krzyżem Niepodległości.

11 sierpnia 1942 roku Gestapo aresztowało obie kobiety. Wraz z nimi Niemcy pojmali także ukrywane w mieszkaniu osoby: dwóch oficerów, Anglika Christophera Silverwood-Cope „Kit” i Szkota Johna Crawforda, oraz uciekinierkę z getta dr Natalię Zand. Wszyscy zostali przewiezieni na przesłuchanie do Gestapo na Szucha. Zofia Jankowska całą winę wzięła na siebie, tłumaczyła postępowanie matki względami humanitarnymi. Po brutalnym przesłuchaniu matkę z córką przewieziono na oddział żeński Pawiaka – tzw. „Serbię”. W drodze dr Garlicka zażyła truciznę i w ciężkim stanie została umieszczona w szpitalu więziennym. Gdy tylko poczuła się troszkę lepiej jako specjalista ginekolog pomogła przy odbiorze porodu jednej z więźniarek Aliny Fajge. Na „Serbii” dr Garlicka została otoczona opieką współwięźniarek, strażniczek oraz personelu sanitarnego. Dzięki pomocy konspiracji więziennej udało się nawiązać kontakt grypsowy z brytyjskimi oficerami. Jeden z nich, "Kit", napisał: „W Anglii nie ma ani jednego człowieka, który zrobiłby dla kogokolwiek to, co wyście zrobiły dla mnie”.

Po dwóch miesiącach uwięzienia na „Serbii” dr Garlicka wraz z córką zostały 14 października wywiezione w transporcie 50 kobiet do KL Auschwitz. Przybyły do obozu jeszcze tego samego dnia, gdzie zostały oznaczone numerami: 22521 – matka i 22525 – córka. W obozie lekarka, mimo zakazu, pielęgnowała chore na tyfus współwięźniarki. Ponieważ wcześniej przechodziła już tę chorobę, nie obawiała się zarażenia. Niestety stało się inaczej. Garlicka zmarła w wyniku zachorowania na tyfus plamisty.