Gracjan Dąbrowski, Jr.

Ur. 12 XII 1893 w Warszawie. Uczęszczał do szkoły handlowej w Warszawie, gdzie zdał maturę, a następnie studiował w Instytucie Technologicznym w Tomsku. W 1914 powołany do służby w armii rosyjskiej gdzie odbył w okresie 1914-1915 roczny kurs oficerski w Oficerskiej Szkole Inżynierii w Petersburgu po ukończeniu, którego został mianowany ppor. sap. i skierowany na front w Galicji wschodniej. Służył w jednostkach saperskich obsługujących kolej. Po koniec 1917 zostaje ranny podczas walk na froncie rumuńskim i odesłany do szpitala w Kijowie. Po zwolnieniu z wojska w 1918 pracował w Kijowie w Związku Fabrykantów Polskich. Po upadku rządu ukraińskiego hetmana Skoropadskiego, jako emisariusz PCK podejmuje starania uwolnienia uwięzionych w Kijowie oficerów polskich z armii hetmańskiej. W wyniku tych starań uwolniono około stu oficerów i odesłano do kraju. W I 1919 uciekł z Kijowa przed nadciągającymi bolszewikami i podczas toczącej się wojny polsko-ukraińskiej o Lwów przeszedł granicę i powrócił do kraju. Od 10 II 1910 rozpoczął służbę w WP. Przydzielony do 2 p. sap. na stanowisko d-cy 9 kompanii kolejowej bierze udział w walkach na froncie wojny polsko-bolszewickiej. Uczestniczy w walkach w grupie gen. Listowskiego pod Brześciem nad Bugiem, Pińskiem i Łunińcem. Podczas walk wraz z swoją kompanią odbudowywał mosty i tory kolejowe m. in. przez rzekę Jasiołdę. W końcu 1919 skierowany na studia do Francji w Éscole Militarie du Genie w Wersalu. W końcu VII 1920 podczas ataków bolszewickich na Warszawę powrócił do kraju i bierze udział w obronie Warszawy. Następnie wyjeżdża do Francji w celu dokończenia studiów. Po powrocie do kraju w 1921 zostaje zweryfikowany w stopniu por. sł. st. sap. z starszeństwem od 1 VI 1919. Po odbyciu stażu w 1 p. sap. kolejowych służył w tym pułku. Awansowany do stopnia kpt. sł. st. sap. 1 VII 1923. Przeniesiony do VI Departamentu Wojsk Technicznych MSWoj. w Warszawie na stanowisko referenta, potem do 1928 w Departamencie Inżynierii i saperów MSWoj. W latach 1928-1930 pełnił funkcję z-cy d-cy batalionu mostowego. W latach 1930-1935 był wykładowcą szkolenia saperskiego w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, a od 1936 d-cą Ośrodka Sapersko-Pionierskiego 25 DP w Kaliszu. Awansowany na stopień mjr sł. st. sap. 19 III 1937. Podczas kampanii wrześniowej 1939 bierze udział na stanowisku d-cy saperów 25 DP i brał udział w walkach z Niemcami na szlaku bojowym 25 DP w składzie Armii „Poznań”. Po zakończeniu kampanii wrześniowej 1939 uniknął niewoli i przedostał się na Zachód. Skierowany do Samodzielnej Dywizji Strzelców Karpackich, gdzie pełnił funkcje z-cy d-cy saperów dywizji. Uczestniczył w 1941 w walkach pod Tobrukiem. W czasie walk zostaje ranny od odłamków bomby. Podczas ewakuacji do szpitala w Aleksandrii polskim statkiem „Warszawa” 26 XII 1941 zatonął wraz z statkiem storpedowanym przez niemiecki okręt podwodny. Odznaczony: ZKZ