Helena Grossówna

Polska tancerka, aktorka teatralna i filmowa.

Była córką Leonarda (rzeźnika) i Walerii z domu Winiawskiej. Ukończyła szkołę baletową w Toruniu. Po debiucie scenicznym w 1926 kształciła się i występowała we Włoszech i Francji. Po powrocie do kraju grała m.in. w poznańskim Teatrze Nowym i warszawskich Qui Pro Quo, Małym, Wielkiej Rewii i Cyruliku Warszawskim. W filmie debiutowała w 1935. Do 1939 uchodziła za ulubienicę publiczności w Polsce.

Podczas okupacji była kelnerką. Występowała w teatrzyku Na Antresoli. Występowała od czasu do czasu również w oficjalnych teatrach. Była jednocześnie oficerem AK. W stopniu porucznika dowodziła podczas powstania warszawskiego oddziałem kobiecym w ramach batalionu „Sokół” (pseudonim „Bystra”). Po kapitulacji powstania więziona w obozie jenieckim Gross-Lübars, a następnie w stalagu w Oberlangen, który wyzwoliła 1 Dywizja Pancerna generała Maczka – służył w niej przyszły mąż Heleny – Tadeusz Cieśliński. Wróciła do kraju i od 1948 związała się z warszawskim teatrem „Syrena”. W 1964 przeszła na emeryturę[).

Zmarła 1 lipca 1994 w Warszawie. Została pochowana na cmentarzu w Zerzniu.